سوال اعتقادی درباره ی حضرت خامنه ای

با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
بعد از غيبت صغرى، نيابت خاص تمام شد، ولي با آغاز غيبت كبرى، نيابت عام آغاز شد؛ بدين معنا كه فقهاي واجد شرايط به طور عام از نائبان امام زمان(ع) هستند.
در زمان غيبت كبرى همه فقهاي واجد شرايط نائبان حضرت مي‌باشد، چنان كه در روايات متعددي به اين مطلب اشاره شده است، حضرت در يكي از توقيعات خود از فقها به عنوان حجت‌هاي خود ياد كرد.
در اين نامه حضرت ولي عصر (عج) به اسحاق بن يعقوب فرمود:" در مورد رويدادهاي زمان ( مسايل سياسي و اجتماعي، فقهي و فرهنگي و غير آن) به راويان‏ حديث‏ها( حديث شناسان و آگاهان به احكام خدا و دستورهاي الهي) رجوع كنيد، زيرا آنان حجت من بر شما هستند و من حجت خدا بر آنان هستم".(1)
اين جمله كه آنان "حجت من" بر شما هستند و من "حجت خدا" بر فقها مي‏باشم، دليل خوبي بر نيابت فقها و مراجع از امام مي‌باشد.
فقها نيز در طول تاريخ غيبت كبرى، پاسخگوي مسايل دين و معارف اسلام بوده، به مشكلات مردم رسيدگي مي‌نمايند. نيابت براي تمام فقهاي شيعه ثابت است. چنانچه يكي از آنان رهبري جامعه را به دست گيرد، بر او نيز صدق خواهد كرد؛ بنابراين بي‌ترديد رهبري معظم انقلاب يكي از فقهاي واجد شرايط مي‌باشد، از اين رو وي نيز نائب عام امام زمان مي‌باشد.
اينكه گفته مي شود ولي فقيه (امام خميني يا آيه الله خامنه اي) نائب امام زمان هستند مبتني بر ادله ولايت فقيه در ديدگاه فقها است. نيز منظور نيابت عام است، نه نيابت خاص (كه نواب اربعه بودند)و كسي نگفته كه ايشان نائب خاص امام زمان است واز ان حضرت دستور مي گيرد . و اثبات ولي فقيه مبتني بر ادله اي است كه مي توانيد به لينكhttp://www.pasokhgoo.ir/node/25954 مراجعه نماييد.
اما در باره بدعت بودن ابن بحث بايد گفت:
بدعت يعني چيز تازه اي كه در قرآن و سنت ريشه ندارد؛ (2) يعني كم و زياد كردن دين، با نام دين و هر كاري كه با قصد دينداري انجام شود، در حالي كه دين آن را نگفته است. بدعت گذار كسي است كه فرمان خدا را ناديده گيرد و به دلخواه خود و با نام دين امري را پديد آورد. (3)
نتيجه آتكه، نايب امام زمان دانستن رهبري و يا فقها، نوآوري در دين نيست. بلكه بر گرفته از روايات اسلامي است پس بدعت هم نخواهد بود.
امام، واژه‌اي عربي و به معناي پيشوا، سرپرست و مقتداست.(4) راغب اصفهاني درباره اين واژه مي‌نويسد:
«امام كسي است كه به او اقتدا مي‌شود، چه شي‌ مورد اقتدا انسان باشد كه به گفتار و كردارش اقتدا شود يا كتابي باشد يا شي‌ ديگري، چه اقتدا حق و صواب باشد و چه باطل و ناصواب».(5)
بنا بر اين معناي لغوي واژه امامت آن است كه ديگري مورد تبعيّت و پيروي قرار گيرد؛ يعني رئيس باشد. امام كسي است كه مورد تبعيت و اقتدا قرار مي‌گيرد. از آن جهت كه در مفهوم امامت تبعيّت و اقتدا نهفته است، به كسي كه نماز جماعت را برگزار مي‌كند، امام گويند؛ زيرا مردم در قيام و ركوع و سجده و تشهّد به وي اقتدا كرده و از او تبعيت مي‌كنند، بنابراين مورد تبعيّت است.
امامت در لغت به معناي رهبري و رياست امّت است كه طبعاً نوعي تبعيّت و پيروي گروهي را به همراه دارد.
اين واژه در باره آيه الله خامنه اي و يا امام خميني و يا ديگر رهبران نهضت ها به كار مي رود .جهت كاربرد اين واژه تبعيّت و پيروي گروهي از ايشان مي باشد.
پي‌نوشت‌ ها:
1. شيخ صدوق كمال الدين و تمام النعمه، ناشر اسلاميه، ج 2، ص 484.
2 . طريحي، مجمع البحرين، دفتر نشر فرهنگ اسلامي، 1408ه ق، ج1، ص 164.
3. محمد محمدي ري شهري، ميزان الحكمه، دار الحديث، تهران، 1416 ق. ج1، ص 107.
4. فيض كاشاني، تفسير صافي، انتشارات الصدر، 1415ق، ج 1، ص 21.
5. راغب اصفهاني، مفردات الفاظ القرآن في غريب القرآن، تحقيق: نديم مرعشلي، ص 20.
موفق باشید.