غیبت و فحش

با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
در پاسخ به دو نكته توجه كنيد:
1. فحش و ناسزاگويي يكي از گناهان بزرگ است كه در آيه ده سوره حجرات، خداوند آن را نهي نموده است. پيامبر اكرم(ص) فرمود كه ورود به بهشت بر هر كسي كه فحش و ناسزا گويد، حرام است.(1)
مقتضاي اطلاق روايات، حرام بودن فحش است، با هر كس كه باشد، خواه مسلمان و مومن، يا كافر و فاسق، كوچك يا بزرگ.(2)
با توجه به حرام و گناه بودن فحش و ناسزاگويي، نمي توان پاسخ كار حرام و معصيتي را با حرام و معصيت داد.
روزي اميرالمومنين (ع) شنيد كه مردي به جناب قنبر دشنام مي دهد. قنبر خود را آماده كرد او را فحش بدهد، حضرت فرياد زد: قنبر، آرام باش! دشنام گويت را با خواري واگذار كه با اين كار خدا را خشنود مي­كني. شيطان را خشمگين مي سازي. دشمنت را كيفر مي دهي.
سپس امام سوگند ياد كرد كه «هرگز شخص با ايمان، پروردگار خود را با چيزي همانند«حلم و خويشتن داري» راضي نساخته، شيطان را با سكوت خشمگين نكرده، احمق را با خاموشي، مجازات ننموده است.(3)
بنابراين فحش دادن از هر كسي كه باشد زشت و قبيح و خلاف دستور شرع است. دين اسلام نه تنها از دشنام گويي در برخورد با دشنام و ناسزا بر حذر داشته، بلكه حتي از صفات نيك مؤمنان مي داند كه به هنگام شنيدن ناسزا با رفتار نيك و سلام و درود پاسخ گوييم: «بندگان خداي رحمان آنان اند كه روي زمين به نرمي (بدون غرور) راه مي روند. چون نادانان آن ها را طرف خطاب قرار دهند، به ملايمت پاسخ دهند(سلام گويند)».(4)
2. روشن است كه امر به معروف براي تبديل به وضعيت بهتر و نيكوتر است. امر به معروف و نهي از منكر در هر جا از وي‍ژگي هاي خاص خود برخوردار است. محيطي كه داراي حساسيت خاص خود مي باشد، بايد از روش هاي خاص خود بهره گرفت. بهتر است در مواردي نظير آن چه نوشته ايد، براي جلوگيري از هرگونه مفسده اي، قبل از هر اقدامي، با واحد حراست و يا دايره امر به معروف و نهي از منكر دانشگاه همكاري و هماهنگي كنيد تا از بروز مشكلاتي نظير آن چه به وجود آمده پيشگيري شود.
از آن جايي كه اطلاعي در خصوص آن چه در دفتر نهاد گذشته اطلاعي نداريم، از قضاوت نا به جا دراين خصوص اجتناب كرده و توصيه مي كنيم شما نيز از تك روي جدا خود داري كنيد. در صورتي كه از وضعيت موجود رضايتي نداريد مي توانيد آن را با مسئولان در ميان بگذاريد و به جاي اين كه با تهييج ديگران و بر زبان جاري كردن كلماتي كه شائبه غيبت دارد بپرهيزيد، بلكه با مراجعه حضوري و با آرامش از وجه سخنان ايشان سوال كنيد. اين احتمال وجود دارد كه يا شما متوجه منظور ايشان نشده باشيد و يا ايشان نتوانسته باشند مطلب را به خوبي بيان كنند.
پي نوشت ها:
1. ثقة الاسلام كلينى، الكافي، دار الكتب الإسلامية تهران، 1365 ه.ش، ج2، ص 232.
2. شهيد دستغيب، گناهان كبيره، دفتر نشر اسلامي، ج2، ص299.
3. محدث نورى، مستدرك الوسائل، مؤسسه آل البيت عليهم السلام قم، 1408 ه.ق، ‌ج11،‌ ص 291.
4. فرقان(25)آيه 63.
موفق باشید.