چگونه شد که مردم ایران دروغ گفتن آغاز کردند ؟؟؟

معلوم نیست که کوروش در همه جا دروغ گفتن را منع کرده باشد ، مثلا اگر دشمن از اسرار نظامی و امکانات جنگی سوال نماید، کوروش اجازه می دهدکه اسرار نظامی دراختیاردشمن قرارگیرد؟ بر این اساس عقل حکم می کند که درموارد- خاص به خاطرمصلت- دروغ جایز است
در اسلام، بلکه تمامی ادیان الهی دروغ حرام است، و این قانون عام می باشد، ولی در مواردی این قانون تخصیص خورده است، و آن در جایی است که مصلحت دروغ گفتن بیشتر از مفسده آن باشد، مانند نجات جان یک بی گناه از این موارد به عنوان دروغ مصلحت ‏یاد می شود . از جمله موارد آن:
1- اصلاح بین مردم؛ امام صادق(ع) فرمود: «انّ اللَّه أحبّ الکذب فی الإصلاح... و أبغض الکذب فی غیر الاصلاح؛(1) خداوند دروغ گفتن را در مورد اصلاح بین مردم دوست دارد ... و دروغ را در غیر اصلاح دشمن دارد».
2- دفع شر ظالمان؛ امام صادق(ع) فرمود: «الکذب مذموم الاّ فی امرین: دفع شر الظلمه و اصلاح ذات البین؛ (2) کذب بد است مگر در دو مورد: با دروغ شر ظالمی را از خود یا از دیگران دفع کند، یا با دروغ بین دو نفر اصلاح ایجاد کند».
برخی نوع دیگری نیز به آنها افزودند.
3-دروغ در حال ضرورت: انسان به خاطر ضرر مالی و جانی سنگین می‌تواند دروغ بگوید. یعنی ضرر مالی باید به گونه ای باشد که تحمل آن دشوار باشد.اما ضرر‌های ناچیز موجب جواز دروغ نمی‌شود.
تمام موارد را می‌توان در یک قاعده کلی خلاصه کرد و آن عبارت است از: به خطر افتادن اهداف مهم تر. در حقیقت تجویز دروغ در این موارد به خاطر ضرورت است و باید به همان قدر ضرورت اکتفا شود.
موارد بسیاری نیز وجود دارد که به عنوان دروغ مصلحت‏آمیز در بین مردم شناخته می‏شود، اما در واقع چنین نیست، مثلاً کسی به خاطر مصلحت فردی خود و منافع شخصی وکارهای جزیی و حزبی دروغ می‏گوید. آن چه نزد عوام متداول است و آن را دروغ مصلحتی می‌نامند که مصلحت شخصی است، دروغ واقعی و حرام بوده و دارای آثار خود است و مصلحت اندیشی موجب عذر نخواهد بود، مگر این که در حد حفظ جان خود و یا جلوگیری از ضرر بسیار باشد،بدینسان باید گفت: دورغ گویی بعضی به اسلام ارتباط ندارد، زیرا اسلام از این امر نهی کرده است.
پی‌نوشت‌ها:
1. محمدی ری شهری، میزان الحکمة، حدیث 17474.
2. همان، حدیث 17476.