سلام من چند روز پیش در رابطه با خود ارضایی پرسش کرده بودم.فکر نکنید که میخوام گناهم رو گردن شما بیاندازم نه!من که از جواب دادن شما نا امید شده بودم عهدم رو متاسفانه شکستم.من خیلی پشیمونم و ایمان دارم که من میتونم عهدمو ادامه بدم اما به نظر شما حالا که عهدمو شکستم خدا منو میبخشه؟میتونم که بدون عهد جلو برم اما فقط ب خاطر اضطرابش مثل(خدایا!اگه انجام بدم چی میشه؟!گناه کردم و...).ودر کل اگه توبه کنم خدا منو میبخشه.خیلی ممنون
با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
توبه نه تنها باعث بخشش گناهان شما مي شود، بلكه موجب محبوبيت نزد خداي مهربان مي شويد. قرآن كريم فرموده: «ان الله يحب التّوابين؛(1) يقيناً خداوند توبه كنندگان را دوست دارد».
پس نااميدي و ترس از بخشيده نشدن را از خود دور كنيد، زيرا توبه مخصوص گناه خاصي نيست و شخص خاصي را نيز شامل نمي‌شود. خداوند نسبت به هر عمل زشت و گناهي وعدۀ پذيرش توبه داده است. در اين جهت فرقي بين گناه كبيره و صغيره نيست، بزرگي و كوچكي گناه ديگر مطرح نيست! اما بايد شرايط توبه واقعي تحقق يابد و توبه تنها به زبان نباشد. پشيماني دروني و قلبي و قصد جدي و قاطع در ترك آن گناه براي هميشه، از جمله شرايط آن است.
برادر گرامي! از اين نكته غافل نباشيد كه جلوي ضرر را از هر كجا كه بگيريد، سود و منفعت است. كسي كه مسير زندگي را بيراهه رفته و به جاي عروج و كمال، پيوسته رو به سقوط و تباهي گام برداشته وبه جاي "فلاح"، در مسير"خسران" افتاده است، در حال باختن زندگي است و هر لحظه كه متوجه اين راه خطا و بن بست شود و به مسير نوراني و خدايي"فطرت" برگردد، مي تواند گذشته سياه و تباه را هم جبران كند.
توبه، يك روزنه اميد است و جوان توبه كار، نزدخدا عزيز و باعث مباحات خدا بر ملائك است.
اگر خداوند قول داده است كه توبه توابين را بپذيرد، اين بزرگ ترين لطف او در حق بندگان و گشودن آن روزنه رو به روشنايي است و اگر فرموده است: "لاتقنطوا من رحمه الله ان الله يغفرالذوب جميعا" (2) از رحمت خدا نااميد نشويد، خداوند همه گناهان را مي آمرزد. هم اميدواري مي دهد و هم از نوميدي نكوهش مي كند، چرا كه بخشايش الهي بيش از گناه بندگان است و رحمت او پيش از غضب اوست.(3) و هر چقدر گناهمان عظيم باشد، از رحمت بي كران ونا محدود او كه عظيم تر نيست!
- ستاريّت خداي متعال در گناهان:
توبه و بازگشت به راه راست، تنها راه قرار گرفتن انسان در ستّاريت خداست، البته بستگي به رفتار و اعمال و اثرات ناشي از آن هم دارد. بايد عواقب بعد از آن را با صبر و توكّل تحمل كرد، زيرا بعضي از اعمال ما مدتها أثراتش مي ماند و گريبان گير ما را خواهد بود.
- حاصل سخن اينكه:
نگاهمان به خدامي بايست يك نگاه والا و بلند باشد، نه نگاه به يك انسان كه ممكن است به سادگي از خطاهايمان چشم پوشي نكند. او مهربان ترين مهربان هاست و دنبال بهانه است تامخلوقات خود راببخشد.
مگر مي شود گنهكار، از صميم دل با نيت راستين وخالص به سوي خدابرگردد و خداوند در را به رويش ببندد و او رانپذيرد؟! آيا توبه بنده، زمينه ساز گشايش پنجره اي رو به رحمت الهي نيست؟!
گناه، هر چند زياد و بزرگ باشد، لطف و كرم خدا بيشتر است. رابطه با خدا را بايد بر اساس وسعت كرم و گستردگي رحمت او برقرار ساخت.
وقتي همه درها به روي انسان بسته شود، آغوش رحمت الهي به روي عاصيان گشوده است.
