رافضی گری یا شیعه علی

بسم الله الرحمن الرحيم
الحمد لله رب العالمين و الصلاه والسلام علي سيد المرسلين محمد وعلي آله و صحبه اجمين.
سلام بر پاسخگوي محترم:
*هرگاه ما علي را برتري دهيم بخاطر اين در نزد جاهلان رافضي هستيم.و وقتي از فضيلت ابوبكر ياد كنيم به اين خاطر متهم به ناصبي ميشويم.بنابراين،پيوسته به سبب دوستي آنان ناصبي و رافضي هستم زيرا تا روزي كه خاك بالينم مي¬گردد آن دو را دوست دارم.ديوان امام شافعي(ره)*
اهل سنت هميشه عادت دارد حق خودوعقيده خود را بدون تعرض به مسائل ديگران خيلي فشرده ،خيلي واضح و صريح بيان ميكند.
در اينجا به اين نكته اشاره ميكنم كه،بعضي از مسلمين(شيعيان) مي گويند: پيغمبر اكرم (ص) در موضعي بنام غديرخم حضرت علي(رض) را به جانشيني خود و امامت مسلمين بر گزيده است به دلايل مشروحه ذيل مقرون به صحت نيست حال آنكه جاي سوال است چرا با وجود اين دلايل عده اي قليل (شيعيان) بر اين موضوع پافشاري ميكنند؟ (1) در برابر فرمان خدا و رسول او احدي از مسلمين را ياري تمرد و تخلف نبوده است: ﴿وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْراً أَنْ يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ﴾: (هيچ مرد و زن مسلماني را در كاري كه خدا و رسول او حكم كنند اراده و اختياري نيست كه خلاف راي خدا و رسول او را بر گزينند...). در حالي كه مسلمانان صدر اسلام همه چيز خود را در راه رضاي خدا صرف كردند نسبت تمرد از امر خدا و رسول او به ايشان غير قابل قبول است.
(2) حضرت علي در مورد خلافت هرگز به قضيه ي غدير خم استناد نكرده بلكه از آن نامي نبرده است در صورتي كه چنين موردي وجود مي داشت حضرت علي با اين حجت قاطع مدعيان خلافت را كنار مي زد و به صراحت مي گفت: اي مردم، شما چطور مسلماني هستيد كه از فرمان خدا و رسول او تمرد مي كنيد، مگر شما از رسول خدا نشنيديد كه در غدير خم مرا به عنوان خليفه خود و امام مسلمين بر گزيد؟
(3) حضرت علي كه بزرگترين قاضي صدر اسلام بود ﴿أقَضْاكُمْ عَلِيُّ . . .﴾ (قاضي ترين شما علي است. و بزرگترين قاضي حجتي بدين گونه قاطعي را ناديده نمي گيرد و به مسائل فرعي بپردازد، در صورتي كه هر مدعي به بينه و مدارك استناد مي كند تا احقاق حق نمايد نه اينكه بينه و دليل و برهان و قباله و سند را كه دال بر حقانيت او در دعوي باشند پنهان نگه دارد و بدون ارائه دليل حق را مطالبه نمايد.
(4) مسلمانان بر سر عمل به كتاب و سنت رسول الله با هر خليفه اي بيعت مي كردند، حضرت علي نيز از بيعت كنندگان بر كتاب و سنت بود، اگر رسول اكرم (ص) حضرت علي را تعيين فرموده باشد بيعت مسلمين بر خلاف سنت صورت گرفته است و اين سنت شكني با تاكيد بر عمل خليفه ي منتخب به كتاب و سنت متناقض است، در حالي كه مسلمانان در نهايت دقت سنت رسول الله را مراعات كرده و هيچگاه بر خلاف آن قدم بر نداشته اند و حضرت علي هم با ايشان همسو و همراه بوده است.
(5) اگر حضرت علي به عنوان خليفه و امام تعيين شده بود انصار هرگز دعوي خلافت نمي كردند و شوري تشكيل نمي شد و بيعت صورت نمي گرفت، زيرا مسلمانان جز عمل به كتاب و سنت برنامه اي ديگر نداشتند، چنان كه نمونه ي متابعت سنت پيغمبر را در جيش اسامه مي بينيم: نظر به توصيه و تاكيد رسول اكرم در مورد تجهيز جيش اسامه مي بينيم كه حضرت ابوبكر در حالي كه امام و خليفه مسلمين بود به احترام دستور رسول الله در ركاب اسامه به حالت پياده از مدينه خارج شد و او را بدرقه نمود.
