با سلام
چند روز پيش برنامه اي در شبكه نور متعلق به اهل تسنن مشاهده كردم كه در قسمتي از ان عنوان كرد كه قبر حضرت علي (ع) متعلق به شخصي اگر اشتباه نكنم به نام مغيره ابن هشام ميباشد و آل بويه جهت كسب درامد و فريب اذهان عمومي آن را بارگاه كرده و به قول ايشان براي درآمد بيشتر صندوق هايي روي قبور ائمه گذارده اند و اعتقادات ديگري كه وارد تشيع از زمان انان و صفويه مثل قمه زني شده است آيا اين ادعاها درست ميباشد؟خواهشمند است در اين مورد كتاب ها و استنادات قوي رو معرفي نمائيد حتي از كتب اهل سنت اگر موجود است
با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
امام علي (ع) در 40 هجري شهيد شد و در نجف اشرف دفن گرديد. سفارش نمود كه قبرش مخفي باشد.
اولين بار امام صادق(ع) آن قبر شريف را به برخي از خواص نشان داد. آنها مخفيانه ميرفتند و حضرت را زيارت ميكردند.
امام صادق(ع) در سال 148هـ به شهادت رسيد، بر اين حساب از زمان دفن حضرت علي (ع) و دفن امام صادق (ع) 108 سال فاصله بود. اگر آشكار شدن قبر حضرت علي در دهه آخر عمر امام صادق (ع) صورت گرفته باشد، بايد تا آن وقت حدوداً صد سال مخفي باشد.(1)
اما اين ادعاي سخني به جزاف است كه پيش از حكومت آل بويه آن امام همام داراي گنبد. و بارگاه نبوده و قبر از آن كسي ديگر است.
نخستين بقعه و بنايي كه برفراز قبر امام علي(ع) استوار شد در دوران خلافت هارون الرشيد بود. او كه به زيارت مرقد آن امام مشرف شد و معجزه هايي از اين مكان ديد،(2) ضريحي از سنگ سفيد براي قبر ساخت و بنايي از آجر سفيد و گنبدي از گل سرخ بر فراز آن استوار كرد و ديواري با چهار درب در جوار آن بنا نهاد. از آن به بعد در اطراف مرقد خانه هايي ساخته شد. نجف توسعه پيدا كرد و شيعيان و علويان دسته دسته در جوار آن ساكن شدند.(3)
متوكل عباسي، به سبب عنادي كه با اهل بيت داشت، قبر امام علي(ع) را چون قبر امام حسن(ع) ويران كرد. چندي بعد، محمد بن زيد از پادشاهان شيعي طبرستان، معروف به داعي، در 287 ق عمارتي با شكوه بر مرقد مطهر بنا كرد كه صحن آن هفتاد حجره و طاق داشت. (4)
امام علي(ع) زمين مابين حيره و خورنق تا كوفه را به چهل هزار درهم از دهقان ها خريد. وقتي در مورد اين كار از او سؤال كردند فرمود: «از رسول خدا(ص) شنيدم كه از پشت كوفه هفتاد هزار نفر بدون حساب محشور مي شوند. خواستم كه آن ها از ملك و زمين من برانگيخته شوند.» (5)
در زمان المطيع لِلّه عباسي، يكي از نقيبان سادات علوي به نام عمر بن يحيي، به سال 350 ق براي آن حرم گنبد و قبه اي ساخت. سپس داعي صغير، از علويان طبرستان، عمارت ديگري بر آن استوار كرد. در عصر پادشاهان شيعي آل بويه، مرقد مطهر امام علي(ع) چون ساير مرقد و مزارها در عراق، توسط عضدالدوله بازسازي و توسعه يافت و عظيم ترين بنا بر آن استوار شد.(6)
بنا براين سال ها قبل از ديلميان، محل دفن ان حضرت معلوم وداراي قبه و بارگاه بود.
برگرفته از كتاب عتبات عاليات عراق؛ دكتر اصغر قائدان، ناشر: مؤسسه فرهنگي هنري مشعر، ص30.
پي‌نوشت ها:
1. قطب الدين الراوندي، الخرائج و الجرائح، تحقيق: مؤسسة الإمام المهدي (ع) ج 1، ص 234
2. مفيد، الارشاد،ترجمه رسولي محلاتي، انتشارات علميه اسلاميه، ج 1، ص 21 تا 24.
3. آل محبوبه، جعفر بن باقر، ماضي النجف و حاضرها، نجف، بي نا، 1378 ه .ق،1/21 ـ 22.
4. ابن اسفنديار، تاريخ طبرستان و رويان و مازندران، 1/95.
5. جعفر الخليلي، همان، 06/18 به نقل از فرحة الغري، 18 ـ 19؛ مجلسي، همان، ج22/36.
6. آل محبوبه، ماضي النجف و حاضرها، 1/44؛ دايرة المعارف تشيع، 1/67 ـ 68.
موفق باشید.
