ریا ،وسواس

با سلام
بنده مدتهاست گرفتار وسواس بوده ام،اما به طرق مختلف و بیشتر در نماز و وضو تا یک سال پیش قضیه به تکرار نماز و وضو بدلایلی مثل شکهای متداول بقیه بود اما بعد زمانی شد که کم کم فکر ریا برای من حاصل میشد و در لحظه دلم به آن متمایل میگشت با اینکه خیلی از این موضوع آزار می دیدم اما تکرار نماز ها و وضو ها حتی گاهی غسل که کسی در کنارم نبود روز به روز بیشتر میشد. از طرفی از کارهایم خجالت میکشیدم و اطرافیان بخصوص خانواده ام کم و بیش شاهد این موضوع بودند،اما همین فکر که اگر بخاطر این موضوع کارهایم را ترک کنم به خاطر خداوند نبوده کارهایم را تشدید میکرد و گاهی مثلا بخاطر همین خجالت و اینکه مثلا گاهی حین گرفتن وضو دیگران وسواسی بودنم را به رویم می اوردند یا در مورد طولانی بودن نمازم حرف میردند،وضو و نمازم دچار تغییر می شد و این فکر ریا کار بودن را در من تشدید میکرد و فکر میکردم عملم باطل شد حتی نماز را میشکستم و باز به تکرار بیشتر منجر می شد الان بلطف خدا تا حدودی از وسواسهایم کاسته شده اما مشکلاتم همچنان ادامه دارد یکی اینکه خجالت میکشم که عبارات نماز ویا دعاهای وضو را بلند بخوانم سعی خود را میکنم اما به محض ورود کسی صدایم را آهسته میکنم،اما میترسم این کار یعنی آهسته خواندن به خاطر حضور دیگران درست نباشد. از طرفی چون خوانده بودم که کسی که در ریا وسواس دارد نباید اهمیت دهد و اتفاقا نماز را باید در دید دیگران بخواند و به تفصیل ،خود را ملزم میدانم که مثلا اگر فلان ذکر به ذهنم آمد حتما بگویم و طوری که دیگران هم بشنوند اما مساله خجالت و... باز هم بسراغم میاید و اگر آن کار را انجام ندهم دچار این فکر میشوم که ترک این عمل درست نبوده!از طرفی دوست دارم که نمازهایم دیگر آنقدر طول نکشد و دیگر به چشم قبل به من نگاه نکنند اما از طرفی این نیت را درست نمیدانم و خود ای مساله دوباره به مشکلی برای بنده تبدیل میشود و نمی دانم رفتار درست کدام است ...واقعا خسته شدم از اینکه نمی توانم یک فرد عادی باشم خیلی سعی کردم بیتفاوت باشم اما باز هم نمیشود...