(6) اگر خلافت منصوص عليه و قطعي بود حضرت علي(رض) نمي توانست صراحتا آن را قبول نكند و قسم نمي خورد كه به خلافت و ولايت اشتياق و رغبت ندارد، زيرا در رفتن از زير بار مسئوليت و سرباز زدن از تكليف الهي در شان آن حضرت نبوده و نيست: «والله ما كانت لي في الخلافة رغبة ولا في الولاية إربة...»: (سوگند به خدا مرا در اين خلافت رغبتي نبوده و در اين فرمانروايي چشم داشت و توقعي نيست و آرزويش را ندارم).
(7) بعد از شهادت حضرت عثمان بزرگان اصحاب، حضرت علي را براي خلافت و امامت پيشنهاد كردند و آن حضرت فرمود: «دعوني والتمسوا غيري... ولعلي أسمعكم وأطوعكم لمن وليتموه أمركم، وأنا لكم وزيراً خير لكم مني أميراً)): (مرا به حال خود واگذاريد از كسي غير من بخواهيد كه خلافت و ولايت را تصدي كند. . . اميد داشته باشيد كه من گوش به فرمانتر و مطيعتر از شما باشم براي كسي كه امر خود را به او سپرده ايد و من براي شما وزير باشم بهتر است از اينكه اميرتان باشم).
امثال دلايل مذكوره در كتاب نهج البلاغه فيض الاسلام چاپ تهران كه اهل سنت و جماعت در آن دخالتي نداشته اند فراوان است، به اين مختصر اكتفا كرديم زيرا باطاله كلام احتياج نيست.
(8) پس از آن كه حضرت علي كرم الله وجهه به عنوان خليفه و امام از جانب شوراي مسلمين متشكل از مهاجرين و انصار برگزيده شد در نامه اي به معاويه ابن بي سفيان نوشت «إنه بايعني القوم الذين بايعوا أبابكر وعمر وعثمان على ما بايعوهم عليه، فليس للشاهد أن يختار ولا للغائب أن يرد، وإنما الشورى للمهاجرين والأنصار، فإن اجتمعوا على رجل وسمعوه إماماً كان لله رضى»: ((همانا به من بيعت كردند آن مردمي كه بيعت كردند با ابوبكر و عمر و عثمان بر سر آنچه ((شرايطي)) كه با ايشان بيعت كرده بودند پس كسي حق ندارد راي ايشان ((بزرگان اصحاب شوري)) را نپذيرد و جز اين نيست كه شوراي تعيين كننده امام و خليفه حق مهاجرين و انصار است، پس اگر بر مردي اتفاق نظر كرده و او را امام ناميدند موجب رضاي خدا گرديده است).
(9) حضرت علي هرگز زير باز زور نرفته و با منطق و عدل عمل كرده است، چنان كه وقتي به خلافت و امامت انتخاب شد، با وجود مشكلات فراواني كه پيش آمده بود، با معاويه ابن ابي سفيان كه زير بار حكومتش نمي رفت جنگيد و فرمود: من با دو كس مي جنگم، يكي شخصي كه چيزي را بخواهد و از آن او نباشد و ديگري كسي كه منع كند از چيزي كه به عهده او است. «ألا وأني أقاتل رجلين: رجلا ادعى ما ليس له وآخر منع الذي عليه».
(10) همكاري كامل حضرت علي با خلفاي قبل از خود روشن ترين دليل يگانگي و صميميت در بين ايشان مي باشد، في الجمله قرابت سببي حضرت عمر و حضرت علي رضي الله عنهما كه حضرت علي دخترش ((ام كلثوم)) را كه از حضرت فاطمه زهراء عليهما السلام بود به عقد نكاح حضرت عمر در آورد و يك پسر و يك دختر به نامهاي زيد و رقيه ثمره ي اين ازدواج بودند و اين مسئله جاي انكار هيچ مسلماني نيست و مورد اتفاق مسلمين است(هم علماي شيعه و هم علماي اهل سنت).
