مقدمه
مقدمه
زيارت در فرهنگ تشيع جايگاهي رفيع و والا دارد. زائر در زيارت از يکسو به خدا نزديک مي‌شود... مُتَقَرِّباً إِلَى الله... و از سويي با پيشوايان و الگوهاي الهي آشنا مي‌گردد: عَارِفاً بِحَقِّهِ... مُعْتَقِداً لِفَرْضِ طاعَتِهِ. و از سوي ديگر با الهام‌گيري از اخلاق و رفتار و منش آنان خود را براي يک تغيير و تحول اساسي آماده مي‌سازد تا هنگام بازگشت به‌گونه‌اي ديگر زندگي کند و اسلام را در تمام مراحل حيات و زندگي خود پياده و مجسّم سازد.
امروزه متأسفانه به دليل برخي برداشت‌هاي غلط، زيارت مفهوم حقيقي و واقعي خود را تا حدودي از دست داده است، تعدادي از زائران فقط با نگاه حاجت‌خواهي و حاجت‌گيري به مشاهد مشرفه مي‌روند با اين تصور که گرفتاري‌هاي زندگي خود را از طريق امام و پيشواي معصوم حل کنند؛ هر چند واسطه قراردادن معصومين نزد خداوند امري پسنديده است ليکن متون ارزشمند زيارت‌نامه‌ها به ما مي‌آموزد که فلسفه اصلي زيارت چيز ديگري است.
ما در زمان حيات پيشوايانمان حضور نداشته‌ايم، هم‌اکنون نيز امام زمان ما[ در پرده غيبت به سر مي‌برند، در چنين شرايطي خلأ ارتباط با پيشوايان را از طريق زيارت مي‌توان پر کرد.
زائر با آداب خاصي به زيارت مي‌آيد، در کنار قبور پيشوايان قرار مي‌گيرد و باورهاي خود را بازگو مي‌کند. السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا أَهْلَ بَيْتِ النبُوَّةِ وَ مَوْضِعَ الرِّسَالَةِ وَمَهْبِطَ الْوَحْيِ... سَاسَةَ الْعِبَادِ... و سپس با پيشوايان خود بيعت مي‌کند: مُحَقِّقﹲ لِما حَقَّقْتُمُ، مُبْطِلﹲ لِما أَبْطَلْتُم، مُطِيعﹲ لَکُم، سِلمﹲ لِمَنْ سَالَمَکُم، وَحَرْبﹲ لِمَنْ حَارَبَکُم.
اهميت زيارت آنگاه بيشتر روشن مي‌شود که زائر پس از زيارت با توبه به درگاه پروردگار از گذشته غلط خود فاصله مي‌گيرد و با رويکردي جديد به زندگي و به دور از آلودگي به وطن بازمي‌گردد تا شرايط جديدي را بر زندگي خود و شعاع پيراموني آن حاکم سازد.
محقق بزرگ، انديشمند فرزانه و مجاهد نستوه حضرت آيت الله ابراهيم اميني(دامت توفيقاته) زيارت را از اين نگاه مورد بررسي قرار داده‌اند که مي‌توان آن را نگاهي حقيقي و واقعي به زيارت دانست.
اميد آنکه براي خوانندگان سودمند و مؤثر واقع گردد.
سيدعلي قاضي‌عسکر
نماينده ولی فقيه در امور حج و زيارت
و سرپرست حجاج ايرانی
