آیات شفا

پرسشگر محترم با سلام و تشكر از ارتباطتان با اين مركز.
پرسشگر گرامي! قرآن خودش، خودش را "شفا "ناميده است؛ در آیات زیر می خوانیم :
«قد جائکم موعظه من ربکم وشفاء لما في الصدورورحمه للمومنين» (1) و «و ننزل من القرآن ما هو شفاء و رحمه للمؤمنين و لايزيد الظالمين الا خسارا» (2) و «قل هو للذين آمنوا هدي و شفاء». (3)
بنا براين به تصريح خود قرآن ، اين کتاب شفا است؛ اما اين که شفا از چه دردي؟
امام علي (ع) در توصيف قرآن آورده :
«فان فيه شفاء من اکبر الداء و هو الکفر و النفاق و الغي و الضلال ؛ (4) در آن شفاي بزرگ ترين مريضي هاست که کفر، دورويي ، گمراهي و ضلالت است».
قرآن براي شفا دادن دل انسان ها از بيماري هاي جهل و کفر و نفاق و اخلاق رذيله و فاسد، نازل شده نه براي شفا دادن به مريضي هاي جسمي و درمان شکستگي و ... که اين شفا را خدا در دارو و درمان قرار داده است.
البته در روايات براي شفاي بعضي مريضي ها به خواندن بعض آيات يا سوره ها سفارش شده که اين اثر هم به اراده خدا براي آيات قرآن است؛ اما بايد اين شفا را در ضمن اقدام به مداوا يافت .
درمان بيماري هاي جسمي بايد از طريق مداوا باشد. در عين حال که فرد به مداوا اقدام مي کند ، مي تواند به آيات و سوره هايي که در روايات تصريح شده ، متوسل شود. اما شفا از کفر و نفاق و گمراهي ،خاصيت قطعي و تخلف ناپذير قرآن است و جز آن راه مداواي ديگري ندارد. قرآن تنها داروي اين دردهاي کشنده است .
قرآن از آن جهت شفا است که اول صفحه دل را از انواع مرض ها و انحرافات پاک مي کند و زمينه را براي جا دادن فضائل آماده مي سازد . از آن جهت رحمت است که صحت و استقامت اصلي و فطري آن را به انسان باز مي گرداند. (5) قرآن داروي شفا بخشي است براي آن ها که از بيماري عشق به دنيا، وابستگي به ماديات و تسليم بي قيد و شرط در برابر شهوت ها رنج مي برند.
قرآن نسخه شفا بخشي است براي دنيايي که آتش جنگ ها در هر سوي آن افروخته است .
قرآن نسخه شفا بخشي است براي آن ها که پرده هاي ظلماني شهوات آن ها را از رسيدن به قرب پروردگار مانع شده است. (6)
اما این که آیاتی از قرآن را جدا کرده و به عنوان "آیات شفا" معرفی کنید ، کاملا غلط و توهین به قرآن است. بله می توان به عنوان خاصیت مادی بعضی آیات ، با استناد به روایات معتبر ، آن ها را برای شفا یافتن از بیماری های مادی ، معرفی کرد.
پي نوشت ها:
1. يونس (10)، آيه 57.
2. اسراء (17)، آيه 82.
3. فصلت (41)، آيه 44.
4. شیخ محمد عبده ، خطب نهج البلاغه ، اول، قم ، دار الذخائر ، 1412 ه. ق، ج 2 ، ص 91 (خطبه176).
5. طباطبایی محمد حسین ، ترجمه تفسير الميزان، موسوی همدانی، - ، قم ، دفتر انتشارات اسلامی، 1374 ه. ش، ج13 ص 254.
6. مکارم شیرازی ناصر، تفسيرنمونه ،- ، تهران ، دار الکتب الاسلامیه ، 1374 ه. ش، ج12 ، ص 239.