با سلام بنده این مطلب را مشاهده کردم
خیلی وقت است که سر ما را کلاه گذاشته اند. آیه ای از آیات قرآن را به اشتباه تفسیر کرده اند و به اسم دگر اندیشی دینی به خوردمان داده اند.
آیه از این قرار است:
فَبَشِّرْ عِبَادِ(*)الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ
(الزمر17و18)
ترجمه ی تفسیری آنان چنین است:
بندگانی را بشارت ده که همه سخنان را می شنوند و بهترین آن را انتخاب می کنند.
در صورتی که این ترجمه غلط است و این اشتباه خیانتی بزرگ است به قرآن.
کسی که کوچک ترین آشنایی با عربی داشته باشد می داند که "القول" اسمی است معرفه
یعنی اشاره به یک سخن خاص دارد نه هر سخنی.
البته اگر الف و لام ابتدایی نمی بود و فقط می خواندیم "قول" این ترجمه تاحدودی درست می بود. اما به هرحال این گونه نیست.
و اما برداشت درست:
پس بندگان را بشارت ده! (*) همان کسانى که آن سخن خاص را مىشنوند و از آن به بهترین وجه پیروى مىکنند.
حالا میخواستم ببینم ترجمه درست با دلیل و برهان کدوم هستش
ممنون :)
با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
«فَبَشِّرْ عِبادِ الَّذينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولئِكَ الَّذينَ هَداهُمُ اللَّهُ وَ أُولئِكَ هُمْ أُولُوا الْأَلْبابِ»(1)؛ تو هم بندگان مرا بشارت ده آن بندگانى كه سخن بشنوند و به نيكوتر آن عمل كنند، آنان هستند كه خدا آنها را (به لطف خاص خود) هدايت فرموده و هم آنان به حقيقت خردمندان عالمند.
پرسشگر محترم شما ادعايي را كرده ايد و براي خود دليلي آورده ايد و متاسفانه به مفسران و مترجمان قرآن تهمت زده ايد، در صورتي كه كسي نگفته كه منظور از «القول» اين است كه همه سخنان را مي شنود، بلكه مفسرين مراد از «القول» را سخني خاص(قرآن، سخن خير خواهانه، اوامر و نواهي خداوند و...) دانسته اند و با توجه به آن آيه شريفه را ترجمه و تفسير كرده اند.
براي نمونه علامه طباطبايي در تفسير اين آيه شريفه مي نويسند:
مراد از" قول" به شهادت اينكه دنبالش مساله" اتباع" آمده، آن قولى است كه ارتباط با عمل داشته باشد، پس بهترين قول آن قولى است كه آدمى را بهتر به حق برساند، و براى انسان خيرخواهانهتر باشد. و انسان فطرتا اين طور است كه حسن و جمال را دوست مىدارد و به سويش مجذوب مىشود، و معلوم است كه هر چه آن حسن بيشتر باشد اين جذبه شديدتر است. و اگر زشت و زيبا، هر دو را ببيند، به سوى زيبا متمايل مىشود، و اگر زيبا و زيباتر را ببيند به سوى زيباتر مىگرايد.
پس اينكه آيه شريفه بندگان خدا را توصيف فرموده به اينكه" پيرو بهترين قولند" معنايش اين است كه مطبوع و مفطور بر طلب حقند و به فطرت خود رشد و رسيدن به واقع را طالبند. پس هر جا امرشان دائر شود بين حق و باطل، بين رشد و گمراهى، البته حق و رشد را متابعت مىكنند و باطل و گمراهى را رها مىنمايند. و هر جا امرشان داير شود بين حق و احق -حقتر- و رشد و رشد بيشتر، البته حقتر و رشد بيشتر را انتخاب مىكنند.
پس حق و رشد، مطلوب بندگان خداست، و به همين جهت هر چه بشنوند به آن گوش مىدهند و اين طور نيست كه متابعت هواى نفس كنند و هر سخنى را به صرف شنيدن بدون تفكر و تدبر رد كنند.
پس جمله" الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ" مفادش اين است كه: بندگان خدا طالب حق و رشدند، به هر سخنى كه گوش دهند بدين اميد گوش مىدهند كه در آن حقى بيابند و مىترسند كه در اثر گوش ندادن به آن، حق از ايشان فوت شود.(2)
علاوه بر اينكه مصاديق ديگري براي «القول» در آيه شريفه در بعضي تفاسير بيان شده است از جمله:
«آنچه كه به قبول و عمل بهتر بوده و رساننده تر به حق باشد، نيكوترين دستورى كه به آنان شده و به آن عمل مىكنند، مىشنوند قرآن و غير آن را و فقط از قرآن پيروى مي كنند، مىشنوند دستورها و برنامههايى كه در قرآن و سنت وجود دارد و پيروى و عمل مىكنند به آن چه كه بهتر است زيرا كه ثوابش بيشتر است.(3)
بنابراين مفسرين قرآن اعم از قدما و متاخرين و شيعه و اهل سنت، هم «القول» را سخن خاص دانسته اند(سخني كه براي انسان خير خواهانه تر باشد و او را بهتر به حق برساند، يا قرآن، يا اوامر خداوند و...) كه مومنان آن را مي شنوند، و بهترين آنرا پيروي مي كنند و كسي نگفته منظور هر سخني است.
پي نوشت ها:
1. زمر(39)آيات 17و18.
2. طباطبايي، محمد حسين، الميزان(ترجمه)، انتشارات جامعه مدرسين، ج17، ص 380.
3. طبرسي، فضل بن حسن، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج8، ص770.
موفق باشید.
