حکمت 27 نهج البلاغه- روش درمان دردها (بهداشتى ، درمانى)

با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
ظاهرا منظور شما حكمت زير است:
امش بدائك ما مشى بك
ترجمه آزاد اين خطبه اين گونه است"
با دردت تا با تو راه مي آيد، راه بيا.
بنا بر برداشت و شرح عالمان اين حديث به صبر و تحمل دعوت مي كند و از مداواي درد در اولين لحظه عارض شدن نهي مي نمايد. بلكه مي فرمايد تا مي تواني درد را تحمل كن و فوري تسليم مريض نشو و به بستري مريضي مخواب بلكه با وجود درد و مريضي تا مي تواني بر پاي بايست و به كار و زندگي ادامه بده و زماني به استراحت و مداوا بپرداز كه تحمل از تو گرفته باشد.(1)
در روايتي ديگر از امام رسيده:
تجنب الدواء ما احتمل بذلك الداء فإذا لم يحتمل الداء فالدواء(2)
تا تحمل درد ممكن است از دوا دوري كن و هر گاه از تحمل فراتر رفت، به دوا رو آور.
لا تضطجع ما استطعت القيام مع علة(3)
تا مي تواني به جهت مريضي به بستر مرو و با مريضي بساز و به كار و تلاش ادامه بده.
پي نوشت ها:
1. محمد عبده، نهج البلاغه(خطب الامام علي)، قم، دار الذخائر، 1412ق، ج4، ص7.
2. سيد عبد الله جزائري، تحفه السنيه، خطي، ص344.
3. كاشف الغطاء، كشف الغطاء، اصفهان، مهدوي، ج1، ص142.
موفق باشید.