با سلام و تشکر به خاطر ارتباطتان با این مرکز
چهار ماه از ماههای سال قمری «ماه حرام» نامیده شدهاند که عبارتند از: ذی قعده، ذی حجّه، محرم و رجب. این ماه ها را بدان جهت ماه های حرام گفته اند که عربها جنگ کردن در این ماهها را حرام میدانستند؛ حتی اگر کسی در یکی از این ماهها قاتل پدر یا برادرش را میدید، او را نمیکشت. این به سبب ارزش و احترامی بود که پیش از اسلام برای این چهار ماه قائل بودند. برای همین ماه رجب را ماه نابود کننده قحطی و آلات جنگی می نامیدند؛ زیرا با ترک جنگ، فقر و قحطی و خونریزی از بین میرفت. ماه رجب را ماه اصمّ (گنگ) نیز می گفتند، زیرا با آمدن این ماه دیگر صدای اسلحه ها به گوش نمی رسید.
در بسیاری از کتابهای لغت نیز آمده که علت نامیده شدن این ماهها به ماههای حرام، آن بوده که مردم در ایام جاهلیت در آن ایام به جنگ نمیپرداختند و جنگ بر آنان حرام بوده است
در مجمع البیان ذیل آیه «منها اربعة حرم» (1) آمده است: «معنای حرام بودن این چهار ماه آن است که دریدن پرده محرمات در این ماهها خیلی بزرگتر از ماههای دیگر است. این که خداوند میان دوازده ماه، حرمت برخی را بزرگتر از دیگری قرار داده، به لحاظ مصالحی بود که در جلوگیری از ظلم در آن ها وجود داشت. چه بسا همین جلوگیری از ظلم در این ماهها منجر به ترک ظلم در دوره سال می گشت . آتش جنگ یکسره خاموش می شد . حمیت و تعصب، در این فرصت موقت شکسته می شد.
اسلام نیز به جهت پرهیز از جنگ و خونریزی و برای تثبیت صلح میان انسان ها، این امر را مثبت تلقی کرد و بر آن صحه گذاشت، و مسلمانان در آن ها به جنگ و خونریزی نمیپرداختند، مگر آن که دشمنان جنگ را آغاز کنند. اسلام درهر سال یک آتش بس چهار ماهه اعلام می کند تا این زمینه ای برای صلح پایدار را به وجود آورد و نشانه روح صلح طلبی اسلام به شمار آید. (2 )
پی نوشت ها:
1. توبه (9) آیه 36.
2. تفسیر نمونه ،ج7 ،ص408 - 409 .
