درخواست مرگ از خدا

با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
آرزوي مرگ چند صورت دارد:
1. گاهي افرادي در اثر جهالت مرگ را نجات يافتن از گرفتاري هاي دنيايي مي دانند و چون مصيبت و گرفتاري را سنگين و خلاف طبع و غير قابل تحمل مي انگارند، براي نجات از آن آرزوي مرگ كرده يا بالاتر از آن اقدام به خودكشي مي كنند. اقدام به خودكشي كه خود از گناهان كبيره است و اين آرزوي مرگ هم نتيجه ناداني و جهالت است زيرا اين چنين آرزو كنندگاني غالبا بلكه همه بي ايمان به خدا و معاد هستند، زيرا مؤمن مصيبت ها را بلا ها و امتحان هاي خدا مي داند كه وظيفه دارد در مقابل آن ها بايستد و با تحمل و تدبير آنها را حل كند و از مواجه شدن با مصيبت ها و مشكلات نه تنها ترس ندارد و فرار نمي كند، بلكه چون مقابله با آن ها به فعال شدن استعداد هايش و رشد قواي روحي و ايماني اش مي انجامد، از آن ها استقبال هم مي كند.
بنا بر اين كسي كه اين گونه جاهلانه تقاضاي مرگ مي كند، در حقيقت دارد تقاضا مي كند عمرش كه سرمايه او براي كسب آخرت است به رايگان از او گرفته شود و دارد بي صبري خود و عدم رضايتش به مقدرات خدا و بي تحملي خود را اعلام مي كند كه اين همه گناه است و خدا نمي پسندد. خدا صبر و تحمل و مبارزه بنده را دوست دارد و مي پسندد. پس چنين آرزو كردني با توجه به معنايش نشانه ايمان نبوده و عمل صالح به حساب نمي آيد، بلكه به نوعي گناه و اعتراض به خدا است.
2. گاهي فرد با توجه به حقيقت مرگ كه پل رساننده او به آخرت و لقاي خدا است، تقاضاي مرگ دارد. اين چنين تقاضايي ناشي از بينش صحيح در براره مرگ است و از كساني سر مي زند كه مرگ را فهميده اند و لقاي خدا را طالبند و براي لقاي خدا كسب آمادگي كرده اند. دعاي 40 صحيفه سجاديه دعاي كساني است كه چنين بينشي در باره مرگ دارند و براي مرگ آماده اند و توشه برداشته اند. به اين دعا توجه كنيد:
«للهم صل على محمد وآله، واكفنا طول الأمل، وقصره عنا بصدق العمل حتى لا نؤمل استتمام ساعة بعد ساعة ولا استيفاء يوم بعد يوم، ولا اتصال نفس بنفس، ولا لحوق قدم بقدم، وسلمنا من غروره، وآمنا من شروره، وانصب الموت بين أيدينا نصبا، ولا تجعل ذكرنا له غبا، واجعل لنا من صالح الأعمال عملا نستبطئ معه المصير إليك، ونحرص له على و شك اللحاق بك حتى يكون الموت مأنسنا الذي نأنس به ، ومألفنا الذي نشتاق إليه، وحامتنا التي نحب الدنو منها، فإذا أوردته علينا وأنزلته بنا فأسعدنا به زائرا، وآنسنا به قادما، ولا تشقنا بضيافته ولا تخزنا بزيارته، واجعله بابا من أبواب مغفرتك، ومفتاحا من مفاتيح رحمتك، أمتنا مهتدين غير ضالين طائعين غير مستكرهين، تائبين غير عاصين ولا مصرين يا ضامن جزاء المحسنين ، و مستصلح عمل المفسدين؛ (1) خدايا بر محمد و آل محمد درود فرست و ما را از آرزوهاي دراز باز دار و با عمل درست، آرزو هاي ما را كوتاه كن تا اين كه ساعتي پس از ساعت ديگر را آرزو نكنم و فردا را بعد از امروز و حياتي پس از اين حيات و قدمي بعد از اين قدم را انتظار نكشم و ما را از غرور آرزوي دراز، محافظت فرما و از شرور آن، در امان نگهدار و ياد مرگ را براي ما هر از گاهي قرار مده (بلكه هميشگي كن) و از كارهاي شايسته عملي به ما عطا فرما كه با آن به عنوان زاد و توشه به سوي تو سير كنيم و به خاطر آن بر قرب ديدار تو حريص گرديم به گونه اي كه مرگ، زمان انس ما باشد و موعد الفتي كه به آن اشتياق پيدا كنيم و پناهگاهي باشد كه دوست داشته باشيم به آن نزديك شويم.
پس هر گاه كه مرگ را بر ما فرود مي آوري و اجل را بر ما نازل مي كني، ما را به زيارت آن سعادتمند گردان و ما را با او مأنوس كن و ما را در ميهماني مرگ شقاوتمند مساز و به ديدار مرگ پست و خوار مگردان و مرگ را دري از درهاي آمرزش و كليدي از كليد هاي رحمت خود مقرر ساز. ما را در حالي كه هدايت شده ايم، گمراه نيستيم، مطيع توييم، از ديدار تو كراهت نداريم، توبه كننده ايم، گناهكار نيستيم و بر گناه اصرار نداريم، بميران اي ضمانت كننده پاداش نيكوكاران و اي اصلاح كننده اعمال تبهكاران!»
آري كسي كه چنين معرفتي نسبت به مرگ داشته و چنين آمادگي اي براي سفر آخرت داشته باشد، مرگ را زيبا ديده و براي پذيرفتنش آغوش باز كرده و منتظر اوست و قدم او را بر ديده مي نهد. اما همين كس نيز باز هم از خدا عمر مي طلبد تا بيشتر تلاش كند و بيشتر موجبات رضاي خدا و تعالي آخرت را فراهم نمايد.
همين امام سجاد در دعا مي فرمايد:
« و عمرني ما كان عمري بذلة في طاعتك، فإذا كان عمري مرتعا للشيطان فاقبضني إليك قبل أن يسبق مقتك إلي ، أو يستحكم غضبك علي؛ (2) خدايا! تا هنگامي كه عمرم در راه طاعت تو مي گذرد به من عمر بده و آن گاه كه عمرم چراگاه شيطان شود، پيش از آن كه دشمني تو سخت بر من رو آورد يا خشم تو محكم و پايدار گردد، جانم را بگير!».
بنابراين آرزوي مرگ از اين باب كه انسان را به لقاي خدا و ديدار اولياي خدا مي رساند، از جانب مؤمن نيكوكار خوب است و طبيعي است كه چنين آرزويي داشته باشد و اما آرزوي مرگ به اين عنوان كه نجات دهنده از مصيبت هاي دنيايي و راحت كننده ما از آن ها باشد آن هم بدون اين كه توشه ايمان و عمل صالح داشته باشيم، ناپسند است.
در دو آيه ذيل مي فرمايد اولياء خدا و اهل ايمان آرزوي مرگ را دارند.
1. قُلْ يا أَيُّهَا الَّذينَ هادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِياءُ لِلَّهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صادِقينَ (3)
2. قُلْ إِنْ كانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صادِقينَ
(4)
اميرالمومنين(ع) هم در خطبه متقين خطبه 193 نهج البلاغه راجع به اشتياق متقين به مرگ مطالب زيبايي فرمودند.
پي نوشت ها:
1. صحيفه سجاديه، دعاي 40.
2. همان، دعاي بيستم.
3. جمعه آيه 6.
4. بقره آيه 94.
موفق باشید.