حال اگر اين مسئله را با ديده ي انصاف بنگريم يقين حاصل خواهيم كرد كه قلم دشمنان اسلام آن همه جار و جنجال را بوجود آورده و علي و عمر -رضي الله عنهما- را در مقابل همديگر قرار داده كه گروهي به طرفداري اين و جمعي به هوا خواهي آن به جان هم بيفتند و اسلام را از وحدت و عظمت و شكوه به تفرقه و ذلت و ستوه بكشانند و خود ((دشمنان)) وارث ارض و ديار اسلامي بشوند!
بفرض كنيم حضرت علي با آن همه صلابت و شجاعت و تقوي در مقابل ابوبكر و عمر و عثمان بخاطر حفظ كيان اسلام سكوت كرده باشد و بر خلاف ميل باطني با ايشان بيعت نموده باشد دختر را كه از حضرت زهرا مي باشد چرا به عقد و نكاح حضرت عمر در مي آورد؟ مگر به قول كذابان عمر همان كسي نبود كه خانه ي زهرا -رضي الله عنها- را آتش زد و با لگد پهلوي آن بزرگ بانوي اسلام را شكست و فرزندش محسن سقط گرديد؟! قرابت شير خدا و ابن عم مصطفي و اسوه اخلاص و تقوي را با چنان ظالم بيشرم از خدا بي خبر چكار؟! مگر خداي تعالي از تكيه دادن به ظالمان و اعتماد به آنان نهي قاطع و وعيد شديد نفرموده است!؟ ﴿وَلا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاءَ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ﴾. و شما مومنان هرگز با ظالمان همدست نشويد و به آنها تكيه نكنيد كه آتش كيفر ايشان به شما برسد و در آن حال غير از خدا براي شما هيچ مددكاري نيست و هيچ گونه ياري نخواهد شد).
در اين صورت - خداي نا كرده- ما مسلمانان از حضرت علي براي اين وصلت ناجور حق گله داريم، جواب حضرت زهرا -رضي الله عنها- را چطور مي دهد؟ و چطور به صورت دخترش كه شاهد پهلو شكستن مادر بوده و اكنون به خانه ضارب بلكه قاتل مادرش مي رود، نگاه مي تواند بكند؟! و از جهت ديگر: كسي كه قادر به حفظ حدود و حريم خانوادگي خود نباشد چطور قادر است كه امپراطوري پهناور و نو پاي اسلام را اداره كند؟
آن چنان اداره مي كرد كه چهار ديواري خانه اش را اداره كرده بود؟! خنده آور نيست؟! آيا اين دروغ و افتراءات با شان و مقام شهسوار اسلام حضرت علي(ع) سازگار است؟! آيا اين راويان اخبار و ناقلان آثار و طوطيان شكر شكن شيرين گفتار! خدمتگزار اسلام و مسلمين اند؟ آيا اين همه جسارتها و هتك حرمات بساحت مقدس اهل بيت رسول الله كفر نيست؟! آيا عمري كه پهلوي دختر رسول الله را مي شكند مسلمان است؟ و اگر چنين جنايتي را كرده است سزاوار است با دختر زهرا و نواده ي رسول الله ازدواج كند و بزرگترين قاضي صدر اسلام ولي وعاقد نكاح باشد؟ وامصيبتاه! إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ!!!
نه چنين نيست برادر و خواهر مسلمان ! نه عمر را نفرين كنيد و نه از علي زده شويد و نه از اسلام متنفر گرديد.
عمر مسلمانتر از آن بود كه نسبت به جگر گوشه ي رسول اكرم اسائه ادب نمايد ،چه رسد به پهلو شكستن و اسقاط جنين او، علي هم شجاعتر و شريفتر از آن بود كه از حريم خانوادگيش نتواند حراست و دفاع كند، عمر به تقوي و عدالت و فداكاري در راه اسلام و اجراي سنت رسول الله معروف است.
