خداوند

با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
امام خميني در جمله زيبايي مي فرمايند: عالم محضر خداست. در محضر خدا گناه نكنيد. البته ايشان اين مفهوم را از قران كريم گرفته است. قرآن مي فرمايد: «الم يعلم بان الله يري» (1) آيا (انسان) نمي‌داند كه خدا او را مي‌بيند و او پيوسته در محضر خداوند است.
اگر به حقيقت اين جمله و مفهوم واقعي آن معرفت پيدا كنيم و اين معرفت و شناخت از مرحله «ذهن و فكر و عقل» ما عبور كند و در روح و قلب و عمق جان ما جا گيرد و نهادينه شود، نگاه ما به همه چيز «الهي» و «ملكوتي» خواهد شد. در همه حالات و در هر زمان و هر كجا به جمال نيكويي او توجه و تمركز مي‌كنيم. در هر انديشه ‌و خيالي، و گفتار و رفتاري خود را در محضر او مي‌بينيم. خود را براي او خالص مي‌كنيم و از غفلت رهايي مي بابيم.
پرسش گر گرامي!
گام اول در رسيدن به مقصود مورد نظرتان، اين است كه سرزمين ذهن و فكر و عقل خود را با معرفت و شناخت آن محبوب حقيقي آبياري كنيد (معرفت نظري) تا به تدريج معرفت اوليه پديد آيد.
درك عظمت و بزرگي هر كسي به مقدار شناخت و معرفت به او بستگي دارد. هر اندازه اين شناخت بيش تر شود، بزرگي و عظمت او بيش تر جلوه‌گر خواهد شد. اگر كسي به عظمت و بزرگي خدا پي ببرد، خضوع و خشوع وي عاشقانه‌تر و خالصانه‌تر خواهد بود. مهم‌ترين عاملي كه باعث مي‌شود انسان نظارت خداوند را بر اعمال و رفتارش فراموش كند، عدم شناخت صحيح است.
گام دوم: انجام واجبات و ترك گناهان قلبي و بدني، صغيره و كبيره است. قطعا هيچ چيزي به اندازه انجام دادن چيزي كه خداوند بر قلب و جوارح و اعضا واجب كرده و ترك كردن هر چيزي كه خداوند آن را بر قلب و اعضا حرام ساخته است، انسان را به خدا نزديك نمي‌كند. آن كس كه به خدا نزديك است و در جوار قرب او جايگاه دارد، همه حالاتش خدايي است.
خداوند بر قلوب انسان عقايدي را واجب ساخته و ارادت و محبت يا كينه و عداوت كساني را لازم شمرده است. عقايد و ارادت و محبت‌ها يا كينه و دشمني‌هاي قلبي را بايد در مقام عمل با اعضاي بدن خويش و با گفتار و رفتار خود نشان دهد و اثبات كند. تنها در اين صورت است كه به تدريج شناخت عقلي و نظري به شناخت قلبي تبديل مي‌شود و خلوص نيت پيدا مي‌گردد.
گام سوم: « ورع». يعني عمل كردن به آن چه مي‌داند و توقف و احتياط كردن در آن چه كه حكمش را نمي‌داند ، سبب خالص گشتن و خدايي شدن حالات و روحيات انسان مي شود.
مرحوم آيت الله العظمي بهجت در يك دستور عمل مي‌فرمايد: كوچك و بزرگ بايد بدانيم راه يگانه براي سعادت دنيا و آخرت، بندگي خداي بزرگ است، و بندگي در ترك معصيت است...
آنچه را كه دانستيم ،عمل نماييم و آن چه را كه ندانستيم، توقف و احتياط نماييم، تا معلوم شود.
آن عارف واصل در پاسخ نامه گروهي كه از او نصحيت و دستور عمل خواستند، نخست نوشت: «من عمل بما علم ورثه الله علم ما لم يعلم...؛ هر كس به آن چه مي‌داند و ياد گرفته است، عمل كند، خداوند دانش آن چه را كه نمي‌داند به او عنايت مي‌كند».
در ادامه پاسخ مرقوم داشتند: از واضحات است كه خواندن قرآن در هر روز، ادعيه مناسب اوقات و امكنه، در تعقيبات و غير آن ها، كثرت تردد در مساجد و مشاهد مشرفه، زيارت علما و صلحا و همنشيني با آن ها از مرضيات خداوند و رسول (ص) است. بايد روز به روز، مراقب زيادتي بصيرت و انس به عبادت و تلاوت و زيارت باشد.
برعكس، كثرت مجالست با اهل غفلت، مزيد قساوت و تاريكي قلب و استيحاش از عبادت و زيارات است، از اين جهت است كه احوال حسنه حاصل از عبادات و زيارات و تلاوت‌ها به سبب مجالست با ضعفا در ايمان، به سوء حال و نقصان، مبدل مي‌شوند. (2)
گام چهارم: تقيد و پايبندي به نماز اول وقت (در صبح و ظهر وعصر و مغرب و عشاء)، تلاوت قرآن در هر شب به ويژه هنگام سحر و خواندن نماز شب است كه انسان را به ... بندگي خالص مي‌رساند.
پي‌نوشت‌ها:
1. علق(96) آيه 14.
2. بهجه القلوب،ستاد برگزاري مراسم سالگرد ارتحال، ص 38.
موفق باشید.