این افراد می گویند اگر جان علی مهم بود چرا پیغمبر اورا به غار نبرد و باز می گویند چون جان ابوبکر مهم بود اورا با خود به غار برد تا بعد از خود جانشینی داشته باشد .خواهشمندم جواب عقلی و نقلی این پرسش را بدهید.
با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
در ابتدا بايد گفت: از داده هاي تاريخي نمي توان به روشني دليل همراهي ابوبكر با پيامبر را يافت. اما از برخي متون بدست مي ايد كه همراه بردن ابوبكر براي حفظ جان او نبود بلكه براي اين بوده كه اگر ابوبكر را همراه نمي برد ممكن بود ماجراي هجرت پيامبر و مخفيگاه او را به مخالفان خبر دهد.
حسان مي گويد: براي انجام حج عمرة به مكه آمدم . ديدم مردمي از قريش به اصحاب رسول خدا فحش مي دادند.... پس اين گونه مي گويند: رسول خدا به علي(ع) (در شب ليلة المبيت) امر نمود ( كه درجاي ايشان بخوابد). علي(ع) نيز اجابت نمود، ولي از ابن ابي قحافة ( كنيه ابوبكر) ترسيد كه مبادا جاي ايشان را به كساني كه دنبال پيامبر بودند، نشان دهد، به همين خاطر او را با خود به غار برد.(1)
نكته ديگر اين آنچه از همه چيز حتي جان پيامبر ارزشمندتر است، برپايي دين خدا و هدايت انسان ها است. در اين راه پيامبران بسياري جان داده اند و مصيبت هاي بسيار بر پيامبر اكرم وارد شد؛ براي تحقق اين امر مهم لازم بود جان پيامبر در ابتداي دعوت حفظ شود كه خوابيدن در جاي پيامبر مهمرتين نقش را در حفظ جان پيامبر و به پايان رسيدن رسالت و هدف آسماني آن حضرت داشت.
به همين خاطر در آن شب معروف (ليله المبيت) بايد كسي جاي پيامبر قرار مي گرفت كه داراي شجاعت براي اين كار (به خطر انداختن جان خود براي حفظ پيامبر و دين او) باشد و اين مسئوليت خطير را به درستي انجام دهد و چنين كسي جز حضرت علي(ع) نبود. اما ابابكر چنين فضايل، شجاعت و نقشي را نداشت؛ حضرت رسول (ص) مي‌دانست تنها كسي كه در حساس‌ترين لحظات زندگي در كنار ايشان مي‌باشد، علي(ع) است. يكي از لحظات حساس تاريخ اسلام حفظ جان رسول خدا بود كه اين امر ضامن بقاي اسلام بود. بايد فداكاري صورت مي گرفت. زيرا دشمنان در كشتن رسول جدي بودند.(2)
نكته جالب انكه خداوند در خصوص واقعه اين شب بالاترين تجليل را از فداكاري امام علي(ع) انجام داد و اين حقيقت به گونه‌اي بود كه در شأن وي اين آيه نازل شد:
برخي از مردم كساني هستند كه جان خود را براي تحصيل رضاي خداوند از دست مي دهند; خداوند به بندگان خود رؤوف ومهربان است.(3)
قرآن مجيد براي اينكه اين فداكاري بي نظير در تمام قرون واعصار جاودان بماند، در طي اين آيه جانبازي حضرت علي (ع) را مي ستايد واو را از كساني مي داند كه جان به كف در راه كسب رضاي خدا مي شتابند.(4) حال انكه در نقل وقايع اين شب اثري از تجليل و تكربيم ابوبكر ديده نمي شود.
پي نوشت:
1. سيد ابن طاووس، الطرائف في معرفة مذاهب الطوائف، انتشارات، خيام، تهران بي تا، ص 410.
2. جعفر سبحاني، فروغ ولايت، نشر بوستان قم 1378ش، ص66.
3. بقره(2) آيه207.
4. سبحاني، فروغ ولايت، همان، ص 67.
موفق باشید.
