از نگاه عالمان شیعه قائل شدن به نسخ تلاوت آیات به همان قائل شدن به تحریف و کم شدن قرآن برمی‌گردد که قولی باطل است.

آنچه از بزرگان پیشین به ما رسیده، یا سینه به سینه رسیده یا توسط شاگردان و اصحاب خاص نقل شده و یا نسخه‌برداری و به‌صورت کتاب و مقاله در دسترس ما قرار گرفته است.

اصل آن است که روایت عین عبارت معصوم است، مگر این‌که نشانه‌هایی بر نقل به مضمون وجود داشته باشد.

روایات مخالف آن بر ضبط حدیث به‌صورت مکتوب فراوان است، و حتی اگر روایات منع کتابت حدیث را هم بپذیریم، قابل توجیه است.

اختلاف در مسلک و عقاید، یکی از عوامل مهم اختلاف است که موجب شده هر یک از مفسران سعی در تطبیق آیات و معارف قرآن و أحادیث معصومین بر عقاید خود داشته باشند.

نقل‌شده است که صحابه و تابعین، حدیث را نمی‏‌نوشتند و فقط به حفظ می‌سپردند. تا این‌که به‌واسطه گذشت زمان و درگذشت علماء، ترس نابودی حدیث پیش آمد

امامان معصوم علیهم‌السلام هم خودشان مکتوباتی داشتند و هم اصحابشان را به نوشتن احادیث تشویق می‌کردند.

تردید نیست که به روزگار صحابیان بسیاری به نیکویی می‌نوشتند و سیاست تعلیمی پیامبر نیز بر این بود که کسانی بر دانش و نگارش آگاهی یابند