سلام علیکم در مورد عالم ربانی آیت الله بهجت سوالی داشتم،البته سوال بنده نیست می خواهم جواب شبهه ی یکی از هم باشگاهی ام را بدهم،سوال این است: می گویند که آیت الله بهجت چشم برزخی داشت و عالم بزرگی است از کجا می گویند و اینکه چرا از ایشان نامی در تاریخ انقلاب و جبهه و جنگ نیست؟ لطفا بنده را راهنمایی بفرمایید،متشکرم
با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
نخست بايد دانست در اصطلاح فلسفه و كلام و عرفان، عالم برزخ عالمي فراتر از عالم دنياست. لذا به هر مقدار ما از دلبستگي و وابستگي به ماديات دنيا دور شويم به عالم مافوق آن بيشتر دسترسي مي يابيم. بنابر آنچه از روايات بدست مي آيد عمل به واجبات و ترك محرمات ،سعادت در دنيا و دوري از جهنم و ورود به بهشت را براي ما زمينه سازي مي كند. اما اگر علاوه بر آن به نوافل و رعايت تقوا بيش از حد معمول موفق شويم. به بيش از آنچه ديگران از جهت معنوي دست يافته اند خواهيم رسيد كه از آن به چشم برزخي تعبير مي شود و حقايق را فراتر از وقايع مي توان ديد. در روايت آمده است:
«عن ابي عبد الله(ع) قال: قال رسول الله(ص) قال الله: ما تحبب الي عبدي بشيء احب الي مما افترضه عليه و انه ليتحبب الي بالنافله حتي احبه، فاذا احببته كنت سمعه الذي يسمع به و بصره الذي يبصر به و لسانه الذي ينطق به، و يده التي يبطش بها و رجله التي يمشي بها اذا دعاني اجبته و اذا سألني اعطيته»
از پيامبر(ص) روايت شد كه خداوند فرمود: اظهار دوستي نكرد بنده من به چيزي دوست داشتني تر از آنچه واجب كردم بر او، و او با نوافل به سوي محبت من مي آيد تا اينكه من نيز او را دوست بدارم. پس هنگامي كه او را دوست بدارم شنوايي او مي باشم آن گاه كه مي شنود و بينايي او مي باشم آن گاه كه مي بيند و زبان او مي باشم آن گاه كه سخن مي گويد و دست او مي باشم آن گاه كه ضربه مي زند و پاي او مي باشم آن گاه كه راه مي رود، هنگامي كه به درگاه من دعا كند اجابت مي كنم و اگر از من درخواست كند به او مي دهم. (1)
اما اينكه حضرت آيت الله بهجت(رحمة الله عليه) چشم برزخي داشته اند يا خير،بايد عرض كنيم علماي دين بخاطر رعايت تقوي و دوري از شهرت طلبي بسياري از مقاماتي را كه در طول حياتشان كسب كرده اند كتمان مي كردند،ولي با اينحال در موارد زيادي اين مقامات معنوي و عرفاني توسط اطرافيان و كساني كه شاهد اين امور بوده اند، نقل شده است و در مورد آيت لله بهجت هم نقل قولهاي فراواني وجود دارد، كه صحت آنها هم بعيد نمي باشد.
اما اينكه چرا نامي از ايشان در مباحث انقلاب و جبهه و جنگ برده نمي شود،اولاً اين موضوع اختصاص به اين عالم بزرگوار ندارد و در طول تاريخ شخصيت هاي بزرگي بوده اند كه بنا به دلايل مختلفي كمتر در برخي حوادث تاريخي از آنها نام برده مي شود، ثانياً اينگونه نيست كه اصلاً نامي از ايشان برده نشود، ثالثاً اين امر به اين معنا نيست كه ايشان براي نظام و انقلاب كاري انجام نداده و مشكلي با نظام داشتند. بلكه ايشان هميشه و درتمام دوران انقلاب و بعد از انقلاب از نظام و رهبري نظام حمايت كرده اند و در دوران دفاع مقدس در ديدارهايي كه با فرماندهان و رزمندگان داشته اند با نصايح و سفارشات راهگشاي خود ضمن تقويت روحيه، آنها را به حضور در صحنه هاي انقلاب تشويق مي كردند.
پي نوشت:
1. اصول كافي، كليني، ج 2، ص 352.
موفق باشید.
