با سلام چند سوال از محضر جناب عالی دارم:
1: آیا گفتن گناه خودمان به دیگران اشکال دارد؟به معصومین و پیامبر چه حکمی دارد؟
در داستانی نقل است ابولبابه برای توبه خود را به ستون میبندد و از خدا می خواهد توبه اش پذیرفته شود. جریان را برای پیامبر نقل میکنند پیامبر می فرمایند اگر نزد من آمده بود و اقرار میکرد من در نزد خدا برایش استغفار می کردم. در حالی که زنی که نزد امام علی میرود و اقرار به گناه می کند چون باردار بوده بعد از زایمانش حد را بر وی جاری میکنند و حضرت علی می فرماییند اگر این شخص پیش خدا توبه کرده بود توبه اش پذیرفته میشد. حال اقرار به گناه پیش چه کسی باید کرد؟تضاد این دو صحبت را برای من روشن کنید.
2:همه این را به وضوح میدانند که خدای متعال ستار العیوب هست. این ستاری آیا نزد امامان هم هست یا خیر ؟ پس جرا میگویند پرونده ما نزد امام زمانمان می رود؟آیا در قیامت هم گناهان ما بر دیگران پوشیده خواهد ماند یا همه از اعمال هم مطلع می شوند؟
3: آیا همه پیامبران معصوم هستند؟یا فقط در چند مورد عصمت دارند؟این سوال از آنجا پیش آمد که ما میگوییم 14معصوم.

گفتن گناه به دیگران یک نوع اشاعه فحشا است که از آن نهی شده است و باعث جرأت بر گناه می شود:
َ «عَنِ الرِّضَا ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ يَعْدِلُ سَبْعِينَ حَسَنَةً وَ الْمُذِيعُ بِالسَّيِّئَةِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِهَا مَغْفُورٌ لَه»‏(1)
ٍ از امام رضا (ع) كه رسول خدا (ص) فرمود:نهان داشتن حسنه برابر هفتاد حسنه است و فاش‏كننده گناه مخذول است و نهان‏كننده آن آمرزيده است.
اما اعتراف و اقرار به گناه نزد خدا و پیامبر و معصومین که واسطه فیض الهی هستند نه تنها اشکال ندارد بلکه یکی از راههای توبه است. البته اگر توبه پنهانی باشد و حتی پیش معصومین هم اقرار نکنیم بهتر است. در روایت آمده که « ان التوبه فیما بینه و بین الله تعالی افضل من الاقرار عند الحاکم»(2) اگر بنده بین خود و خدایش توبه کند بهتر از این است که نزد حاکم اقرار به گناه کند.
ِّ« عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ وَ اللَّهِ مَا يَنْجُو مِنَ الذَّنْبِ إِلَّا مَنْ أَقَرَّ بِهِ‏ وَ قَالَ كَفَى بِالنَّدَمِ تَوْبَة»(3)
امام باقر عليه السلام فرمود: سوگند به خدا، كسى از گناه نجات پيدا نكند. مگر اينكه (نزد خدا) به گناهش اعتراف كند. و مى‏فرمود: پشيمانى كفايت از توبه مى‏كند.
مراجعه به ائمه (ع) براى اعتراف به گناهان بر يكى از دو وجه بوده است:
1- از نظر تكميل توبه و تحمل حد و تعزير شرعى چون رسم بوده كه گنهكاران براى توبه به پيغمبر اكرم (ص) مراجعه مى‏كردند و به گناهِ خود نزد آن حضرت اعتراف مى‏كردند و از او مى‏خواستند كه آنها را با اقامه حد و تعزير الهى تطهير كند و از عذابِ آخرت نجات دهد.
2- از نظر اينكه اعتراف به گناه در برابر ائمه (ع) كه مصادر امر الهى و مظاهر اويند مايه بخشش و مغفرت است.
در داستان ابولبابه که پیامبر می فرمایند اگر نزد من آمده بود و اقرار می کرد برایش استغفار می کردم ، چون گناهی که ابولبابه کرده بود حد نداشت و اما در مورد آن زن که امام علی می فرمایند اگر نزد خدا توبه کرده بود توبه اش پذیرفته می شد. چون با اقرار او نزد امام باید حد بر او جاری می کردند، امام خواسته اند حد را از آن زن دور کنند و آبروی اورا حفظ کنند. پس اگر گناهی مرتکب شدید که با اقرار باید حد بر آن جاری کنند برای اینکه آن حد از شما دفع شود. اگر نزد خدا توبه واقعی کنید گناه شما بخشیده می شود. بدون اینکه حد بر شما جاری شود و آبروی شما نزد دیگران برود. اما اگر گناهی باشد که حد ندارد اگر پیامبر یا امامان را واسطه قرار دهیم خداوند بخاطر آنها زودتر توبه ما را قبول می کند.
