اگر کسی از سر نادانی دچار گناهان زیادی شود، چگونه می توان او را به زندگی امیدوار نمود؟ بسیار نوشته شده که ناامیدی از خدا گناه است ولی اگر بخواهیم خود را جای انسانی که بسیار گناهکار است و تمامی درهای پشت را بسته است می بینیم بسیار سخت است فرض کردن اینکه خدا می بخشد یا همه چیز درست می شود؟ اثرات تکوینی گناهان می مانند. حال اگر کسی دوره زیادی خوب زندگی کرده ولی در دوره کوتاهی دچار اشتباهات زیادی شود و بازگشت ناپذیر... حتی با وجود توبه و پشیمانی از گناه چگونه می تواند با خودش کنار بیاید و امیدوار باشد در حالی که هیچ تصوری از درست شدن نیست...
در جواب سوالی نوشته شد که اثرات تکوینی گناه می مانند ولی در صورت توبه خدا از عذاب نجات می دهد، آیا به واقع اثراتی مانند رفتن آبرو و کم شدن روزی و از این قبیل با توبه از بین می روند؟ درحالی که اثرات تکوینی گناهان که دلیل بر آن گناه است باقی مانده و موجب ناراحتی افراد می شود و این که اگر گناه پیش کسی بازگو شود مشکلی حل می شود؟
انسانی که گناه می کند و نمی فهمد و توبه می کند در حالی که درهای پشت سرش خراب شده اند، چگونه می تواند امیوار باشد؟ در حالی که ترس از اثرات تکوینی گناهان می ماند. اگر اطرافیان هم بدانند موضوع پیچیده تر می شود، حال آنکه شخص پشیمان است و بخواهد برگردد، اما نتواند چون ترس از ریختن آبرو بر اثر اثرات تکوینی داشته باشد و ...
آیا اگر کسی توبه کند می تواند با امید به خدا و با توجه به اثرات تکوینی گناه از مسائلی همچون ریختن آبرو در امان باشد؟
- چگونه می توان کسی که در گناهان زیادی فرو رفته از جمله دروغ و ناسزا گفتن و گناهان بزرگ دیگر در حالی که شخص مغرور است، او را متوجه کرد. اگر کسی از روی نادانی باز ناخواسته شرایطی فراهم نماید که او گناه کند و خودش هم به گناه بیفتد، چگونه می تواند توبه کند و به خدا امیدوار باشد ؟
با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
پرسش گر گرامي همان طور كه در نامه قبلي خدمت تان عرض شد، در اسلام براي انسان در هيچ مرحله اي از زندگي راه بازگشت به زندگي و اميد بسته نيست و بن بست وجود ندارد، انسان اگر سال ها هم گناه كرده باشد يا بزرگ ترين گناهان را انجام داده باشد، با توبه واقعي و بازگشت به سوي خداوند، حتما بخشيده مي شود و محبوب خداوند مي شود، قرآن كريم مي فرمايد: «اِنّ الله يحبّ التوابين؛(1) خداوند توبه كنندگان را دوست مي دارد.» آيا كسي كه محبوب خداوند شده، خداوند آبروي او را حفظ نمي كند؟ آيا خداوند روزي محبوب خود را زياد نمي كند؟ او بسيار بزرگ تر از آن است كه در اوهام بگنجد. پس اميد به زندگي در همه حالات وجود دارد، اگر قرار بود به خاطر گناه و خراب كردن پل هاي پشت سر انسان نا اميد شود، كه حر در كربلا نمي توانست برگردد و به شهادت برسد. به نظر شما گناه حر گناه كمي بود كه قلب اهل بيت را لرزاند؟! اما با توبه و بازگشت به سوي خداو اهل بيت به مقام و آبرويي رسيد كه امروزه بعد از قرن ها هنوز نامش زنده و قبرش زيارت گاه است. پس آبرو اگر چه با گناه مي رود، ولي با توبه خداوند دوباره انسان را آبرومند و عزيز مي كند. خداوند در قرآن مي فرمايد همه عزت دست من است: «مَنْ كانَ يُريدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَميعا»(2)كسى كه خواهان عزّت است(بايد از خدا بخواهد چرا كه) تمام عزّت براى خداست،
به نظر شما خداوند نمي تواند كسي كه توبه كرده را عزيز كند؟ حتما خداوند آبرو را دوباره به توبه كننده بر مي گرداند و روزي او را نيز زياد مي كند. هيچ دليلي براي نا اميدي نيست.
در مورد اثرات طبيعي گناه نيز عرض مي كنيم، اگر گناه به گونه اي بوده كه مدت ها اثر طبيعي او روي بدن مي ماند ،باز هم اين براي توبه كننده يك نعمت مي باشد، چون توبه كننده هر وقت اين اثر را مي بيند و يا به ذهنش مي رسد، دوباره پشيمان مي شود و دوباره توبه مي كند و بيش از پيش به خدا نزديك مي شود. شما از اين زاويه نگاه كنيد. وقتي خداوند مي گويد من توبه كننده واقعي را دوست دارم، يعني با وجود اثرات طبيعي گناه باز هم خداوند او را دوست دارد. و كسي كه خداوند او را دوست دارد ديگر چه غمي بايد داشته باشد و چه چيزي مي تواند او را نا اميد كند؟
پس براي انسان زنده و توبه كار هميشه اميد وجود دارد و در هر حالي كه انسان باشد مي تواند بازگردد و توبه كند. چون خداوند همه گناهان را مي بخشد. البته انسان نبايد تحت هيچ شرايطي گناهانش را براي كسي بازگو كند ، انسان با اين كار حقير مي شود و هيچ كس حق ندارد آبروي خود را با گفتن گناهانش نزد افراد ببرد يا كم كند.
در هر حال توصيه ما به شما اين است كه كه با بخش مشاوره تلفني مركز به شماره 096400 تماس بگيريد.
پي نوشت ها:
1. سوره بقره(2) آيه 222.
2. سوره فاطر (35)آيه 10.
موفق باشید.