اما به شرط آنكه اين "بازگشت"، ندامت واقعي وعزم استوار باشد! چيزي كه در فرهنگ ديني از آن به "توبه نصوح" ياد مي شود. (4)
پس خداوند عيب و گناه بنده را غفران مي كند و مي پوشاند، آن قدر خدا پوشاننده و ستار است كه حتي در اثر توبه ي بنده، تمام گناهان و عيب ها را به نيكي ها و حسنات تبديل مي كند، كما اينكه در اين مورد خداي متعال مي فرمايند: "قَأو لئِكَ يُبَدِلُ اللهُ سَيّاتهم حَسَناتٍ و كانَ الله غفوراً رحيماً"(5) يعني خدا گناه و خطاي توبه كنندگان را به حسنات و نيكي ها تبديل مي كند.
- نكات پاياني:
1- از روايات معصومين برمي‌آيد كه توبه، با شكستن آن و ارتكاب دوباره گناه، باطل نمي‌شود. امام باقر(ع) مي‌فرمايد: «مؤمن هرگاه توبه كند، خداوند او را مي‌آمرزد، پس بايد براي آينده پس از توبه و آمرزش، كار نيك كند».
راوي مي‌گويد: عرض كردم: اگر پس از توبه و استغفار از گناهان، باز گناه كند و دوباره توبه كند چگونه است، حضرت فرمود: «آيا باور داري كه بنده مؤمن از گناه خويش پشيمان شود و از آن آمرزش خواهد و توبه كند و خداوند توبه‌اش را نپذيرد؟» عرض كردم: اگر چند بار اين كار را كرد، گناه كرد و توبه، چگونه است، فرمود: «هرگاه مؤمن استغفار و توبه كند، خداوند نيز او را مي آمرزد، زيرا خداوند آمرزنده و مهربان است».(6)
2- اگر بنا بود توبه با شكستن باطل شود، در اين صورت نااميدي ميان بندگان به وجود مي‌آيد كه با هدف تشريع توبه ناهمگوني دارد. ابوبصير از امام صادق(ع) مي‌پرسد: كدام يك از ما مي‌تواند توبه كند و مجدداً به گناه باز نگردد؟ او با اين سؤال دغدغه خود را اظهار مي‌كند كه اگر قرار باشد با گناه، توبه پيشين باطل شود، همة تلاش گذشته بي‌نتيجه مي‌ماند و با ضعفي كه بر بندگان چيره است و گناه دوباره، قابل پيش‌بيني است، نوميدي و يـأس بر جامعه بشري حكمفرما مي‌گردد. امام صادق(ع) در پاسخ مي‌فرمايد: « خداوند از ميان بندگانش آن كسي را كه در فتنه گناه واقع مي‌شود و بسيار توبه مي‌كند دوست مي‌دارد.»(7)
3- البته همه اين سخنان به معناي تجويز گناه بعد از توبه نمي‌باشد، بلكه مربوط به كسي است كه توبه واقعي از گناه مي‌كند و تمام شرايط توبه در او (از جمله پشيماني از عمل گذشته و تصميم بر ترك در آينده) وجود دارد، اما با همه اين احوال بعد از توبه نمودن و پس از اين كه قصد واقعي داشت كه دوباره گناه نكند، باز به فتنه گناه آلوده شده است. در چنين صورتي اين گناه توبه گذشته را از بين نمي‌برد.
- معرفي كتاب براي مطالعۀ بيشتر:
1- جوادمحدثي، توبه بازگشت به فطرت، (درسهايي ازنهج البلاغه2)، بنياد پژوهش هاي اسلامي آستان قدس رضوي مشهد.
2- رسول نجات بخش، استغفار بهترين عبادت وبرترين بركت، بنياد پژوهش هاي اسلامي آستان قدس رضوي مشهد.
3- ابراهيم غفاري، آيين نيايش، بنيادپژوهش هاي اسلامي آستان قدس رضوي، مشهد.
پي نوشت ها:
1. بقره (2) آيه 222.
2. زمر(39) آيه53.
3. ابن طاووس، علي بن موسي، اقبال الاعمال (ط-القديمه)، ج1، ص363، دارالكتب الاسلاميه، چاپ دوم، تهران1409ق.
4. جوادمحدثي، توبه، بازگشت به فطرت، (درسهايي از نهج البلاغه2)، ص14، بنياد پژوهشهاي اسلامي آستان قدس رضوي مشهد، چاپ نهم 1387ش.
5. فرقان(25) آيه 70.
6. مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، (ط - بيروت)، 1403ق. ج 6، ص 40.
7. همان ، ص 39.
موفق باشید.
