با سلام و آرزوی قبولی عزاداری های شما.
سوال من در مورد باب الحوائج بودن یه شخص است.
آیا این لقب مخصوص افراد خاصی است یا با شرایط خاصی کسب می شود یا یک لقب عرفی است؟
در مورد باب الحوائج بودن امام زاده ابو جعفر، سید محمد فرزند امام هادی(علیه السلام) ( که مقبره ی ایشان در شمال بغداد است )سندی وجود دارد؟

با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
در باره معناي "باب الحوائج" به اختصار عرض مي كنيم كه "باب" به معناي در، و "حوائج" جمع حاجت و نياز است. "باب الحوائج"، يعني درهاي حاجت. از آن جا كه برخي از بزرگان و اوليا وسيله و عامل مشكل زدايي در پيشگاه خدا مي باشند و از مقربان درگاه الهي هستند و همواره واسطه براي تأمين حوايج مي باشند، به آنان "باب الحوائج" گفته مي شود؛ زيرا وسيله ارتباطي با خدا و واسطه فيض الهي هستند. در قرآن آمده است:"اولياي خداوند با اذن و رضايت پروردگار مي توانند مشكل گشا باشند". (1)
عنوان "باب الحوائج" اختصاص به افراد خاصي ندارد؛ بلكه همه معصومان(ع) و برخي از اوليا "باب الحوائج" هستند؛ زيرا آنان در اثر تقوا و عبوديت، شايستگي اين مقام را كسب كرده اند؛ ولي آنچه در عرف شهرت يافته، آن است كه به حضرت موسي بن جعفر (ع)، حضرت عباس(ع) و حضرت علي اصغر(ع) "باب الحوائج" گفته مي شود. از سويي، دليل خاصي نيز وجود ندارد كه چرا عنوان "باب الحوائج" بر سه شخصيت مذكور اطلاق مي گردد و اين به عرف و تجربه برمي گردد. البته ابوالفضل العباس(ع)، علي اصغر(ع) و حضرت امام موسي كاظم(ع) و تمام اهل بيت از شايستگي و شخصيت بالايي برخوردارند.
در مورد حضرت ابوالفضل العباس اين چنين نقل شده است:
«... و هو من اكثر القابه شيوعا و انتشاراً بين الناس فقد آمنوا و ايقنوا انّه ما قصده ذو حاجةٍ بنيةٍ خالصه الاّ قضي الله حاجته؛ (2) لقب باب الحوائج از شايع‌ترين و مشهورترين لقب‌هاي ايشان است بين مردم و به تحقيق مي‌دانند و يقين دارند كه هيچ حاجت‌مندي با نيت خالص به ايشان مراجعه نكرده مگر اينكه خدا حاجتش را برآورده كرده است.»
نكته پاياني:
اطلاق "باب الحوائج" بر شخصيت هاي مذكور، بدان معنا نيست كه امام موسي كاظم(ع) بر امامان ديگر برتري دارد و ابوالفضل العباس و حضرت علي اصغر(ع) نيز بر اولياي ديگر برتري دارند؛ هرچند اين افراد مقام بلندي در پيشگاه خداوند دارند.
راجع به اشخاص بزرگي كه نام برديم و اين شخصيت بزرگوار هم همان جواب فوق مطرح مي گردد و نيازمند دليل و سند خاصي نيست مگر آن كه كرامتي از آن شخصيت نقل شده باشد كه البته ما به آنها دسترسي نداريم.
پي نوشت:
1. بقره (2)، آيه ‌255.
2. شاكري حاج حسين، شهداء اهل البيت (قمر بني هاشم)، ستاره، چاپ اول، 1420ق، ص22.
موفق باشید.