باعرض سلام و خسته نباشید .
باتوجه به اینکه بعضی از واعظین در برنامه های تلویزیونی ورادیویی آنگونه نشانه های ظهور را بازگو میکنند که گویا شرایط ظهور میباشندو اگر بعضی از این نشانه ها رخ ندهد و یا اینکه به ترتیب اتفاق نیفتد ظهور انجام نمی شود.
لطفا جواب دهید کدامین نشانه های ظهور از شرایط ظهور می باشد؟
با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
به اين 2 گفتار توجه نمائيد:
1 -امر ظهور پديده‌اي است كه در بستر حركت جامعه انساني رخ داده و روند تحقق آن، ارتباط تام با تحولات جامعه و سير اراده و خواست انسان‌ها دارد. به عبارت ديگر، امر ظهور اين گونه نيست كه منعزل و جدا از چرخش زندگي انسان‌ها داشته باشد به صورتي كه جامعه و انسان‌ها ناگهان با پديده‌اي روبرو شوند كه هيچ سازگاري و تناسبي با سير حركتي آنها نداشته باشد. بلكه بستر جامعه آماده پذيرش اين رويداد عظيم تاريخ بشري خواهد بود، زيرا زمينه‌ها و شرايط تحقق آن در جامعه فراهم شده است. از آنچه بيان شد اين نكته قابل برداشت است كه امر ظهور چنان با حوادث و رويداد‌هاي جامعه عجين است كه گويا وضعيت جامعه آماده تحقق و دگرگوني و پيدايش يك امر جديد است. بنابراين ظهور را بايد فرايندي دانست كه آخرين مرحله آن حاضر شدن حضرت مهدي(ع) در مسجد الحرام و به صورت آشكار مي‌باشد در حالي كه پرچم قيام و پيروزي را به اهتزاز در آورده است. پس بايد هميشه منتظر ظهور بود شايد جامعه در متن خود آبستن رويداد‌هايي باشد كه ظهور نهايي را رقم مي‌زند. از اين رو در روايات داريم هر صبح و هر شب منتظر ظهور باشيد، زيرا ظهور ناگهاني است. گمان نبريد كه حركت جامعه به قدري شفاف و روشن است كه شما مي‌توانيد زمان ظهور را تخمين بزنيد و آن را نزديك يا دور بدانيد،
در بسيارى از رواياتى كه از پيامبر اكرم (ص) و امامان معصوم (ع) نقل شده، اين نكته مورد تاكيد قرار گرفته كه ظهور نيز مانند قيامت، ناگهانى و غير منتظره فرا مى رسد و زمان آن را هيچ كس جز خداوند نمى داند.
از جمله در روايتى كه امام رضا(ع) به واسطه پدران بزرگوارش از پيامبر اكرم (ص) نقل مي كند، چنين آمده است: به پيامبر(ص) عرض شد: اى رسول خدا آن قائم كه از نسل شماست چه وقت ظهور مي كندآن حضرت فرمود: ظهور او مانند قيامت است. (1)
امام باقر(ع) نيز در تفسير آيه شريفه (هل ينظرون إلا الساعةَ أَن تَاتيِهم بغته وهم لا يشعرون(2) مى فرمايد: مراد از ساعت، ساعت قيام قائم (ع) است گه ناگهان بر ايشان مى آيد.
حضرت مهدى (ع) نيز در نامه خود به شيخ مفيد مى نويسد:... فَإن امرنا بغتة فجاة(3) فرمان ما به طور ناگهانى فرا مى رسد.
دو واژه بغتة و فجاة هر دو، به يك معناست كه عبارت از ناگهانى رسيدن امر است و ظاهر سخن اين است كه منظور از امرنا در نامه مبارك، همان ظهور حضرت ولى عصر(ع) است.
و اما نشانه هاى قطعى اى كه پيش از ظهور رخ مى دهد، روز ظهور را مشخص نمى سازد و ظهور آن حضرت براى مردم، به ويژه براى كسانى كه به خاطر بها ندادن به مسأله يا ضعف عقيده به حضرت مهدى (ع) پيرامون وجود گرانمايه او و ظهورش نمى انديشند، ناگهانى تر وغافلگير كننده ترخواهد بود.(4)
نتيجه آنكه روز ظهور قابل پيش بيني نيست و ناگهاني است. اما مي توان با توجه داشتن به مقدمات و تحقق شرائط ظهور روند ظهور را حدس و گمان زد. البته همه اين مطالب به يك سو در دگر سو بحث بدا نيز مطرح است. طبق اين قانون، چون مقدرات انسان‌ها با توجه به اختيار انسان‌ها تعيين مي‌شود، لذا با نوع اختيار‌ها مقدرات قابل تغيير است. اما بايد هميشه منتظر بود.
پي نوشت:
1. كمال الدين و تمام النعمة، شيخ صدوق، ص 485، سال چاپ محرم الحرام 1405 - 1363 ش، ناشر مؤسسة نشر إسلامي وابسته به جامعة مدرسين قم ج 2، ص372.
2. سوره زخرف 66.
3. علامة المجلسي، بحار الأنوار، بيروت - لبنان، ناشر دار إحياء التراث العربي سال چاپ 1403 - 1983 م، ج24، ص 164.
4. الإحتجاج، أبو منصور، أحمد بن علي الطبرسي، نشر المرتضى -مشهد، 1403 ه. ق، ج 2، ص 497؛ بحارالانوار، ج 53، 175.