علي در برابر حق تسليم بود اگر چه صاحب آن ضعيف و در برابر باطل قيام مي كرد اگر چه صاحب آن در كمال قدرت بوده باشد، چنان كه فرموده است: «ألا وإني أقاتل رجلين» هان من با دو مرد مي جنگم مردي كه ادعا كند چيزي را كه از آن او نيست، و مردي كه ابا كند از حقي كه بر عهده او است. اگر انصاف بدهيم سخن از اين رساتر و روشنتر نيست چه ابوبكر و عمر و عثمان كانديداي خلافت و به قول حضرت علي امامت شدند و با ايشان بيعت گرديد و مدت بيست و پنج سال ولايت امور مسلمين را عهده دار بودند، حضرت علي نه تنها با ايشان نجنگيد بلكه در مهام امور مستشار موتمن و بازوي اجرايي ايشان بود، زيرا آنها را به حق مي دانست و بر ولايتشان صحه مي گذاشت و احياناً به ايشان خط و جهت مي داد و تحكيم خويشاوندي مي نمود، و با معاويه ابن ابي سفيان با آن همه قدرت و زر و زوري كه داشت جنگيد و جنگ را تا شهادت خود ادامه داد زيرا از بيعت كه حقي واجب بر او بود امتناع ورزيده بود و زير بار حق نمي رفت.
در تمام تواريخ و سير اسلامي غير از معاضدت و همكاري در بين خلفاي راشدين چيزي ديگر ديده نمي شود، و از همه مهمتر فرموده هاي خود حضرت علي است، چنان كه در جنگ با روميان و ايرانيان حضرت عمر كه خليفه و امام مسلمين است با حضرت علي مشورت كرد حضرت علي فرمود: خودت در جنگ شركت مكن، زيرا اگر خود كشته شوي مسلمانان بي پناه خواهند ماند.
اگر خداي نا كرده عداوت و دشمني در بين بود و عمر آنچنان بود كه دشمنان مي گويند حضرت علي از خدا مي خواست كه هر چه زودتر سايه او را از سر مسلمين كم كند، در حالي كه در جواب حضرت عمر(رض) فرمود: «إنك متى تسير إلى العدو بنفسك فتلقهم فتنكب لا تكن للمسلمين كانفة دون أقصى بلادهم ليس بعدك مرجع يرجعون إليه . . . فإن أظهر الله فذاك ما تحب وإن تكن الأخرى كنت ردءاً للناس ومثابة للمسلمين»: (همانا اگر خودت شخصاً به جنگ دشمن (روميان) بروي و شكست بخوري براي مسلمين در دورترين نقاط كشورشان پناهي نمي ماند و پس از تو مرجعي نيست كه به او رجوع شود پس خود در مدينه بمان و مردان جنگ آزموده اي را به فرماندهي بگمار، و از نظر سوق الجيشي به ايشان خط بده، پس اگر خداي تعالي مسلمين را پيروز گردانيد خواسته بر آورده گرديده و اگر طور ديگر شد خودت پناه مردم و مرجع مسلمين خواهي بود). همچنين در وقت لشكركشي به ايران، كلام 146 جزء سوم ص 433 نهج البلاغه ترجمه فيض الاسلام همين معني را دارد. نتيجه مي گيريم كه اين اختلافات و خلافات از قلم تفرقه اندازان تراويده است تا مسلمين به جان هم بيفتند و خود وارث مال و ثروات و حاكم بر مقدران ايشان بشوند.
حضرت علي از آغاز حركت خوارج كه آغاز گر تفرقه در اسلام بودند زنگ خطر را نواخت و شديداً به مردم هشدار داد:
«وألزموا السواد الأعظم فإن يد الله على الجماعة، وإياكم والفرقة، فإن الشاذ من الغنم للذئب، ألا من دعا إلى هذا الشعار فاقتلوه ولو كان تحت عمامتي هذه...». (از سواد اعظم پيروي كنيد زيرا دست خدا بر سر جماعت مسلمين است، و بر حذر باشيد از جدايي زيرا جدا شده از مردم نصيب شيطان مي شود چنان كه گوسفند جدا مانده از گله نصيب گرگ مي گردد، آگاه باشيد هر كه در دين جدايي بيفكند او را بكشيد اگر زير اين عمامه من باشد).(( كاشف‌ الغطاء(از علماي شيعه) در كتاب‌ اصل‌ الشيعه‌ و اصولها ص‌91 مي‌نويسد: علي‌ چون‌ ديد كه‌ ابوبكر و عمر نهايت‌ سعي‌ خود رامعطوف‌ اعتلا و نشر كلمه‌ توحيد، تجهيزات‌ ارتش‌ و گسترش‌ فتوحات‌ اسلامي‌ نموده‌اند و در جهت‌ رفع‌ ظلم‌ و ستم‌ وتبعيضها كوشش‌ مي‌كنند، با آنان صلح و بيعت كرد.))حال ديديم كه حضرت علي نه ميترسيد و نه تقيه ميكرد و نه كينه اي نسبت به خلفا در دل داشت بلكه وزيري دلسوز و كارآمد بود هم سه خليفه اول او را دوست داشتند و هم حضرت علي آنها را.
