خانه ی ما متنجس است .مادرم به نجس و غیر نجس کاملا آگاه است و اهمیت برای این موضوع - طهارت - قائل است . خواهر کوچکی دارم که گاهی اوقات خانه را نجس میکند . یک روز در حالی که مادرم در نزدیکی ما - من و خواهرم - حاضر بود خواهرم با پای متنجسش در خانه راه رفت و من یقین دارم که متنجس بود ولی مادرم متوجه نشد . حال من مطمئن هستم که همه جای خانه متنجس است ولی -چون مساحت خیلی زیادی است -اگر به مادرم بگویم حاضر به تطهیرشان نیست . من هم که نمیتوانم این کار را بکنم-تطهیر را.چند وقتی هم که تلاش داشتم تا حدودی که در توانم است از متنجس شدن خودداری کنم با مخالفت شدید مادر و مخصوصا پدرم مواجه شدم که من را وسواسی مینامیدند و حتی مادرم سعی به درمانم داشت . ممکن است خدای ناکرده من "تارک الصلاه " شوم . احساس میکنم روز به روز ارتباطم با خدا دارد کمرنگ تر می شود . خواهشا راهی پیش پایم قرار دهید.
باسلام و سپاس از ارتباطتان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
نباید در نجاست و طهارت وسواس شوید و باید به صورتی که بقیه متدینان عمل می کنند، معتقد به طهارت و نجاست چیز های اطرافتان شوید.
به هر حال اگر یقین دارید که پای خواهرتان نجاست مسریه داشته (رطوبت کافی داشته ) و به فرش و جاهای دیگر منزل سرایت کرده است، همانجا ها فقط نجس است و بقیه مکان ها را باید پاک بدانید.
در مورد نماز هم تنها اگر بدانید بدن و لباس و مهرتان پاک است، کافی است و نیازی نیست همه جای منزل پاک باشد تا نماز صحیح باشد. (1)
پی نوشت:
1. امام خمینی، توضیح المسائل، م 781 و 869 و ...
