فترت در قرآن

پرسشگر گرامی با سلام و سپاس از ارتباطتان با این مرکز
منظور شما معلوم نیست؛ زیرا ما یک واژه "فطرت" داریم که آیه زیر بدان اشاره دارد:
«فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنيفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتي‏ فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها؛(1)پس روى خود را متوجّه آيين خالص پروردگار كن! اين فطرتى است كه خداوند، انسانها را بر آن آفريده‏ است.»
منظور از فطرت در این آیه، خلقت خاصی است که خدا در خلقت و آفرینش انسان به کار گرفته که به گونه ای است که در ذات و درون خود هم خداجو و حق جو است و هم خدا شناس .
یکی دیگر: واژه "فترت" است؛ یعنی فاصله ای که بین بعثت حضرت عیسی و حضرت پیامبر بوده و در این مدت پیامبری مبعوث نشده است و آیه زیر بدان اشاره دارد:
«يا أَهْلَ الْكِتابِ قَدْ جاءَكُمْ رَسُولُنا يُبَيِّنُ لَكُمْ عَلى‏ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُل‏؛(2) اى اهل كتاب! رسول ما، پس از فاصله و فترتى ميان پيامبران، به سوى شما آمد.».
در مورد فطرت به معنای اول، هم کتاب نوشته شده از جمله کتاب "فطرت" از شهید مطهری و هم در کتب عقاید و تفسیر بحث زیاد دارد که می توانید مراجعه کنید. و در مورد فترت به معناي دوم هم مي توانيد به تفاسيري مانند الميزان و نمونه و مجمع البيان و ..ذيل آيه 19 مائده، مراجعه بفرمائيد!
پی نوشت ها:
1. روم(30)،30.
2. مائده(5)،آیه19.