* * * *
حضرت علي مرتضي با خلفاي پيشين كمال همكاري نمود و با معاويه جنگيد، هم در ياري ايشان و هم در جنگ با معاويه او را محق مي دانيم.
* * * *
رسول اكرم(ص) در مرض الموت خود ابوبكر صديق را امر فرمود كه امام جماعت مسلمين شود اين فرمان موجب انتصاب، او به سمت امامت مسلمين نمي شود بلكه بوسيله ي بيعت بزرگان اصحاب به امامت برگزيده شد، آنچه سبب ترجيح ابوبكر صديق بر سايرين بعلاوه ايمان و هجرت و جهاد اين بود كه بزرگان اصحاب گفتند: «اختاره رسول الله لأمر ديننا فنختاوه لدنيانا» (رسول خدا او را براي امور دينمان برگزيده پس ما او را براي امور دنيويمان بر مي گزينيم، سپس مسلمانان با وي بيعت كردند و امامت او استقرار يافت، حضرت علي هم با وي بيعت كرد و پشت سرش نماز خواند.)
* * * *
حكومت اسلامي شورايي و عادلانه است، نه استبدادي و ارثي كه اختياري براي امت اسلام در تقرير مسير خود نمانده باشد، اساساً زير پا گذاشتن استبداد و بر پاي داشتن شوري يكي از رسالات مهم رسول اكرم است. اسلام عزيز بر حكومتهاي موروثي خط بطلان كشيد و حيثيت هاي از دست رفته را به مردم باز گردانيد و توده هاي ضعيف مردم را در اداره ي امور سهيم كرد، با وجود اينكه رسول اكرم داراي عقل كل بود و شبانه روزي وحي الهي بر وي نازل مي شد و از هر گونه لغزشي مصون بود، خداي تعالي به او مي فرمايد: ﴿وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ﴾: (با يارانت در كارهاي مهم مشورت كن). و در وصف مومنان صادق و لايق مي فرمايد: ﴿وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَيْنَهُمْ﴾: (حكم و كارشان در بين خود به صورت شوري است).
پيغمبر اكرم مسلمانان را در وحدت كلمه و هدايت كامل بدرود گفته و با يقين به كمال دين ايشان را به تمسك به كتاب خدا و سنت خود توصيه فرموده كه دست گرفتن به كتاب و سنت ضامن سعادت و بقاء و عظمت مسلمين است: «تركت فيكم أمرين لن تضلوا ما تمسكتم بهما كتاب الله وسنة رسوله)) در بين شما بجا گذاشتم دو چيز را كه اگر آنها را محكم بگيريد هرگز بعد از من گمراه نخواهيد شد: كتاب خدا و سنت رسولش را.
امام مسلمين بايد مستور العداله باشد، يعني به ظاهر مرتكب گناه كبيره نشده و بر صغاير ذنوب نيز اصرار نورزيده باشد به طوري كه عدالت او را مخدوش كند لكن عصمت از تمام گناهان از شروط صحت امامت نيست، زيرا غير از انبياء كرام عليهم الصلوة والسلام احتمال لغزش و خطا براي هر انساني هست، و خداي تعالي انسانها را مكلف نفرموده كه حتماً معصوم باشند بلكه در صورت لغزش و اشتباه ايشان را امر فرموده است كه خود را اصلاح كنند و مراقب خود باشند: ﴿فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ﴾: (از خدا بترسيد و خود را از نافرماني او به دور داريد هر آنچه مي توانيد).آيه ي ﴿...إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ...﴾. احزاب 33

در حق زنان پيغمبر اكرم (ص) مستقيما نازل شده و ايشان اهل بيت ((افراد و خانواده رسول الله)) هستند، چه اين آيه و آيات ديگري در سوره احزاب كه مورد استدلال ما بودند، مصدر به خطاب ((يا نساء النبي)) مي باشند همگي در شان ازواج طاهرات نزول يافته اند و خطاب مستقيم به ايشانند.
