با توجه به این که مدت زیادی است که برده داری از بین رفته و لغو اعلام گردیده و امروز موضوع ندارد طرح و پاسخ به این مسئله ضرورتی ندارد.
اجمالا می گوییم کهدر جهان آن روز برده گیری و برده داری واقعیتی بود که نه اسلام آن را ایجاد کرد و نه بدان راضی بود. ولی اسلام به عنوان یک دین نوپا هنوز قدرتی نداشت تا این مساله را براندازد و چاره ای نبود جز این که برای این واقعیت موجود، احکام عادلانه و مناسب داشته باشد.
در آن زمان از راه های شبیخون و غارت و زور و جنگ ظالمانه و تهاجمی و غدر و نیرنگ افراد اعم از زن و مرد را به بردگی می گرفتند و خرید و فروش برده، تجارتی معمول و پرسود بود.
اسلام همه راه های غلط و ظالمانه برده گیری را بست. ولی در جنگ دفاعی، حاکم مسلمانان حق داشت افراد دشمن مهاجم و ظالم را که بعد از شکست دشمن به اسارت در آمده اند را به منت یا در قبال گرفتن فدیه آزاد کند و چون غیر مسلمانان افراد اسیر از مسلمانان را به بردگی می گرفتند، پیامبر برای رعایت مصلحت جامعه اسلامی و برای مقابله به مثل تا دشمن به فکر تجاوز به جامعه اسلامی نیفتد، اجازه داد اسیران را در صورت مصلحت بینی حاکم عادل اسلام، به بردگی بگیرند. این تنها موردی بود که از سر ضرورت و برای رعایت مصلحت جامعه اسلامی و از باب مقابله به مثل، اجازه برده گیری افراد متجاوز اعم از زن و مرد، داده شد.
اما خرید و فروش بردگانی که در جاهای دیگر به ظلم یا غیر ظلم به بردگی گرفته شده بودند را به مسلمانان داد تا این بردگان از این راه به جامعه اسلامی وارد شده و در معرض ایمان آوردن به حق و آزاد شدن قرار بگیرند. زیرا در اسلام راه های زیاد الزامی و استحبابی برای آزاد شدن برده ها قرار داده شده بود.
طبیعی است که برده اعم از زن و مرد، ملک صاحبش به حساب می آید و صاحبش مانند اموال دیگرش از آنها استفاده می کند و استفاده جنسی از زن اولین استفاده ای است که به ذهن می رسد و همه کس به صاحب یک کنیز چون مالک او است، حق می دهد از آن کنیز بهره جنسی بگیرد یا بهره جنسی گرفتن از او را باشرایطی به دیگری واگذارد .این یک حکم طبیعی است. ممکن است برده گیری را ممنوع کنیم ولی نمی توانیم بگوییم زنی برده شما باشد. اما از او بهره جنسی نگیر همچنان که مالک حق دارد غلام و برده اش را به کار بگیرد و منع او از این به کارگیری، یعنی لغو بردگی.
کافران و مشرکانی که برای به نابود کردن اسلام و کشتن و به بردگی گرفتن مسلمانان هجوم کرده اند را باید کشت و اسیر کرد و اسیران را اگر حاکم اسلام مصلحت ببیند و اجازه دهد، می توان به بردگی گرفت. اینها احکام طبیعی بردگی است و تا زمانی که بردگی وجود داشته باشد، این احکام هم هست. اسلام چون بردگی را نمی پسندید و آن را در حد محدودی از سر ناچاری پذیرفته بود، قانون های الزامی و غیر الزامی فراوانی برای از بین بردن آن وضع کرد از جمله قانون ها این بود که گر چه مالک می تواند برده و کنیز خود را هر گاه خواست بفروشد یا هبه دهد.