عزادارى پیامبر (ص) و اصحاب ایشان براى امام حسین (ع)
بدون تردید یکى از مصیبتهاى جانسوز و فراموش نشدنى در تاریخ اسلام، حادثه جانگداز عاشورا و کربلاست؛ به طورى که پیامبر (ص) بارها درباره این حادثه سخن فرموده و ضمن پیشگوییهایى از چگونگى وقوع آن، بر شهادت مظلومانه فرزندشان امام حسین اشک ریختهاند.
در این فصل نگاهى خواهیم داشت به سیره آن حضرت درباره حادثه کربلا به نقل از منابع تمامى مسلمانان.
پیامبر (ص) نسبت به حوداث و جریاناتى که امت اسلامى با آن روبرو بوده و یا پس از ایشان روبرو مىشدهاند، از راه وحى و علم الهى آگاه بودهاند و این حقیقت را در مناسبتهاى گوناگون ابراز داشتهاند. در روایات وارد شده که آن حضرت هرگاه على (ع) را مىدید، به ایشان احترام گزارده و به طور مکرر مىفرمودند: «پدرم به قربان شهید بىیاور!»، و از کیفیت صبر و تحمل وى در برابر حوادث ناگوار مىپرسیدند. در جایى پیامبر (ص) در حالى که با دست به سر و محاسن على (ع) اشاره مىنمایند مىفرمایند: «چگونه است صبر تو در آن زمان که محاسنت با خون سرت رنگین گردد؟».
درباره امام حسین (ع) نیز چنین پیشگوییهایى از آن حضرت نقل شده است، هرگاه اندوه آن حضرت شدت مىیافت، حسین (ع) را در آغوش گرفته و او را به مسجد مىآورد. اشک از چشمان مبارکشان جارى مىشد و تربت کربلا را به دست گرفته، کودک شیرخوار خود را به اصحاب نشان داده و مىفرمودند: «امتم فرزند مرا خواهند کشت و این خاک کربلاى اوست!»، سپس نحوه شهادت امام حسین (ع) را بیان داشته و مىفرمودند: «اندوه وبلا! واى از اندوه و بلا! کربلا سرزمین اندوه و بلا.».
اینها نکاتى است که در روایتهاى فراوانى وجود دارد. در این بخش به بعضى از آنها اشاره خواهد شد.
