سلام عليكم
از فرد موثقي -كه حتي مي‌گفت با دارالحديث قم تماس گرفته است- شنيدم كه خواندن آيه شريفه «امن يجيب» در هيچ جا براي شفاي مرضي و رفع گرفتاري و ... وارد نشده است و اين رسمي (بدعتي) است كه در مساجد و هيآت شكل گرفته است. لطفاً راهنمايي بفرماييد.
با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
روايتي نداريم كه به تلاوت اين آيه براي شفا خواستن براي مريض يا رفع گرفتاري سفارش كرده باشد، بلكه اين معناي خود آيه است. در اين آيه و آيات قبل مي فرمايد خداياني كه شما مشركان به خدايي گرفته ايد و براي آنها نذر و نياز مي كنيد تا حاجت هايتان را برآورده كنند، هيچ كدام توان كاري ندارند و سزاوار نيست انسان، خداي قادر و توانا را واگذارد و به پرستش خدايان بي هنر رو آورد.(1)
اين آيه در ادامه همان آيات مي فرمايد آيا عبادت و روآوردن به خدايي كه مضطر و درمانده را اجابت مي كند و گرفتاري اش را رفع مي كند، بهتر است يا رو آوردن به خداياني كه نمي توانند مضطر را دريابند؟
معلوم است كه خداي قادر منحصر، شايسته توجه و عبادت و عرض نياز است.
ما با تلاوت اين آيه داريم به خدا اعلام مي كنيم كه خدايا ما به قدرت تو و بي قدرتي غير تو ايمان داريم و درمانده ايم و مريضمان يا گرفتاريمان را نمي توانيم مداوا و حل كنيم و از تو مي خواهيم اين گرفتاري ما را رفع كني، زيرا تو را رفع كننده گرفتاري بيچارگان مي دانيم و وقتي كسي به صدق اين اقرار را بكند، به يقين خدا اجابت مي كند چون خودش خود را اين گونه توصيف كرده است و در روايات هم مي بينيم مصداق كامل اين درمانده اي كه به خدا متوسل مي شود و خدا گرفتاري اش را حلّ مي كند، امام زمان شمرده اند. (2)
پس سزاوار است ما در گرفتاري ها با تلاوت اين آيه هم به مضمون آن اقرار كنيم و هم خود را مضطري بشماريم كه با اميد به اين وعده به خدا رو كرده و به اجابت كنندگي خدا يقين داشته باشيم.
پس خواندن آن بدعت نيست.
پي نوشت ها:
1. نمل(27) آيه59 به بعد.
2. بحراني، البرهان، تهران، بنياد بعثت، 1416ق، ج4، ص225.
موفق باشید.