رد شبهه
در اينجا ممكن است سوال شود كه ضمير جمع مذكر در دو كلمه ﴿عَنْكُمْ﴾ و ﴿يُطَهِّرَكُمْ﴾ به كدام مرجع بر مي گردد؟ جواب اين است كه مرجع ضمير اهل البيت با در نظر گرفتن لفظ اهل مي باشد و نظير آن در قرآن كريم كه افصح الكلام است فراوان است، ما در اينجا به موارد مشابهي اشاره مي كنيم تا جواب را با دلايل قانع كننده داده باشيم.
(1) ﴿رَحْمَتُ اللَّهِ وَبَرَكَاتُهُ عَلَيْكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ﴾: (رحمت و بركت هاي خداي تعالي بر شما باد اي اهل خانه ي ابراهيم)
كه ضمير جمع مذكر مذكور به اهل البيت است يا به عبارت ديگر ((اهل البيت تعبير ظاهر از ضمير جمع مذكر در عليكم مي باشد.
(2) ﴿فَقَالَ لِأَهْلِهِ امْكُثُوا﴾: (موسي به زنش گفت: بايستيد و مكث كنيد تا مقداري آتش بياورم)
در حالي كه فقط زن حضرت موسي همراه او بوده كه او را اهل و به خطاب جمع مذكر مخاطب ساخته است، چون كلمه اهل بيت اسم جنس است و بر افراد و جمع و مذكر و مونث اطلاق مي گردد، مجالي براي تعبير و تاويل كساني كه بخواهند شان نزول آيه را تغيير دهند و بداهت را انكار كنند نمي ماند، چنان كه بعضي از حاشيه نشينان دور از متن پنداشته اند كه: چون ضمير در ﴿عَنْكُمْ﴾ و ﴿يُطَهِّرَكُمْ﴾ براي جمع مذكر است، دو جمله اخير در آيت مذكوره مربوط به زنان پيغمبر نيست!!!!!
چنان كه بيان كرديم ضمير به لفظ اهل بر مي گردد، صدر آيه و آيات قبل و بعد از آن خطاب به ازواج طاهرات است، و اهل بر ايشان صادق است، چه علم لغت و تفسير و سياق عبارات آيات بر اين حقيقت تصريح دارند، به علاوه چنان كه گفتيم اهل بيت شامل افراد خانواده ذكور و اناث آن مي شود، و حضرت علي و حسن و حسين هم جزو افراد خانواده هستند مي توان به طريق تغليب ضمير را مذكر خواند، و احدي از مسلمين منكر اين نيست كه حضرت علي(رض) و فرزندانش از حضرت زهرا ذكوراً و اناثاً از خانواده رسول اكرم (ص) محسوب مي شوند.
﴿فَلَمَّا رَأى الشَّمْسَ بَازِغَةً قَالَ هَذَا رَبِّي هَذَا أَكْبَرُ﴾: (پس وقتي كه خورشيد را درخشان و پرتو افشانديد گفت: ((اين است پروردگار من)) اين بزرگتر از ماه و ستاره است
در حالي كه شمس مونث لفظي است، و صفت آن نيز مونث ذكر شده ﴿بَازِغَةً﴾ اما در جمله بعدي چون لفظ ((رب)) مشاراليه است، به لفظ ((هذا)) به آن اشاره شده كه براي مفرد مذكر است و صفت تفضيلي مذكر ((اكبر)) براي ((شمس)) كه مشاراليه ((هذا)) است ذكر شده نه ((هذه)) و نه ((كبري)) كه قاعدهً مي بايست براي شمس ذكر مي شدند، پس ذكر اسم الإشاره و صفت تفضيلي مذكر در اين آيه براي شمس به اعتبار ((رب)) است چنان كه ضمير جمع مذكر در آيه ي 33/33 بعد از آن همه ضماير مونث مانند: أقمن وأتين وأطعن، به اعتبار ((اهل)) است و جز آن معني ديگري ندارد. اطاله ي كلام در اين مورد به سبب اختلاف وارده در آن بوده ضرورهً توضيح و تبيين گرديد.
