در مورد شخصيت حضرت ام البنين (س) توضيح دهيد.
متاسفانه در مورد ايشان اطلاعات زيادي نداريم ولي اين مقدار مي دانيم كه روزي امام علي (ع) به برادرش عقيل كه نسب شناس بود و قبايل عرب را مي شناخت فرمود: همسري براي من انتخاب كن كه از خانواده شجاعي باشد و فرزند شجاع به دنيا بياورد. عقيل، ام البنين را كه اسمش فاطمه بود و از قبيله بني كلاب بود به امام معرفي كرد و حضرت او را تزويج كرد و به اين دليل كه چهار فرزند پسر بنام هاي عباس، جعفر، عبدالله و عثمان بدنيا آورد كنيه ام البنين گرفت.
سندي در دست داريم كه ام البنين هنگام حادثه عاشورا، هنوز حيات داشته ولي در مدينه بوده است. ابوالفرج اصفهاني در كتاب مقاتل الطالبيين نقل مي كند كه ام البنين به قبرستان بقيع مي رفت و در سوگ فرزندانش اشعاري مي سرود و گريه مي كرد. مرحوم سيد عبدالرزاق مقرم گزارش او را رد مي كند؛ زيرا در دنباله گزارش است كه ام البنين چنان سوزناك گريه مي كرد كه مروان حكم، قهرا به گريه افتاد. مرحوم مقرم مي گويد نژاد ابوالفرج اصفهاني اموي بوده است؛ هرچند خودش مي گويد شيعه است و اين مساله مي تواند دليلي باشد بر اين كه اين قضيه را آورده است تا خاطره خوبي براي مروان درست كند.
به نظر بنده اشكال اين عالم نمي تواند درست باشد؛ زيرا صحنه به قدري رقت آور است كه حتي شخص شقي نيز نرم مي شود. نظيرش را در كربلا داريم. ابي مخنف مي گويد: وقتي امام حسين (ع) در ميدان كربلا تنها مانده بود حضرت زينب (س) از خيمه ها بيرون آمد. به عمر سعد رو كرد كه آيا اباعبدالله را مي كشند و تو نگاه مي كني؟ مقتل مي گويد: فرياد حضرت زينب به قدري شديد بود كه عمر سعد چشمهايش پر از اشك شد ولي رو از حضرت زينب برگرداند.
