سلام. بنده تقریبا سه ساله که تمام احکام اسلام رو به طور کامل پذیرفتم. بی اعتقاد نبودم اما هرچه که خودم دوست داشتم رو در بین احکام اسلام انتخاب می کردم. سال های پیش در به گناه افتادن پسری اصرار کردم و ایشون به گناه افتادند. توبه کردم و هر بار که یادش می افتم اشک میریزم و پشیمانم و توبه کردم و نشکستم. اما از این می ترسم که خدایی نکرده اون پسر به این گناه عادت کرده باشه. خیلی شرمنده خدا و امام زمانم هستم چون من باعث به گناه افتادن و از خدا دور شدنِ شخصی شدم. آیا توبه من پذیرفتنی است در صورتی که شاید اون شخص گرفتار گناه خاصی باشه؟ آیا اگر او به اون گناه هنوز اصرار بورزه توبه من مورد قبول هست؟ لطفا منو راهنمایی کنید دارم عذاب می کشم و نمی دونم آیا خدا از من ناراضیه؟
با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
حقيقت توبه و استغفار، پشيماني از گناه گذشته و عزم و تصميم بر تكرارآن در آينده است. اگر اين حالت براي كسي پيش آمد، اين نشانه توبه واقعي است و پذيرفته شدن توبه واقعي حتمي مي‌باشد. اگر توبه واقعي صورت گيرد، قبولي آن از طرف خداوند قطعي است، چون خداوند فرموده:
«وَ هُوَ الَّذِي يقْبَلُ التَّوْبةَ عَنْ عِبادِهِ وَ يعْفُوا عَنِ السَّيئاتِ؛ (1) او است كه توبه را از بندگانش پذيرا ميشود و گناهان را ميبخشد.» بلكه بالاتر از پذيرش توبه، توبه كنندگان را«دوست و محبوب»خود معرفي مي كند، چنان كه مي فرمايد: إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِين(2) خداوند بسيار توبه كنندگان و پاكان را دوست مي دارد. اين وعده خداي مهربان است« وَ مَنْ أَوْفى بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّه» (3) چه كسي به عهد و قولش از خدا وفادار تر است؟ قطعا هيچ كس. اين سخن همان خداي توبه پذير است كه مي فرمايد:« إِنَّ اللَّهَ لا يُخْلِفُ الْمِيعادَ » (4) همانا خداوند از وعده خود تخلف نمي كند.
بنا بر اين اگر گناه كار توبه واقعي كند براي انسان يقين حاصل ميشود كه توبه همان، و قبولي همان. هيچ حالت انتظاري براي قبولي توبه نيست.
امام علي(ع) ميفرمايد:«به هر كس چهار چيز داده شود، از چهار چيز محروم نميگردد:
1- هر كس توفيق دعا پيدا كند، از اجابت آن محروم نخواهد بود؛
2- هر كس توفيق توبه به دست آورد، از قبولي آن محروم نميگردد؛
3- هر كس به استغفار توفيق يابد، از بخشش گناهان محروم نخواهد بود؛
4- هر كس نعمتهاي الهي را شكرگزاري نمايد، از افزون شدن آن ها محروم نخواهد شد». (5)
از چند طريق انسان مي‌تواند تا حدودي دريابد كه توبه او مورد پذيرش واقع گرديده است:
الف- انجام واجبات و ترك گناهان و محرمات:
مهم ترين علامت و نشانه قبولي توبه توفيق يافتن براي انجام واجبات و ترك گناهان و محرمات است، پس اگر انسان بعد از توبه به سراغ گناه نرفت و پايبند به فرمان خدا شد نشانه آن است كه توبه اش قبول شده است. هر قدر آثار واقعي توبه در اعمال و كنش‌هاي ما بيش تر هويدا گردد، يعني رغبت كم تري به گناه باشد و اراده و عزم راسخ‌تري در اطاعت پروردگار در خود بيابيم، نشان مي‌دهد كه توبه ما به توبه واقعي وقبولي آن نزديك تر گرديده است.
ب- پابندي به نماز اول وقت و لذت بردن از دعا و نماز و تلاوت قرآن
ج- افزايش ميزان اعتماد به وعده‌هاي نيكو و عنايات الهي. هر اندازه خداباوري و توكل و اعتماد به وعده‌هاي او را در خود افزون يافتيم، مي‌توانيم بيش تر اميدوار باشيم كه خدا ما را پذيرا گشته است.
پي نوشت ها :
1. نحل (16)، آيه 32.
2. بقره (2)، آيه 222.
3. توبه( 9)، آيه 111.
4. آل عمران (3)، آيه 9.
5. نهج البلاغه، ترجمه فيض الاسلام، كلمات قصار 130.
موفق باشید.
