فصاحت و بلاغت

با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
«فصاحت» به معناى شيوايى كلمات و روانى تلفظ آن‏ها و گوش نواز بودن سخن و خالي بودن آن از پيچيدگي و دشواري و «بلاغت» به معناى رسايى و گويايى و دقت تعابير در فهماندن مقصود است.
علماي معاني در تفسير فصاحت و بلاغت مي گويند: فصاحت كه گاهي توصيفي براي كلمه، و گاه توصيفي براي كلام است، عبارت است از خالي بودن كلام از حروف و كلمات ثقيل و سنگين و نامأنوس، و بد آهنگ و ناموزون، و همچنين تعبيرات ركيك و سبك و نفرت انگيز و گوش خراش و ناهماهنگ و پيچيده وگنگ و مبهم.
و بلاغت عبارت است از تناسب كلام با مقتضاي حال، و هماهنگي كامل با هدفي كه سخن به خاطر آن گفته مي شود.
علم بلاغت به چهار بخش عمده تقسيم مي شود: 1-معاني: مطابقت كلام با مقتضاي حال 2- بيان: ايراد معني واحد به طرق مختلف 3- بديع: علم زيبائي و آرايش سخن 4- عروض: ميزان سخن منظوم.(1)
در يك جمله فصاحت مربوط به كلام و سخن است كه بهترين و زيباترين باشد و بلاغت يعني بهترين و زيباترين شيوه رساندن اين كلام به مخاطب.
پي نوشت ها:
1. قرشي، علي اكبر، قاموس قرآن، ج‏5، ص 180؛ دايره المعارف طهور؛ مصباح يزدي، قرآن‏شناسى، قم، موسسه آموزشى و پژوهشى امام خمينى‏، ج‏1، ص 149.
موفق باشید.