با سلام و تشكر
من مفهوم و فلسفه زندگي را گم كردم قرآن مي خونم نهج البلاغه مي خونم گفته مي شه به دنيا دل نبنديد بهش اميدوار نباشيد آخه بدون دل بستن به دنيا بدون اميد ، بدون دلخوش بودن به آرزو ها چطور مي شه زندگي كرد؟ زندگي خيلي پوچ و رنج آور مي شه ديگه هيچي نمي تونه باعث شادي و نشاط آدم بشه؟
نهج البلاغه آدم و كاملا از زندگي كردن نااميد مي كنه مخصو صا خطبه همام در وصف مومنان
براي شناخت خدا بايد زندگي كرد ؟ مگه نگفتند سهم شما از علم اندك است با اين علم اندك چيزي در نمي يابيد ؟ پس بايد چه كار كنيم ؟
با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
در ابتدا بايد گفت، دنيا به جهت امور ياد شده در پرسش، مذموم نيست؛ بلكه آنچه مذموم است، دنيازدگي و سرگرم شدن به دنيا به گونه ي است كه فرد از خدا غافل شود. دنيا براي كسي كه استفاده مثبت و سازنده از آن داشته باشد، نه تنها مذموم نيست، بلكه بسيار سودمند و ارزشمند است. امير مؤمنان(ع) فرمود:
«إنّ الدنيا دار صدق لمن صدقها و دار عافية لمن فهم عنها و دار غنى لمن تزوّد منها و دار موعظة لمن اتّعظ بها، مسجد أحبّاء الله و مصلّى ملائكة الله و مهبط وحي الله و متجر اولياء الله، اكتسبوا فيها الرحمه و ربحوا فيها الجنة»؛ (1) «دنيا، خانه صدق است براي كسي كه آن را خوب درك نمايد.خانه بي‌نيازي است براي كسي ره توشه در آن تهيه نمايد. خانه موعظه است براي كسي كه از آن پند گيرد. مسجد محبان خدا و مصلاي ملائكة الله، مهبط وحي الله و تجارتگاه اولياي الهي است. در آن، رحمت را كسب و بهشت را به دست مي‌آورند».
بنابراين، عالم دنيا كه آفريده خدا و محل كارهاي نيك انسان باشد، خوب و ارزشمند است. آنچه مذموم و تلخ است، دنياطلبي انسان است و محبت امور زودگذر دنيا و دل‌بستگي به آن. (2)
در اين باره مولوي سخني زيباي دارد و مي گويد:
چيست دنيا از خدا غافل شدن نه قماش و نقره وفرزند و زن
مال را گر بهر حق باشي حمول نعم مالٌ صالحٌ خواندش رسول
چون كه مال و ملك را از دل براند زان سليمان خويش جز مسكين نخواند (3)
بنابر اين لذت هاي دنيا به عنوان نعمت ها و مواهب الهي بسيار هم پسنديده است. و نبايد ان ها را در تعارض با خدا خواهي تصور نمود. ولي انچه در برخي آموزه هاي ديني در باره مذمت دنيا آمده جنبه منفي و دل داده گي و غفلت از دنيا است به گونه اي كه خدا را فراموش كند.
قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِيَ لِلَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَياةِ الدُّنْيا خالِصَةً يَوْمَ الْقِيامَةِ كَذلِكَ نُفَصِّلُ الْآياتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ (4) بگو چه كسى زينتهاى الهى را كه براى بندگان خود آفريده و روزيهاى پاكيزه را حرام كرده است؟ بگو اينها در زندگى دنيا براى كسانى است كه ايمان آوردهاند (اگر چه ديگران نيز با آنها مشاركت دارند ولى) در قيامت خالص (براى مؤمنان) خواهد بود. اين چنين آيات (خود) را براى كسانى كه آگاهند شرح مىدهيم.
طبق اين گونه اموزه معلوم مي شود كه در نگاه اسلام استفاده از نعمت هاي الهي پسنديده است و نبايد از اين نظر دچار پوچ گراگي در زندگي شد. تفصيل بحث را در منبع ذيل جويا شويد.(5)
پس مفهوم دقيق كلمات امام علي(ع) را در وصف متقين بايد در زندگي خود ائمه كه نمونه اعلاي افراد با تقوا بودند جستجو نمود كه بسته به موقعيت هاي خاص زمان زندگي در اكثر موارد از زندگي با نشاط و داراي رفاهي برخوردار بودند.
براي شناخت خدا هم بايد از عقل و فطرت و ادله نقلي يعني از معارف قرآن و سنت بهره گرفت و اين شناخت متوقف بر زندگي دنيوي نيست.
پي‌نوشت‌ها:
1. نهج البلاغه، نشر مؤسسه امير المؤمنين، قم، 1375 ش، حكمت 131، ص200.
2. امام خميني، چهل حديث، نشر مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام، 1376ش، ص 120 ـ 121.
3. مولوي، جلال الدين بلخي، مثنوي معنوي، دفتر اول، ص 47، نشر اقبال، تهران، 1377 ش، دفتر اول، ص 47.
4. الأعراف (7) آيه32.
5. ناصر مكارم، تفسير نمونه، نشر دار الكتب الاسلاميه تهران 1378 ش، ج6، ص 147.
موفق باشید.
