امام زمان

طبق ظاهر روايات و دلايل عقلي ، نه همه انسان ها در عصر ظهور اصلاح مي شوند و نه همه مجرمان از بين مي روند. بلکه در آن عصر مشوق هاي هدايت فراوان است و انسان ها با اختيار خود هدايت مي شوند .
طبيعي است که برخي راه هدايت را نپذيرند.در اين ميان كسانى پيدا مى‏شوند كه با ايده‏هاى مختلف انقلاب امام را برنمى‏تابند و با حضرت مخالفت مى‏كنند و در انقلاب ايشان كارشكنى مى‏نمايند.
طبيعى است كه بايد با آنان با قاطعيت برخورد شود تا جامعه براى هميشه از شر آنان مصون بماند؛(1)
مفاد روايات اين است كه سياست و استراتژى امام در برابر مخالفان و گناهكاران اين است كه نخست به هدايت و ارشاد آنان پرداخته ، با ايشان مدارا مى‏كند اما در صورت عدم تأثير با آنان با قاطعيت برخورد مى‏كند.
تذكر چند نكته :
1- دشمنان و مخالفان حضرت از گروه‏هاى مختلف هستند، از قبيل: اهل كتاب، فرقه‏هاى باطل و منحرف، مقدس نماها، ناصبى‏ها و منافقان.
2- برخورد حضرت با دشمنان يكسان نيست. عده‏اى را مى‏كشد، برخى را تبعيد مى‏كند و بر بعضى حد جارى مى‏كند و از عده‏اى جزيه مى‏گيرد. (2)
محمد بن مسلم روايت كرده است: به محضر امام باقر (ع)شرفياب شدم تا درباره قائم آل محمد )عج) از حضرت بپرسم، پيش از آن كه حرفى بزنم، حضرت فرمود: « قائم آل محمد (ص) شباهت هايى به پنج تن از پيامبران دارد....شباهت او به جدش مصطفى(ص) ظهور او با شمشير و كشتن دشمنان خدا و رسول خدا و ستمكاران و طاغوت‏ها است».
امام باقر(ع)فرمود: «هنگامى كه قائم(ع)قيام كند، ايمان را بر تمام ناصبيان عرضه مى‏كند. اگر ايمان را در حقيقت و واقع بپذيرند، آنان را رها مى‏سازد و گرنه گردن آنان را مى‏زند يا همان گونه كه امروز اهل ذمه جزيه مى‏پردازند، از آنان جزيه مى‏گيرد و آنان را از شهرها به روستاهاى دور دست تبعيد مى‏كند». (3)
امام صادق(ع)فرمود: حضرت قائم(ع)در وقت ظهور درباره بيش تر منافقان حد خدا را جارى مى‏كند.(4)
البته امام زمان حساب و كتاب و ميزان را كه در قيامت بر پا مى‏شود، در دنيا بر پا نمى‏كند، يعنى اين گونه نيست كه اگر كسى در خانه خود گناه كند يا عبادت خدا را به جا نياورد، در دنيا به مجازات برساند. هم چنين اين گونه نيست كه هيچ كس دچار گناه و معصيت نشود و هيچ گناهكارى وجود نداشته باشد، بلكه مقصود اين است كه تمام حدود و مقررات و احكام الهى را در جامعه پياده مى‏كند.
پي نوشت ها:
1- چشم اندازى به حكومت مهدى، نجم الدين طبسى، بوستان كتاب، قم، ص 148،147.
2-همان.
3-كمال الدين و تمام النعمه، صدوق، ، جزء 1، ص372، ح(7.
4- تهذيب الأحكام، محمد بن الحسن الطوسى، ج6، ص 172، ح 335.