رابط در دوران دوستی

متاسفانه فرم مشخصات را کامل نکرده اید. از سن و تحصیلات تان و مرجع تقلیدتان نیز سخن نگفته اید. سوال تان نیز قدری ابهام دارد. مثلا نوشته اید" مدت 4 سال با خانومی دوست هستم. در این مدت با استناد به ازدواج,با یکدیگر رابطه داشته ایم. "منظورتان از عبارت"با استناد به ازدواج,با یکدیگر رابطه داشته ایم"چیست؟ آیا منظورتان از استناد این است که خودتان صیغه عقد خوانده بودید یا اینکه به قصد ازدواج با یکدیگر ارتباط داشته اید؟
برای اینکه بتوانیم راهنمایی مناسب داشته باشیم، نیاز به اطلاعات بیش تری در مورد رابطه ، چگونگی شروع و .... داریم. توصیه می کنیم در صورت تمایل در مکاتبات بعدی در مورد خود و شرایط تان توضیح بدهید تا راهنمایی های کاربردی بیش تری تقدیم شود.
در عین حال لازم است بدانید:
در اسلام ارتباط با نامحرم بدون عقد ،گناه و حرام است. قصد ازدواج داشتن در آینده، نیز بی آن که عقدی خوانده شود، تاثیری در حکم گناه ندارد. رابطه و دوستی پسر و دختری که نامحرم هستند، به گونه‌ای که امروز در جامعة ما وجود دارد و مرزها و احکام شرعی مراعات نمی‌شود، حرام و دارای اشکالات متعدد است.
در برخی از روایات به حرمت هرگونه رابطه بین دختر و پسرنامحرم که خارج از چهارچوب اسلامی است، اشاره کرده و عقوبت سختی را برای کسانی که اقدام به این روابط نمایند، بیان فرموده است.
رسول خدا می فرماید:
من صافح امرأة حراما جاء يوم القيامة مغلولا ثم يؤمر به إلى النار ...(1) ؛ هر کس با زن نامحرمی دست بدهد، روز قیامت دست بسته او را آورده و به جهنم می برند.
بر این اساس اگر منظورتان از"با استناد به ازدواج,با یکدیگر رابطه داشته ایم" این است که به قصد ازدواج با یکدیگر ارتباط داشته اید، توصیه می کنیم با توجه به اینکه این رابطه گناه آلود بوده و در این مدت مرتکب معصیت شده اید، از هم اکنون باید توبه نموده و تصمیم بگیرید رابطۀ شهوت آلود را قطع نمایید. در پی فراهم کردن مقدمات ازدواج باشید.اگر توبه نمایید، طبق آیۀ شریفه ««وَ هُوَ الَّذِی یقْبَلُ التَّوْبةَ عَنْ عِبادِهِ وَ یعْفُوا عَنِ السَّیئاتِ؛ (2) او است که توبه را از بندگانش پذیرا می‏شود و گناهان را می‏بخشد»خداوند قبول خواهد کرد و گناه تان را می بخشد.
اگر منظورتان این است که خودتان، عقد خوانده اید، برای پاسخ لازم است مرجع تقلیدتان را در مکاتبه بعدی معرفی نمایید.
پی نوشت ها:
1. شيخ حر عاملى، وسائل الشيعة، مؤسسه آل البيت عليهم‏السلام قم، 1409 هجرى قمری، ج 20، ص 198 .
2. شوری (42) آیه 25.