مقدسات

با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
پاسخ: به چند نكته توجه كنيد.
1- همكاران و قوم و خويش ها و همه مردم بايد بدانند، و در صورتي كه نمي دانند، به آنان گفته شود كه: توهين به علماي ديني، موجب سلب عدالت و فسق و قساوت قلب مي شود، و لذت عبادت و توفيقات الهي را از توهين كننده سلب مي كند. چنان كه امام سجاد(ع) در دعاي سحر ابو حمزه ثمالي، يكي از علل خذلان و رسوايي و مطرود شدن را، بي احترامي به علما و ترك مجالس آنان ذكر كرده است. «..... لَعَلَّكَ فَقَدْتَنِي مِنْ مَجَالِسِ الْعُلَمَاءِ فَخَذَلْتَنِي...»
«خدايا! چه شده مرا هر وقت خواستم براي نماز و عبادت آماده و مهيا شوم، حال دعا و لذت مناجات از من گرفته مي شود ...شايد دليلش اين است كه ديدي من به علماي ديني احترام نمي گذارم و در مجالس سخنراني و موعظه آن ها شركت نمي كنم، مرا نزد خودت خوار و ذليل كردي ، و از شيريني و حلاوت عبادت و راز و نياز بي نصيب ساختي؟! كسي كه متدين و معتقد به اسلام باشد به علماي دين توهين نمي كند، زيرا پيامبر اكرم(ص)فرمود: الْفُقَهَاءُ أُمَنَاءُ الرُّسُل(1) ‏فقها و علماي دين، امينان و امانت داران پيامبران هستند. و در حديث ديگري آمده است: إِنَّ الْعُلَمَاءَ وَرَثَةُ الْأَنْبِيَاءِ (2) علما، وارث و جانشين پيامبران است. بنا بر اين توهين به آنان به منزله توهين به پيامبران الهي ، و قبول نكردن اقوال و فتاواي آنان به منزله، قبول نكردن اقوال و فتاواي انبيا و ائمه اطهار عليهم السلام است . چنان كه امام صادق(ع) مي فرمايد: فَإِنِّي قَدْ جَعَلْتُهُ عَلَيْكُمْ حَاكِماً فَإِذَا حَكَمَ بِحُكْمِنَا فَلَمْ يَقْبَلْهُ مِنْهُ فَإِنَّمَا اسْتَخَفَّ بِحُكْمِ اللَّهِ وَ عَلَيْنَا رَدَّ وَ الرَّادُّ عَلَيْنَا الرَّادُّ عَلَى اللَّهِ وَ هُوَ عَلَى حَدِّ الشِّرْكِ بِاللَّهِ(3): همانا من او را ( فقيه و عالمي كه به حلال و حرام ما حكم مي كند.) رهبر و پيشواي شما قرار دادم، پس اگر كسي عالمي را كه طبق دستور ما حكم مي دهد را نپذيرد، بداند كه حكم خدا را سبك شمرده و ما( امامان) را رد كرده است. روشن است كسي كه ما را رد كند، خدا را رد كرده، و اين كار در مرز شرك به خدا قرار دارد.
بنا بر اين توهين به مقام معظم رهبري حفظه الله، كه يكي از مصاديق بارز علماي بالله است سبب سلب عدالت ، فسق و قساوت قلب و محروم شدن از توبه و لذت عبادت و مناجات با خدا مي گردد، و به منزله توهين به انبيا و ائمه صلوات الله عليهم اجمعين است.
توهين كنندگان يا خود را مسلمان و پيرو قرآن و پيامبر اكرم (ص) و ائمه اطهار (ع) مي دانند يا نمي دانند، اگر خود را مسلمان مي دانند، به كلام خدا در قرآن و روايات معصومين عليهم السلام در مورد توهين و تمسخر توجه كنند. خداوند درقرآن كريم توهين و مسخره كردن افراد مؤمن را يكي از كار كردهاي كافران و نشانه كفر معرفي كرده است. چنان كه مي فرمايد:زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا الْحَياةُ الدُّنْيا وَ يَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ ..(4)زندگي دنيا براي كافران زينت داده شده است ، از اين رو آنان افراد با ايمان را مسخره مي كنند. و در احاديث آمده است كه خداوند خير و بركت را از رزق و روزي او بر مي دارد، و زندگي او به فساد كشيده مي شود و بد جوري به زحمت مي افتد، و خداوند او را به حال خودش رها مي كند. (5)
2- بيان مطالب و احاديث فوق به عنوان امر به معروف و نهي از منكر به كساني كه معتقد به اسلام هستند لازم است. ليكن اگر احتمال مي دهيد كه گفتن شما تأثير دارد – اگر چه تأثيرش كم باشد، يا در بعضي افراد تأثير دارد – بايد بگوييد ، اما اگر احتمال مي دهيد كه به هيچ وجه در هيچ كدام شان تأثير ندارد – حتي براي يك يا چند ساعت هم بي تأثير است – بلكه مورد تحقير و توهين قرار مي گيريد، گفتنش لازم و واجب نيست. زيرا براي وجوب امر به معروف و نهى از منكر چهار شرط است:
1 - علم ومعرفت به معروف و منكر
2 - احتمال اثر،
امر كننده و نهي كننده حد اقل بايداحتمال بدهد كه امر و نهى او تأثير مى‏كند. از اين رو اگر بداند يا مطمئن باشد كه امر و نهيش بي اثر است، امر و نهي بر او واجب نيست.
3 -اصرار گناهكار بر ادامه گناه
4 – مفسده جاني و مالي نداشتن
كسي كه مي خواهد امر به معروف و نهي از منكر كند، بداند يا گمان كند كه اگر امر يا نهى كند، ضرر جانى يا مالى يا آبرويى به او يا به خانو اده و بستگانش وارد ‏مي شود، امر به معروف و نهي از منكر ديگر بر او واجب نيست.
پي نوشت ها:
1. شيخ كليني، الكافي، دار الكتب الاسلاميه، تهران ، ش 1365، ج 1، ص 46.
2. همان، ص 32.
3. همان، ص 67.
4. بقره (2) آيه 212.
5. الكافي ج 2، ص 325.
موفق باشید.