با سلام
اگر دربارهی برخورد بد کسی با ما و بی مهری او نسبت به خودمان سخن بگوییم نیز غیبت محسوب می شود.
مثلا فلان فامیل باعث تحقیر من شد و مرا دعوت نکردو ناراحتی هایی از این قبیل که در بین فامیل پیش می آید(در صورتی که مخاطب می داند.)
یا گله از اساتید در بین دانشجویان که (مثلا فلان استاد چرا معمولا دیر می آید و این ظلم به ما است.)
خیلی وقت ها تشخیص این که حرفی غیبت محسوب می شود یا نه برایم دشوار است.
با سلام و عرض تبریک سال نو و آرزوي سال پرخیر و برکت برای شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
پرسش گر گرامي اين كه دوست داريد از غيبت و گناه دور باشيد و مرتكب غيبت نشويد بسيار ارزشمند است.
اما در مورد سوال شما بايد بگوييم كه يكي از شرايط غيبت اين است كه از فرد غايب سخناني گفته شود كه علني نبوده و فرد گناهي علني نكرده باشد و در واقع گناهي در غياب فرد بازگو شود كه از مردم پوشيده است؛ بنابراين اگر فردي در حضور بقيه شما را تحقير كرده باشد و از اين كارش هم ابايي و ترسي نداشته باشد، بازگفتن آن نزد كسي كه از آن آگاهي ندارد، حرام نيست و در مورد شما اگر در مقابل همه اين تحقير را كرده است و همه تحقيرايشان را ديده اند، نقل اين رفتار ها غيبت كردن محسوب نمي شود. و استاد دانشگاه نيز كارش در دير آمدن علني است و نقل دير آمدن آن غيبت نيست.
شرط ديگر غيبت اين است كه شنونده از آن ماجرا آگاهي نداشته باشد، و در مورد شما كه مخاطب مي داند و آگاهي دارد غيبت نيست.
ولي اگر در اين بحث ها توهين تحقير و يا بي احترامي از طرف شما صورت بگيرد از اين جهت حرام خواهد بود و گفتگو هاي تان اشكال خواهد داشت از آن جا كه غالبا در اين گونه صحبت ها حب و بغض ها هم به ميان مي آيد و در ميان بحث ممكن است به فرد مورد نظر بي احترامي توهين يا تحقيري صورت بگيرد توصيه مي كنيم در باره آن فرد با ديگران صحبت نكنيد و راجع به افرادي كه حضور دارند صحبت كنيد.
براي اطلاع بيشتر و بدست آوردن ملاك غيبت بودن يا نبودن سخنان، به كتاب "اخلاق" سيد عبدالله شبّر با ترجمۀ رضا جباران مراجعه كنيد.
موفق باشید.