اما جواب سوال دیگر شما: خدا که ستار العیوب است گناهان بندگان را نزد بندگان دیگر می پوشاند. اما پیامبر و امامان هم طبق آیات قرآن و روایات ناظر بر اعمال ما هستند و این منافاتی با ستاریت خدا ندارد. چون هدف از پوشاندن گناه حفظ آبروی گناهکار در جامعه است که این با علم امامان به گناه شخص هم میسر است. آیه ای از قرآن که دلالت دارد که پیامبر و امامان ناظر اعمال ما هستند:
«وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ»(4)" و بگو اعمال و وظائف خود را انجام دهيد، و بدانيد هم خدا و هم رسولش و هم مؤمنان اعمال شما را خواهند ديد"
اشاره به اينكه كسى تصور نكند اگر در خلوتگاه يا در ميان جمع عملى را انجام مى‏دهد از ديدگاه علم خدا مخفى و پنهان مى‏ماند، بلكه علاوه بر خداوند، پيامبر ص و مؤمنان نيز از آن آگاهند.
در ميان پيروان مكتب اهل بيت (ع) با توجه به اخبار فراوانى كه از امامان رسيده عقيده معروف و مشهور بر اين است كه پيامبر(ص) و امامان از اعمال همه امت آگاه مى‏شوند، يعنى خداوند از طرق خاصى اعمال امت را بر آنها عرضه مى‏دارد.
رواياتى كه در اين زمينه نقل شده بسيار زياد است و شايد در سر حد تواتر باشد كه بعنوان نمونه یک روایت را نقل مى‏كنيم:
از امام صادق ع نقل شده كه فرمود:
«تعرض الاعمال على رسول اللَّه اعمال العباد كل صباح، ابرارها و فجارها، فاحذروها، و هو قول اللَّه عز و جل وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ، و سكت»(5)
" تمام اعمال مردم هر روز صبح به پيامبر عرضه مى‏شود، اعمال نيكان و بدان، بنا بر اين مراقب باشيد و اين مفهوم گفتار خداوند است كه ميفرمايد: وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ، اين را فرمود و ساكت شد"
اما در قیامت اگر کسی واقعا از گناه خود توبه کرده باشد و دیگر مرتکب آن نشده باشد. گناهان او که در دنیا مرتکب شده بود بر دیگران پوشیده می شود. ولی گناهانی را که در دنیا انجام داده و توبه نکرده یا حق دیگران را پایمال کرده و ادا نکرده در دنیا نزد دیگران رسوا می شود: «یوم تبلی السرائر »(6)روزی که اسرار نهان آشکار می شود.
در آن روز كه" يوم البروز" و" يوم الظهور" است اسرار درون آشكار مى‏شود، اعم از ايمان و كفر و نفاق، يا نيت خير و شر، يا ريا و اخلاص، و اين ظهور و بروز براى مؤمنان مايه افتخار و مزيد بر نعمت است، و براى مجرمان مايه سرافكندگى و منشا خوارى و خفت، و چه دردناك است كه انسان عمرى زشتيهاى درونى خود را از خلق خدا مخفى كرده باشد، و با آبرو در ميان مردم زندگى كند. ولى در آن روز كه همه اسرار نهانى آشكار مى‏گردد در برابر همه خلايق شرمسار و سرافكنده شود كه گاه درد و رنج اين عذاب از آتش دوزخ دردناكتر است.(7)
اما جواب سوال آخر شما:
اماميه عقيده دارند كه پيامبران (ع) از ارتكاب گناهان صغيره و كبيره، پيش از نبوت و پس از آن، عمدى و سهوى و از هر گونه رذيلت و هر آنچه كه دليل بر خسّت و پستى است، منزه‏اند.(8)
و اینکه می گوییم 14 معصوم منظور معصومین در دین اسلام است که 12 امام و پیامبر و حضرت زهرا سلام الله علیهم هستند.
پی نوشت ها:
1. مرحوم کلینی ،اصول کافی،انتشارات اسلامیه، ج2 ، ص 428
2. آیت الله گلپایگانی، کتاب الفقه، ج 7،ص229.
3.اصول کافی ، ج2، ص 427.
4.توبه(9)آیه105.
5.اصول كافى جلد 1،صفحه 171 (باب عرض الاعمال).
6.طارق(86)آیه9.
7.آیت الله مکارم،تفسير نمونه،انتشارات اسلامیه، ج‏26، ص: 369.
8. محمد سپهری، ترجمه دلائل الصدق،انتشارات امیر کبیر، ج‏1، ص: 448.