انسان به یقین موجودی مختار است ؛ این حقیقتی است که انسان بالوجدان در خود می یابد و می بیند که در هر کاری می‏تواند انجام آن را اختیار کرده یا جانب ترک آن را برگزیند. بر اساس فطرت آدمی، وی در مورد انجام و ترک افعال مختار بوده و مقید به یکی از دو طرف نمی‏باشد. از این نوع آزادی انسان به «آزادی تکوینی» یاد می‏کنند .
آنچه از آزادی انسان می دانیم و در خود نیز می یابیم ،آن است که در اصل خلقت مان مجبور به انجام کاری یا ترک کاری نیستیم؛ همین که از نظر ساختار خلقت ما در شرایطی هستیم که می توانیم با اراده خود برخی کارها را انجام بدهیم یا ترک کنیم، معلوم است که در کیفیت آفرینش موجودی مختار و آزاد خلق شده ایم.