در عصر رسول اكرم(ص) مسلمانان به بركت صحبت آن حضرت صفاي ظاهر و باطن يافتند سپس خلفاي راشدين و صحابه و تابعين روش و سنت حضرتش را ادامه دادند تا دين خدا در دورترين نقاط رواج يافت، و پس از ايشان اين امانت بزرگ سينه به سينه و نسل به نسل به عصر حاضر رسيد، و با عنايت خاص الهي تا قيام قيامت استمرار خواهد يافت، و همواره پشتيبانان حق و عدل از احكام الهي طرفداري و دفاع خواهند نمود چنان كه رسول اكرم فرموده است: «لا تزال طائفة من أمتي ظاهرين على الحق حتى يأتي أمر الله»: (طائفه اي از امت من هميشه بر حق ثابت و استوار مي مانند تا خدا فرمانش را مي آورد ((دنياي كنوني پايان مي پذيرد)
عشره مبشره
شهادت مي دهيم كه حضرت ابوبكر و عمر و عثمان و علي و سعد ابن ابي وقاص و سعيد ابن زيد و ابوعبيده عامر بن الجراح و طلحه الخير و زبير ابن العوام و عبدالرحمن ابن عوف به بهشت نويد داده شده اند، و پيغمبر اكرم )ص) ايشان را ((عشره مبشره)) ناميده است، و هر يك از آنها را بهشتي نام برده است: «أَبُو بَكْرٍ فِي الْجَنَّةِ وَعُمَرُ فِي الْجَنَّةِ وَعُثْمَانُ فِي الْجَنَّةِ وَعَلِيٌّ فِي الْجَنَّةِ وَطَلْحَةُ فِي الْجَنَّةِ وَالزُّبَيْرُ فِي الْجَنَّةِ وَعَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ عَوْفٍ فِي الْجَنَّةِ وَسَعْدٌ فِي الْجَنَّةِ وَسَعِيدٌ فِي الْجَنَّةِ وَأَبُو عُبَيْدَةَ بْنُ الْجَرَّاحِ فِي الْجَنَّةِ» شهادت مي دهيم كه حضرت فاطمه زهرا (س) سرور زنان بهشت و حضرت حسن و حضرت حسين ((رضي الله عنهم اجمعين)) سرور جوانان بهشتند: «فاطمة سيدة نساء أهل الجنة والحسن والحسين سيدا شباب أهل الجنة))
شهادت مي دهم كه گرامي ترين انسانها در نزد خداي تعالي پرهيزكارترينشان است، ﴿إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُم﴾
رنگ و نژاد و زبان و منطقه جغرافيايي مسلمانان را از همديگر جدا نمي كند، زيرا مسلمين عموماً افراد خانواده بزرگ اسلام مي باشند و جز به تقوي و طاعت در پيشگاه خداوند فرقي ندارند ﴿وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ﴾: (مردان مومن و زنان مومنه هر كدام يار و ياور و مددكار يكديگرند).
قرابت و خويشاوندي با رسول اكرم (ص) ملاك تقوي و فضيلت نيست، چنان كه ((ابولهب)) عم آن حضرت به سبب كفر و عنادش در پيشگاه خداوند مردود، و سلمان فارسي غريب و بيگانه مقبول و از اهل بيت رسول الله محسوب شده است: «سلمان منا أهل البيت»: (سلمان از افراد خانواده ي ما است)
﴿وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ﴾. (و بترسان از عذاب خدا خويشان نزديكترت را و بگشاي بازوان تواضعت را براي كساني كه پيروي مي كنند تو را از مومنين)
((الجنة لمن أطاع الله وإن كان عبداً حبشياً والنار لمن عصى الله وإن كان سيداً قرشياً)): (بهشت از آن فرمانبرداران خدا است اگر چه عبد سياه پوست حبشي باشد و آتش دوزخ از آن نافرمانها است اگر چه آقا و سرور قريشي باشد).
هم چنين اماميه معتقدند كه از جمله ي اصول مذهب، اعتقاد به اين است كه پيامبر(ص) ،امامت علي كرم الله وجهه را معين كرد و او را به عنوان خليفه ي بعد از خود تعيين نمود.
