شرعی یا فقهی نمی دونم چیه

با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
دوست بزرگوار!
مشروب خواري به جهت آثار زيان بار متعددي كه در روح و روان و جسم و جان و زندگي دنيوي و اخروي انسان دارد، هم از لحاظ علمي از طرف دانشمندان متخصص نهي شده وهم در آيات قران و روايات متعددي از پيامبر اكرم (ص) و ساير اهل بيت (ع) مورد نكوهش شديد قرار گرفته است. خداوند در قرآن مي فرمايد:
« يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إِنَّمَا الْخَمْرُ وَ الْمَيْسِرُ وَ الْأَنْصابُ وَ الْأَزْلامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّيْطانِ فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُون ... (1) اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! شراب و قمار و بتها و ازلام [نوعى بخت‏آزمايى‏]، پليد و از عمل شيطان است، از آنها دورى كنيد تا رستگار شويد! * شيطان مى‏خواهد به وسيله شراب و قمار، در ميان شما عداوت و كينه ايجاد كند، و شما را از ياد خدا و از نماز بازدارد. آيا (با اين همه زيان و فساد، و با اين نهى اكيد،) خوددارى خواهيد كرد؟! »
چنان كه مشاهده مي كنيد قرآن با اين تأكيد و تصريح و شدت، شراب را پليدي و عمل شيطان خوانده است و از نزديكي به آن مومنان را پرهيز داده است.
در روايات در مقام مقايسه اين عمل با ديگر اعمال به گونه اي تاكيد شده كه به خوبي تفاوت اين گناه با ساير گناهان را نشان مي دهد؛ به عنوان مثال از مولاى متقيان سؤال شد: آيا فرمودي كه شراب از دزدى و زنا بدتر است؟ حضرت فرمود: "بلى، زنا كننده شايد گناه ديگرى نكند، ولى شرابخوار چون شراب بخورد، زنا مى‏كند، آدم مى‏كشد، نماز را ترك مى‏كند."(2)
و اين مساله راز عمق پليدي شراب است كه بستر و زمينه گناهان بسيار ديگر مي شود؛ به دليل همين پليدي و مضرات گوناگون در روايات نيز بر پليدي شراب تأكيد فراوان شده و شراب، كليد تمام معصيت ها و منشأ و مادر تمام گناهان معرفي گرديده است.
از جمله اين پيامدها آن است كه در روايات گفته شده نماز فرد شراب خوار تا چهل شبانه روز مورد قبول خداوند قرار نمي گيرد.(4) البته نبايد فراموش كرد كه اين مساله به آن معنا نيست كه فرد شراب خوار نبايد تا چهل روز نماز بخواند، بلكه بر او همانند هر فرد ديگري واجب است نمازش را بخواند و اگر نخواند گناه ديگري مرتكب شده، اما در عين حال بدون توبه و بخشايش خداوند تا چهل روز نمازهايش مورد قبول نخواهد بود و ارزشي ندارد. كه البته در مورد شما كه توبه كرده ايد، اين حكم نيست.
در واقع اين حكم تنبيهي از جانب خداوند براي انسان مشروب خوار است كه اي بنده خطاكار من! مي توانستي با نماز به عرش الهي سفر كني و با محبوب ترين همنشين و دوست خود درد دل كني و توجه او را جلب كني و مورد لطف و عنايت او قرار بگيري، لكن با اين خطا براي مدتي مكلف به خواندن نمازي هستي كه از تو قبول نخواهد شد؛ اين خود بالاترين مجازات روحي براي فرد شراب خوار است. زيرا مي بيند اگر نماز بخوانند، اثر تعالي بخش و مثبت آخرتي چنداني ندارد، اما در عين حال اگر ترك كنند، مستحق عذاب مي شوند.
در واقع مي توان گفت اين قبيل روايات جنبه بازدارندگي دارند تا فرد بواسطه همين تبعات منفي و پيامدهاي طولاني از گام نهادن در اين راه خطرناك منصرف گردد و خود را گرفتار اين آلودگي ننمايد.
در عين حال مي توان احتمال داد كه شراب خواري نوعي ظلمت و تاريكي و ناپاكي در وجود انسان پديد مي آورد كه تا مدت ها برطرف نمي گردد و از آنجا كه در قبولي نماز، برخورداري از طهارت شرط است، فرد شراب خوار تا چهل روز نمي تواند اين طهارت دروني را براي خود حاصل كند. اميدواريم با توبه واقعي از اين كار زشت دست بكشيد و از رحمت خداوند نيز نا اميد نباشيد.
پي نوشت ها:
1. مائده (5) آيه 91.
2. ثقة الاسلام كلينى، الكافي، دار الكتب الإسلامية تهران، 1365 ه ش، ج 6، ص 403.
3. محمدي ري شهري، ميزان الحكمه، دارالحديث، قم، 1377ه.ش، عنوان 1126، حديث 5148.
موفق باشید.