چرا وقتى از واقعهء کربلا یادى به میان مى آید, نام حضرت زینب از بین بقیهء زنان حاضر در آن واقعه , گیراتر و بیش تر مطرح است ؟

شخصیت حضرت زینب با دیگر زنان در کربلا, قابل مقایسه نیست .
مى توان گفت بعد از امام حسین شخصیت دوم در این صحنهء جاودانه ,حضرت زینب بود.
آن حضرت , دختر بزرگ امام على بن ابى طالب و شخصیتى علمى و ایمانى محسوب مى شد.
او زنى بود که دو فرزند خود به نام هاى عون و محمد را قبل از این که پسران امام حسین به میدان بروند, به میدان فرستاد. این دو برادر (محمد و عون ) نزد امام حسین (دایى شان ) آمدند و گفتند: به حق مادرت فاطمهء زهرا! به ما اجازه بده به میدان برویم . امام اجازه داد. این دو برادر با شجاعت عجیبى به دشمن حمله کردند تا به شهادت رسیدند. امام حسین به بالین این دو نوجوان آمد و ایشان رابه سینه چسباند و کشان کشان به خیمهء شهیدان برد. همهء زنان و کودکان بر بالاى جنازهء آن دو جمع شدند و گریه کردند, اما حضرت زینب حاضر نشد و فرمود:مى ترسم بالاى جنازهء کودکانم بیایم و از بى طاقتى گریه کنم و برادرم ناراحت شود.
از بین زنان حاضر در واقعهء عاشورا, کسى مانند زینب ـ که این قدر با شناخت عالى و با معرفت باشد ـ وجود نداشت . او را عقیلهء بنى هاشم , عقیلة الطالبین ,عارفه , عالمه , محدّثه , فاضله , کامله , عابدهء آل على لقب داده اند. این بانوى بزرگ داراى قوّت قلب , فصاحت زبان , شجاعت , زهد و ورع , عفاف و شهامت فوق العاده بود. او پیام آور کربلا, افشاگر ستمگرى هاى حکام اموى , سرپرست کاروان اسیران اهل بیت و مراقب امام زین العابدین بود. خطبه هاى آتشین او در کوفه و شام ,احیاگر خون شهیدان بود. او را <قهرمان صبر> لقب داده اند.
صبح ازل طلیعهء ایام زینب است پاینده تا به شام ابد نام زینب است
در راه دین لباس شهامت چون دوختندزیبنده آن لباس بر اندام زینب است
بارزترین بُعد زندگى حضرت زینب , پاسدارى از فرهنگ عاشورا بود, که باخطابه هاى آتشینش , پیام خون شهیدان را به جهانیان رساند.
حضرت زینب از فصاحت و ادب برخوردار بود و هنگام مشاهدهء سربریده ءبرادر, خطاب به او سرود: <یا هلالاً لمّا استتمّ کمالاً...>, بعدها در سوگ امام حسین اشعارى با این مطلع سرود: <على الطف السلام و ساکنیه ...; سلام بر کربلاو بر آرمیدگان آن دشت باد! که روح خدا در آن قبه ها و بارگاه ها است . جان هاى افلاکى و پاکى که در زمین خاکى , مقدّس و متعالى شدند. کربلا آرامگاه جوانمردانى است که خدا را پرستیدند و در آن دشت ها و هامون ها خفتند. سرانجام , گورهاى خاموششان را قبّه هایى افراشته در برخواهد گرفت و بارگاهى داراى صحن هاى گسترده و بازخواهد شد>.(1)
------------------------------------------------------------------------------------------------------
پـاورقى:
1.جواد محدّثى , فرهنگ عاشورا, ص 216.