2 -با نگاهى به روايات معصومان(ع) مىتوان نشانههاى ظهور حضرت را به نشانههاى حتمى و غيرحتمى تقسيم نمود. نشانههاى حتمي آن است كه ظهور حضرت بدون هيچ قيد و شرطى با تحقق آن ها تحقق خواهند يافت. ظهور حضرت منوط به پيدايش آنها مىباشد، امّا نشانههاى غيرحتمى به نشانههايى گفته مىشود كه مقيد و مشروط به امورى هستند كه در صورت تحقق آنها، به عنوان نشانه به شمار مىآيند. در اين جا- جهت رعايت اختصار- به برخي از نشانه هاي حتمي اشاره مي شود:
1- خروج سفياني
پيش از قيام قائم (ع)مردى از نسل ابوسفيان در منطقه شام خروج مى كند. با تظاهر به دين دارى، گروه زيادى از مسلمانان را مى فريبد و به گِرد خود مى آورد. بخش گسترده اى از سرزمين هاى اسلام را به تصرف خويش در مى آورد. بر مناطق پنجگانه شام، حمص، فلسطين، اردن، فنسرين و منطقه عراف، سيطره مى يابد. در كوفه و نجف به قتل عام شيعيان مى پردازد. براى كشتن و يافتن آن ها جايزه تعيين مى كند. وى آن گاه كه از ظهور مهدى(ع) با خبر مى گردد، با سپاهى عظيم به جنگ وى مى رود. در منطقه (بيداء)بين مكه و مدينه با سپاه امام (ع)برخورد مي كند. به امر خدا، همه لشكريان وي به جز چند نفر، در زمين فرو مي روند و هلاك مي شوند... به نظر مي رسد، سفياني فرد مشخصي نيست، بلكه فردي است با ويژگي هاي ابوسفيان كه در آستانه ظهور مهدي (ع) به طرفداري از باطل خروج مي كند و مسلمانان را به انحراف مي كشاند.
2. خسف در بيداء
واژه (خسف), به معناى فرو رفتن و پنهان شدن است95 و (بيداء), نام سرزمينى است بين مكه و مدينه. ظاهراً منظور از (خسف در بيداء) آن است كه سفيانى, با لشكرى عظيم, به قصد جنگ با مهدى(ع) عازم مكه مى شود, در بينِ مكه و مدينه و در محلى كه به سرزمين (بيداء) معروف است, به گونه معجزه, به امر خداوند, در دل زمين فرو مى روند.
اين حادثه, در روايات بسيارى از عامه و خاصه, به عنوان نشانه ظهور بيان شده و در شمارى از آنها بر حتمى بودن آن نيز تأكيد شده است. صاحب منتخب الأثر, پس از ذكر اين نشانه تصريح مى كند كه روايات آن, به حد تواتر مى رسد. على(ع) مي فرمايد.
در آستانه ظهور قائم ما, مهدى(ع), سفيانى خروج مى كند… سپاه وى, به سوى مدينه حركت مى كند و چون به سرزمين بيداء مى رسند, خداوند آنها را در كام زمين فرو مى برد.
3- خروج يماني
خروج يماني (اهل يمن) از علايم ظهور است. سرداري از يمن قيام مي كند و مردم را به حق و عدل دعوت مي كند. امام صادق(ع) مي فرمايد: «قيام خراسانى و سفيانى و يمانى، در يك سال و در يك ماه و يك روزخواهد بود. در اين ميان هيچ پرچمى به اندازه پرچم يمانى دعوت به حق و هدايت نمى كند».
4 - قتل نفس زكيه
قتل نَفْس زكيه، از علايم ظهور است. گويا در آستانه ظهور مهدي (عج)در گير و دار مبارزات زمينه ساز انقلاب مهدي (عج) فردي پاكباخته، مخلصانه در راه امام (ع)مي كوشد و مظلومانه به قتل مي رسد. فرد ياد شده از اولاد امام حسن مجتبي (ع)است كه در روايات گاهي از او به عنوان(نفس زكي) و سيد حسني ياد شده است.
5-صيحه آسماني
از ديگر علايم، صيحه آسماني است. منظور از صيحه آسماني ظاهراً صدايي است كه در آستانه ظهور حضرت مهدي (عج) از آسمان شنيده مي شود و همه مردم آن را مي شنوند. از مجموع روايات استفاده مي شود(صيحه) از نشانه هاي حتمي ظهور است. اين صدا از آسمان شنيده مي شود، به گونه كه همه مردم كره زمين در شرق و غرب آن را مي شنوند و به خود مي آيند. محتواي اين پيام آسماني، دعوت به حق و حمايت و بيعت بامهدي(عج)است، با تعبيرهاي «انّ الحق لعلى و شيعته » و «انّ الحق فى آل محمد». هم زمان با شنيده شدن اين صدا از آسمان و يا كمي پس از آن، روي زمين نيز صدايي شنيده مي شود. ندا دهنده شيطان است كه مردم را به گمراهي فرا مي خواند. تلاش مي كند با ايجاد ترديد در مردم، آنان را از حمايت مهدي (عج)و اجابت دعوت آسماني، باز دارد.
جبرئيل، مردم را به حق فرا مي خواند. شيطان و نيروهاي شيطاني و پيروان سفياني به باطل. در برخي روايات زمان آن، شب جمعه 23ماه رمضان معيّن شده است.(1)
در اين باره به منابع زير مراجعه فرماييد:
- محمد كاظم قزويني، امام مهدي از ولادت تاظهور، قم، انتشارات الهادي، 1384، ص 483 به بعد.
- مجتبي تونه اي، موعود نامه، ذيل واژه"نشانه ها. "
- مجله حوزه، شماره 70و71 ، از ص 225 به بعد.
پي نوشت:
1. مجله حوزه - ويژه نامه امام زمان(عج)، شماره 70ـ 71 ،ص 225تا 280 با تلخيص.
موفق باشید.
