نظر امام خمینی و آیت الله خامنه ای: اگر کسی در سحرهای ماه رمضان بدون تحقیق از اذان صبح سحری بخورد و یا تحقیق کند. اما شک و تردید داشته باشد و یا بعد از تحقیق گمان داشته باشد که صبح شده و سحری بخورد و بعد معلوم شود که صبح بوده است، آن روز را روزه بگیرد و بعدا قضای آن روز را نیز روزه بگیرد. هم چنین اگر کسی بگوید صبح نشده و انسان بدون تحقیق به گفته او سحری بخورد و بعد معلوم شود صبح بوده است، باید روزه آن روز را قضا کند.
اما اگر بعد از تحقیق و اطمینان به اینکه هنوز صبح نشده، سحری بخورد و بعد معلوم شود که بعد از اذان صبح سحری خورده، روزه صحیح است و قضا لازم نیست. بلکه اگر بعد از تحقیق شک کند که صبح شده یا نه و سحری بخورد، قضا لازم نیست.(1)
نظر آیات عظام مکارم، سیستانی، وحید خراسانی، و آیت الله صافی: اگر در ماه رمضان بدون آن كه تحقيق كند صبح شده يا نه، كارى كه روزه را باطل مى‏كند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده، همچنين اگر بعد از تحقيق شك يا گمان كند كه صبح شده است؛ ولى اگر بعد از تحقيق يقين كند صبح نشده، و چيزى بخورد، بعد معلوم شود كه صبح بوده، قضا واجب نيست.