و چنين استدلال كرده اند:
الف: وقتي كه رسول خدا(ص) در هجدهم ذي الحجه از حجه الوداع بازگشت و به مكاني كه آن را غدير خم مي ناميدند رسيد در آنجا (توقف كردند و) در حق علي كرم الله وجهه فرمود: «من كنت مولاه فعلي مولاه، اللهم وال من والاه وعاد من عاداه». ((هر كس كه من دوست او هستم علي هم دوست اوست. خداوندا، ياور كسي باش كه ياور اوست و دشمن كسي باش كه دشمن اوست)).
پاسخ اين است كه: به فرض صحت آن، مطلبي در آن نيست كه تصريح يا اشاره نمايد كه او براي خلافت از ديگري برتر و اولي است، و لفظ مولي هم به معني اولي بكار نمي رود، اين از يك جهت، و اما از جهت ديگر حضرت فرمود: «هر كس من مولاي اويم پس علي مولاي اوست»، يعني در زمان حيات و بعد از رحلت حضرت رسول، پس اگر اين قول دليل بر خلافت علي باشد لازمه اش اين است كه بايد در زمان حيات پيامبر اكرم هم سرپرستي و مسئوليت امور را داشته باشد چرا كه او (بنا به اين قول) شريك حضرت در رهبري و ولايت است (در حالي كه كسي شريك پيامبرنيست) و به فرض اينكه اين روايت دلالت بر اولويت كند، لازم نيست كه حمل بر اولويت در رهبري و رياست شود بلكه به معناي اولويت در محبت و نصرت و بزرگداشت است . و اين هم چيزي است كه ما مخالف آن نيستم، پس اگر مقصود پيامبر (ص) اولويت در رهبري و خلافت مي بود همانا مي فرمود: ((اللهم وال من في تصرفه وعاد من لم يكن كذلك))، ((خداوندا ياور كسي باش كه تحت اختيار و فرمان اوست و دشمن كسي باش كه تحت اختيار او نيست)).
پس حديث ((من كنت مولاه...) فقط دلالت بر قدر و منزلت والاي حضرت علي(ع) مي كند. (و اگر غير از اين باشد جا دارد كه بپرسيم) اگر مقصود پيامبراز اين مطلب خلافت بود، چه چيزي مانع حضرت شد كه در آن اجتماع (انبوه و بي سابقه كه به روايتي هشتاد هزار نفر و به روايتي ديگر يكصد و بيست هزار نفر بوده اند) خلافت حضرت علي را با عباراتي واضح و صريح كه غير قابل تاويل و تفسير باشد اعلام نكند؟!
ب: استدلال كرده اند به حديث «أنت مني بمنزلة هارون من موسى إلا أنه لا نبي بعدي». ((تو در نزد من مانند هاروني در نزد موسي، جز اينكه بعد از من پيغمبري نيست)).
وجه استدلالشان اين است كه: موسي (ع)هارون را جانشين خود كرد و مادامي كه علي به منزله ي هارون باشد پس بعد از پيامبرخليفه و جانشين اوست.
جوابش به فرض صحت آن است اين كه:
حضرت موسي(ع) هارون (رض)را در زمان حيات خود جانشين خويش كرد نه بعد از مرگ، و اگر بخاطر اينكه رسول الله (ص) در زمان حياتش حضرت علي را جانشين خود كرد، همان طور كه حضرت موسي، هارون را جانشين خود نمود، لازمه اش اين باشد كه بعد از پيامبرخدا ،حضرت علي جانشين حضرت باشد، لازمه ي اين قول اين است كه مثلاً عبدالله بن مكتوم نيز شايسته و سزاوار خلافت باشد چون پيامبر (ص)در بعضي از غزوات او را جانشين خويش كرد. (همان طور كه در غزوه ي ذات الرقاع در سال چهارم هجري ابوذر (رض) را جانشين خود كرد). گذشته از اين، جانشيني هارون براي حضرت موسي دلالت بر جانشيني علي بعد از رسول خدا (ص) نميكند، زيرا كه هارون قبل از موسي فوت كرد پس وجه شبه اي را كه قصد كرده اند باطل است .
در پايان خواهشا دقيقا به شبهات مطرح شده پاسخ دهيد و چيزي را از قلم نياندازيد.و همچنين دقيقا به همه مباحث مطروحه پاسخ دهيد.
هم سوال از علم خيزد هم جواب
و السلام عليكم سينا آزادي.