زنا

با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
پرسش گر گرامي اگر چه رابطه با نامحرم مخصوصا رابطه جنسي، از گناهان كبيره است و عقوبت بسيار سنگيني هم در دنيا و هم در آخرت دارد، ولي بايد دانست كه اولا هيچ گناهي نيست كه با توبه پاك نشود و ثانيا اين گناه راه حلش همان توبه است، البته توبه واقعي به همراه ترك گناه و جبران كارهاي زشت با كارهاي خوب. بايد سريع توبه كنيد و بدانيد كه اظهار پشيماني در پيشگاه الهي دستور خاصي ندارد. مهم عزم بر ترك گناه و ندامت و پشيماني دروني است. اگر كسي به اين حالت دست يافت، حقيقت توبه در او محقق شده است و مراتب ديگر توبه براي رسيدن به مراتب بالاتر كمالات است. توبه هر گاه حقيقى و واقعى باشد و از اعماق جان برخيزد و جامع شرايط باشد و واقعاً از گناهى كه مرتكب شده احساس خجلت و ندامت كند و خود را در پيشگاه خدا شرمنده ببيند و در صدد كسب رضاى حق تعالى باشد, مقبول درگاه احديت واقع شده و آثار و بركاتش نمايان مى گردد. هر چند گناه بزرگ يا بسيار باشد. قرآن كريم مى فرمايد: اي بندگان كه بر خود اسراف و ستم كرديد، از رحمت خدا مأيوس نشويد كه خدا همهء گناهان را مى آمرزد, زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است.(1) توبه حقيقي گناهكار توبه كننده را محبوب خدا مي سازد. قرآن كريم مي فرمايد: «اِنّ الله يحبّ التوابين؛(2) خداوند توبه كنندگان را دوست مي دارد».كسي كه دوست و محبوب خدا شد، خدا عزيزش مي كند؛ همه گناهان كبيره و صغيره او را مي بخشد، چنان كه پيامبر فرمود:«التائب من الذنب كمَن لا ذنب له؛(3) كسي كه از گناه توبه كند.(خداوند همه گناهان او را مي آمرزد و) همانند كسي مي شود كه هيچ گناهي نكرده است».
در ضمن كسي كه زنا كرده، اگر توبه كند، مي تواند با مومن ازدواج كند. شايد منشأ سؤال دوم شما اين آيه است: الزَّانِي لاَ يَنكِحُ إِلَّا زَانِيَةً أَوْ مُشْرِكَةً وَالزَّانِيَةُ لاَ يَنكِحُهَا إِلَّا زَانٍ أَوْ مُشْرِكٌ وَحُرِّمَ ذلِكَ عَلَي الْمُؤْمِنِينَ (4) مرد زنا كار، جز با زن زناكار يا مشرك ازدواج نمي كند و زنان زناكار جز با مرد زنا كار يا مشرك ازدواج نمي كند و اين بر مومنين حرام است.
مفسران در اين مورد دو تفسير ارائه كرده‌اند:
اول: آيه در مقام بيان يك واقعيت عيني است، يعني خداوند در آيه نمي خواهد بيان كند كه همسر شخص زناكار هميشه در عالَم خارج، زناكار است بلكه مي‌فرمايد: معمولاً افراد آلوده سراغ افراد آلوده مي‌روند، افراد پاك با افراد آلوده ازدواج نمي‌كنند. در حقيقت مقصود آيه همان چيزي است كه در فارسي مي‌گويند:
كبــوتر با كبــوتر بـاز با بـاز كند همجنس با همجنس پرواز
اگر فردي با ايمان و پاك باشد، به سراغ افراد آلوده نمي‌رود، يعني به صورت طبيعي و فطري انسان‌هاي خوب، و مومن و با تقوا به دنبال همسران پاك و شايسته و با تقوا مي‌روند.
ناريان مر ناريان را طالبند نوريان مر نوريان را جاذبند.
دوم: اين آيه يك حكم شرعي را بيان مي‌كند، به اين ترتيب كه مؤمنان حق ندارند با افرادي كه مشهور به بدكارگي هستند، پيش از آن كه توبه كنند، ازدواج نمايند، اين كار( يعني ازدواج با فردي كه به زنا و بدكاره بودن شهرت يافته و توبه نكرده ) بر مؤمنان حرام است. اما اگر، فرد زناكار و بدكار، توبه كند، ازدواج با او براي مؤمنان اشكالي نخواهد داشت.
تفسير دوم، ‌هم موافق شأن نزول، و هم موافق برخي از احاديث اهل‌بيت است. در برخي از احاديث از امام باقر و امام صادق(ع)، ‌حكايت شده كه اين آيه در مورد مردان و زناني است كه در عصر پيامبر اكرم(ص) آلوده بودند. خدا مسلمانان را از ازدواج با آن ها منع كرد. اكنون هم مردم مشمول اين قانون هستند، پس هر كس كه مشهور به عمل منافي با عفت شود،‌ و حد زنا بر او جاري گردد، سزاوار نيست كه مؤمني با او، ازدواج كند، مگر اينكه توبه كند و توبه‌اش ثابت شود.(5)
پيامبر فرمود: شخص زناكار، به هنگامي كه مرتكب اين عمل مي‌شود، در حقيقت مؤمن نيست، نيز سارق به هنگامي كه مشغول دزدي مي‌شود، مؤمن نيست، چرا كه به هنگام انجام اين عمل، ايمان از او بيرون مي‌رود، همان طوري كه پيراهن را از تن بيرون مي‌آورد.(6) روايت اهميت اين موضوع را نشان مي‌دهد.
بنا براين اگر مشهور به اين عمل نباشند، يا از اعمال گذشته خود كناره‏گيرى كرده و تصميم بر پاكى و عفت گرفته، اثر توبه خود را نيز عملا نشان داده‏، ازدواج شرعا بى مانع است.(7)
اگر فردي با شخصي ازدواج كرده و متوجه شده كه قبلا زنا كرده، ولي توبه كرده و ديگر اهل اين گناه نيست، مشكلي وجود ندارد.
سوال شما به خوبي گويا و روشن نيست. در صورتي كه هنوز مساله براي تان حل نشده ،در تماس بعدي بيان بفرماييد.
در ضمن نبايد از اين گناه خود با احدي حتي خواستگار و همسر آينده تان صحبت كنيد، چون انسان حق ندارد، نزد كسي جز خدا اعتراف به گناهان كند و آبروي خود را ببرد.
پي‌نوشت‌ها:
1. سوره زمر(39)، آيه 53.
2. سوره بقره(2) آيه 222.
3. كليني، اصول كافي،‏ ترجمه حاج سيد جواد مصطفوى‏، كتاب فروشى علميه اسلاميه، ج 3، ص 109.
4. سوره نور (24) آيه 3.
5. فضل بن حسن طبرسي، تفسير مجمع البيان، تحقيق محمد جواد بلاغي، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ سوم ، 1372 ش، ج‏7، ص 197.
6. ثقه الاسلام كليني، الكافي، دار الكتب الاسلاميه، طهران، 1365 ه.ش، ج 2، ص 26.
7. آيت ا... ناصر مكارم شيرازي، تفسير نمونه، دار الكتب الاسلاميه، طهران، 1362 ه.ش، ج‏14، ص 366.
موفق باشید.