بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام و با تشکر از وقت شما
در خصوصیات پیامبر بزرگ اسلام حضرت محمد (ص) احتمالا در سنن النبی علامه طباطبائی بیان شده است که ایشان دارای خصوصیت زیر نیز بوده اند:
{هدیه را می پذیرفت. حتی اگر جرعه ای شیر بود}
این مورد با سخنانی که بنده از برخی جاها شنیده ام تناقض دارد.
بنده شنیده ام که می گویند عرفا و سالکان باید مراقب باشند که چه چیزی را می خورند و احتیاط کنند که آن چیزی را که می خورند حرام نباشد.
حال فرض کنید بنده رفته ام مهمانی خانه یک فردی و یا در مسجد یا بهشت زهرا کسی به بنده خوردنی تعارف می کند. آیا هرچه به بنده دادند باید بگیرم و بخورم تا سنت پیامبر اکرم (ص) رعایت شود؟ اگر مال حرام بود چه؟!
اگر احیانا کسی مال حرامی را بصورت مثلا یک جعبه شیرینی در یک مسجد تعارف کرد بنده باید چکار کنم؟ اگر عارف هستم باید سعی کنم از غریبه چیزی نخورم. که مبادا آن چیز مال حرام باشد؟
وضیفه عارفان و سالکان در این جور جاها از دیدگاه شما چیست؟ آیا باید آن خوردنی را قبول کنند و (بدلیل اینکه تشخیص می دهند که شاید مال حرام باشد) آنرا در خفا در سطل زباله بیاندازند؟ یا اینکه کار دیگری انجام دهند.
با تشکر مجدد از شما معلم عزیز
خدانگهدار
با سلام و عرض تبریک سال نو و آرزوي سال پرخیر و برکت برای شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
نخست لازم است بدانيد كه عرفان پيش از آن كه « مسلك» و عمل باشد،« معرفت» و عمل آگاهانه و خالصانه اي است كه اصل عمل و شيوه و كيفيت انجام آن از دستورات دين گرفته شده باشد، و از قياس و استحسانات و دين سازي و عملگرايي نا آگاهانه به دور باشد. هدف عرفان آن است كه از راه شناخت قلبي و شهودي، به خدا نزديك گردد، و اين ميسّر نمي گردد، مگر آن كه از مسير صحيح عقلي و قلبي، خدا و مظاهر جمال و جلال او را بشناسد، و به يقين و ايمان قلبي نايل گردد، و به مقتضاي آن عامل و پايبند باشد. به بيان ديگر نتيجه عرفان حقيقي پايبندي به احكام دين، انجام دادن واجبات و ترك گناه و معصيتي است، كه خدا و رسول الله(ص) و ائمه اطهار عليهم السلام آن را واجب يا حرام و گناه اعلام نموده باشند. افراط و تفريط در هر كاري خلاف دين و عقل است. بنا بر اين:
اولا- چيزي را كه دين حرام نكرده، حرامش ندانيم، و چيزي را هم كه واجب نكرده، واجبش نشماريم، زيرا هر دو قسم آن، بدعت و دين سازي است،
ثانيا - بر اساس عرفان حقيقي، قبول هديه از مسلمان، به ويژه اگر از اقوام و دوستان باشد، مستحب است، زيرا سبب فزوني محبت و دوستي مي گردد. هر كار مشروعي كه بر دوستي ومحبت ميان مسلمان بيفزايد، مطلوب است.
ثالثا: مسلمان عارف و غير عارف موظف است از مال حرام بپرهيزد، اما هديه يا چيزي كه به اهل مجلس يا رهگذران توسط يك مسلماني تعارف مي شود، تا انسان يقين به حرام بودن آن نداشته باشد ، حلال است، و گرفتن و خوردن آن اشكال ندارد. چنان كه گرفتن مال يك مسلمان و دور ريختن آن جايز نيست، زيرا از مصاديق بارز و روشن اسراف است كه به حكم قرآن كريم حرام و از گناهان كبيره مي باشد.
موفق باشید.
