درخواست کمک برای داشتن ازدواج ایده آل و شبهه در مسائل جنسی

مطالبی را در قالب نکات زیر تقدیم می داریم:
1. ازدواج به خودی خود، مستحب مؤکد می باشد و علما فرموده اند: تنها زمانی که خوف افتادن به گناه وجود داشته باشد، ازدواج بر شخص واجب و لازم می گردد و لازم است در درجه اول، خود شخص و در درجه دوم، اطرافیان او زمینه و شرایط ازدواج را فراهم آورند. بنابراین، تنها در این صورت است که تلاش برای ازدواج، بر هر اقدامی اولویت پیدا می کند.
2. میل جنسی، برای هدف مقدسی در وجود آدمی و دیگر موجودات به ودیعه گذاشته شده است و آن، تداوم نسل و بقای نوع موجودات بوده است و اگر لذتی در این میان قرار داده شده، بیش تر به این جهت است که انسان ها و سایر موجودات، انگیزه لازم برای ازدواج و در کنار هم بودن و زندگی اجتماعی را داشته باشند. بنا بر برخی روایات، اگر لذت جنسی در کار نبود، هیچ گاه انسان ها به آمیزش جنسی و ازدواج مبادرت نمی کردند. از سوی دیگر، توصیه شده که زن و شوهر از این عامل حیاتی برای تفاهم و صمیمیت و همدلی بیش تر بین خود استفاده کنند و با توجه به نیاز همدیگر، همواره رابطه جنسی را در یک مسیر دو طرفه قرار داده و برای دو طرف لذت بخش گردانند و از یک جانبه نگری بپرهیزند تا خللی در زندگی زناشویی آن ها وارد نشود.
3. ارتباط با نامحرم، جز در موارد ضروری، جایز نیست. بهترین شیوه ازدواج، در جریان قرار دادن خانواده ها از همان ابتدای امر و برگزاری خواستگاری رسمی و گفتگو در جلسه خواستگاری و تحقیق و بررسی کافی و رعایت ملاک ها و معیارهای اساسی ازدواج و بیش ترین تناسب دختر و پسر می باشد. بقیه راه ها، حتی اگر از لحاظ شرعی حرام نباشد، از لحاظ روان شناختی خالی از اشکال نیست.
4. اصولاً هر کاری که باعث تهییج شهوت و برانگیختگی جنسی گردد و موجب تحریک جنسی به غیر از همسر گردد، مردود است و جوانان مجرد باید تمامی زمینه هایی را که باعث تهییج میل جنسی آن ها می گردد، کنترل کنند تا زمینه آلودگی به گناه و انحراف آن ها فراهم نگردد. البته جوانانی که در آستانه ازدواج قرار دارند و یا عقد نموده اند و در آستانه تشکیل زندگی مشترک هستند، می توانند برخی مطالب مفید در زندگی زناشویی را مطالعه کنند تا با شناخت بهتری وارد زندگی گردند.
5. شایسته است همه جوانان خط مشی خود را نه مطابق با همسر مناسب خود، بلکه مطابق با دستورات و تعالیم روح بخش دین ترسیم کنند و همواره خدا را مد نظر قرار دهند و بر اساس رهنمودهای الهی و دینی زندگی خود را پیش ببرند.
6. خودارضایی در اسلام عبارت است از: هر کاری عمدی که باعث خروج منی و جنابت فرد به غیر از رابطه با همسر شرعی گردد. حال، فرقی نمی کند که این عمل توسط دست یا اشیا، بدن خود و یا فرد دیگری صورت گیرد؛ حتی اگر این کار از راه تخیل، نگاه کردن، لمس کردن، بوییدن و امثال آن هم تحقق یابد، به اتفاق همه علما و فقها حرام بوده و جزء گناهان کبیره به حساب می آید. البته به کارهای سهوی و یا کارهایی که باعث تحریک شهوت گردد، ولی منجر به خروج منی و جنابت نگردد، اصطلاحاً از لحاظ شرعی، خودارضایی به آن اطلاق نمی گردد و حرام نمی باشد. البته انسان باید از این کارها هم به عنوان مقدمه حرام اجتناب ورزد تا احیاناً مرتکب گناه نگردد. برهنه خوابیدن و یا به رو خوابیدن و تحریک جنسی، اگر چه مکروه است، ولی اگر باعث خروج منی نگردد، از لحاظ شرعی، خودارضایی محسوب نمی گردد.
7. علاوه بر تحریم خودارضایی در اسلام و بسیاری از ادیان مختلف، بسیاری از مجامع علمی معتبر دنیا، آن را عملی به شدت آسیب زا و ضررآفرین می دانند و پیامدهای ناگواری را برای آن ذکر می کنند. بنابراین، خودارضایی مضرترین راه برای ارضای میل جنسی می باشد و خویشتن داری همه جانبه جنسی و خودکنترلی، بهترین راه برای کنترل و تعدیل غریزه جنسی افراد مجرد، از فشار ناشی از طغیان شهوت و افزایش میل جنسی می باشد.
8. احتلام در خواب که به صورت غیر ارادی و غیر اختیاری رخ می دهد، مکانیزمی طبیعی برای رهایی از فشارهای جنسی و خالی کردن کیسه های منی از مایع منی اضافی می باشد که اغلب برای جوانان در خواب ایجاد می شود. محتلم شدن در خواب، اگر به صورت طبیعی رخ دهد، نه تنها برای بدن مضر نیست، بلکه مفید هم می باشد؛ ولی چون این عمل به صورت غیر ارادی به وقوع می پیوند، خیلی نمی توان آن را کنترل نمود و برای کنترل میل جنسی از آن استفاده نمود.
9. هر گونه عشق بازی زن و شوهر و حتی صحبت در مورد اندام تناسلی برای زوجین، محدوده خاصی ندارد و زن و شوهر می توانند هر لحظه که اراده نمایند و موقعیت مناسب باشد، در این باره باهم گفتگو کنند و حتی کسب لذت نمایند. برقراری رابطه جنسی و تعداد دفعات آن هم برای زوجین محدودیتی ندارد؛ مگر در مواقعی که زوجین از لحاظ شرعی معذور باشند. البته بر شوهر جایز نیست این عمل را به جهت رعایت حق زن، بیش از چهار ماه به تأخیر اندازد.
10. آنچه در شرع مقدس بر آن تأکید شده است، رعایت حقوق زن و شوهری در حد اعلای آن و وسعت گرفتن بر عیال و فرزندان و تأمین آسایش و رفاه و احتیاجات مادی و معنوی آنان در حد وسع می باشد و این امر، منوط به رعایت همه شرایط برابری نیست؛ بلکه ممکن است فراتر از آن و یا به کم تر از آن حاصل گردد.