خمس

با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
خوشحاليم كه به احكام شرعي پايبند و دنبال احياء واجبات و تبليغ دين، و امر به معروف هستيد.
ظاهر كار حضرتعالي امر به معروف است كه انشاءالله مرضي رضاي خداوند است. اما اگر مي خواهيد بدانيد كه كارتان با اخلاص همراه است يا خير، بايد به قلب خود رجوع كنيد و ببينيد از اين كه ديگران شما را اهل دين بشناسند خوشحال مي شويد يا نه؟ يعني تشويق و ستايش ديگران موجب ترغيب و خوشحالي شما هست يا خير؟ زيرا امام صادق(ع) فرمود: "عمل خالص آن است كه نخواهي كسي جز خدا تو را براي انجام آن ستايش كند".(1)
نيز فرمودند: "هيچ بنده اي به حقيقت اخلاص نمي رسد، مگر آن كه دوست نداشته باشد مردم او را براي كارهايي كه براي خدا انجام دهد،‌ ستايش كنند".(2)
پس اگر دوست داريد ديگران شما را تشويق كنند عملتان ريايي و دور از اخلاص است.
اگر نيّتي جز رضاي خدا نداريد،‌ و كار شما از خودنمايي دور است و فقط براي هدايت ديگران چنين توصيه اي مي كنيد، بدانيد كه عمل شما همراه با اخلاص است، هرچند ممكن است گاهي انسان،‌ كاري را به قصد ثواب، يا كسب بهشت الهي،‌ انجام دهد،‌ اما اين هم منافاتي با اخلاص ندارد.
در هر صورت چون ريا، عمل قلبي و دروني است، هيچ كس بهتر از خودتان نمي تواند اعمالتان را مورد قضاوت منصفانه قرار دهد لذا اگر خداي ناكرده اين كارتان موجب ريا و خودنمايي است بهتر است امر به معروف را ترك نكنيد بلكه همكاران خود را تشويق به اين فريضه كنيد ولي سعي كنيد به مرور زمان عملتان را خالص تر انجام دهيد.
پي نوشت ها:
1. شيخ كليني، اصول كافي، دارالكتب الاسلاميه، تهران، 1365ش، ج 2، ص 16.
2. مشكوه الانوار، ص 11،‌ به نقل از اخلاق عملي، آيت الله مهدوي كني،‌ ص 421.
موفق باشید.