باسلام.طلبه ای که در سال های اول طلبگی اش است آیا با توجه به نیاز جامعه و جنگ نرم دشمن می تواند مثلا نیمی از وقتش را به کار تربیتی در مسجد اختصاص دهد یا باید اولویت اولش درس باشد و آیا تفاوتی در وقت گذاشتن برای کار تربیتی بین کسی که در سال های اول طلبگی است با کسی که سال های زیادی در حوزه درس خوانده است هست؟
با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
اگر بخواهيم سيستم عاملي را براي زندگي يك طلبه تعريف كنيم، اينگونه مي توان گفت كه: سيستم عامل طلبگي عبارت است از تحصيل، تهذيب نفس و ورزش. اين سه عامل، سيستمي را تشكيل مي دهند كه تمام جوانب علمي روحي و جسمي شخص را پاسخ گو است. بديهي است كه نقص در هر يك از اين اجزاء كم كارآمدي كل اين سيستم را پي خواهد داشت.
از اين رو بر طلاب لازم است كه با سعي و تلاش و بهره مندي از اساتيد، تحصيلات خود را به درجات عاليه برسانند و در اشتغالات علمى اعم از خواندن، مطالعه، نگارش و حاشيه نويسى، مباحثه، مذاكره، تفكر و تدبر، حفظ كردن، و امثال اين ها همواره كوشا باشند و ملازمت و همبستگى با اشتغالات علمى را مطلوب خويش برشمرده و آن را سرمايه زندگانى خود تلقى نمايند.
از امام صادق(ع) روايت شده كه رسول خدا(ص) فرمود: «خداوند عزوجل گويد: مذاكرات و گفتگوهاى علمى در ميان بندگانم - به شرط آن كه اين مذاكرات، آنان را به امر و فرمان و شناخت من، رهنمون باشد - از عواملى است كه مى تواند قلب هاى مرده و دل هاى خفته را زنده و بيدار سازد.(1)
امام باقر(ع) فرمود: خداى بيامرزاد بنده اى را كه علم و دانش را حيات بخشيده و آنرا زنده كرده است. عرض كردند: كيفيت احياء علم چيست فرمود: به اين صورت است كه دينداران و افراد باتقوى از طريق مذاكره و گفتگوهاى علمى، به علم و دانش، روح تازه اى ببخشند و آن را احياء نمايند.(2)
بر اين اساس شايسته است يك طلبه تا زماني كه نيازهاى علمى خود را برآورده نساخته و وظائف مربوط به آن را انجام نداده اند، حتى الامكان به كارهاى متفرقه و غيرعلمى سرگرم نشوند؛ در صورت عدم امكان مى توانند اشتغالات متفرقه خود را به قدر ضرورت و نيازهاى اوليه محدود سازند.
البته بايد توجه داشته باشد كه اشتغالات غير علمى و رسيدگى به ضروريات اوليه دنيوى - بر حسب نيازهاى روزمره زندگى - آنگاه معقول است كه محصل از نظر علمي به مرحله ثمردهي رسيده باشد و سايرين بتوانند از ميوه درخت علم او بهره ببرند. به همين جهت گفته اند: «تمام وجود خويش را در اختيار علم قرار ده، تا خود علم، مقدارى از خويشتن را در اختيار تو قرار دهد و شمه اى از خود را به تو عطاء كند».
با توجه به آن چه گذشت، اولويت اول براي طلبه اي كه در سال هاي اول تحصيل است، اختصاص بخش بيشتر بلكه تمام وقت به اشتغالات علمي و تحصيل است. اختصاص نيمي از وقت و بلكه كمتر از آن، جز آسيب به فرصت تحصيل و عدم كارآمدي در آينده، ره آوردي ندارد. پرداختن به كار هاي تربيتي و كمك به نوجوانان براي پيداكردن راه درست، بعد از آن است كه انسان خود به درجاتي از علم دست يافته باشد. در غير اين صورت نخواهد توانست،هدايت گر خوبي باشد.
پي نوشت ها:
1. ثقة الاسلام كلينى، الكافي، دار الكتب الإسلامية تهران، 1365 ه.ش، ج1، ص 40.
2. همان، ص 41.
موفق باشید.
