رضوی، نام کوهی است در هفت فرسخی مدینه، نزدیک شهر ینبع. این کوه به عنوان یکی از پناهگاههای حضرت مهدی(ع) در روایات مطرح شده است. عبدالاعلی میگوید: با امام صادق(ع) هم سفر بودیم، چون به منزل روحا فرود آمدیم، حضرت به کوهی که مشرف بر آن جا بود، نگاه کرد و فرمود:
«این کوه را رضوی میگویند و پناهگاه حضرت مهدی (ع) خواهد بود».( بحار الانوار، ج 52، ص 153)
در روایت دیگر آمده است: «ارواح مؤمنان در جبال رضوی خاندان محمد(ص) را ملاقات میکنند. از غذای آنان بخورند و از آبشان بیاشامند و با آنها سخن گویند تا روزی که قائم ما اهل بیت قیام کنند. در آن هنگام خداوند آنان را به یاری حضرت مهیا سازد و گروه گروه پیرامونش گرد آیند».( همان، ج 6، ص 243)
«ذی طوی» کوهی است نزدیک مکه. امام باقر(ع) فرمود: «قائم ما با 313 نفر از یارانش در «ذی طوی» منتظر قیام هستند تا موقعی که حضرت به حجر الاسود تکیه زند و پرچم قیام را برافرازد».( همان، ج 52، ص 306)
در روایت دیگر از امام باقر(ع) نقل شده که: «حضرت مهدی به یارانش میگوید: مردم مکه مرا نمیخواهند؛ ولی من برای هدایت آنان آمده¬ام. آن گاه مردی از یاران خودش را میطلبد و به او میگوید: برو نزد اهل مکه و بگو: ای اهل مکه! من فرستاده فلانی هستم. او به شما میگوید: ما خانواده رحمت و معدن رسالت و خلافت میباشیم. ما ذریه محمد و سلاله پیغمبرانیم. مردم به ما ستم نمودند و ما را در به در و مقهور کردند و از هنگام رحلت پیامبر(ص) تاکنون حق ما غصب شده است. اکنون من از شما چشم یاری دارم ما را یاری کنید.
وقتی آن جوان این مطالب را به اهل مکه میگوید، مردم مکه او را بین رکن و مقام میکشند و او همان مرد پاکدل (نفس زکیه) است. چون خبر کشته شدن او به امام(ع) میرسد، به یارانش میفرماید: من به شما نگفتم که اهل مکه ما را نمیخواهند؟ اهل مکه هم او را به مکه دعوت نمیکنند؛ ولی او از کوه ذی طوی همراه با 313 نفر از یارانش فرود میآیند و داخل مسجد الحرام شده و قیام خود را آغاز میکند».( همان، ص 307)
در دعای ندبه، عاشقان آن حضرت، ندبه¬کنان به دنبال حضرت فریاد میزنند: آیا امام ما در کوه رضوی است یا در غیر آن یا در کوه ذی طوی است؟
بنابر این، ذکر دو مکان در دعای ندبه، به این جهت است که در روایات از آن دو یاد شده است. ذكر اني دو مكان در دعای ندبه منافاتي با حضور حضرت در مکان‌های دیگر ندارد.
